Destiny of love ตอนที่ 13

Destiny of love ตอนที่ 13

Destiny of love
ตอนที่ 13 “คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ...คำสารภาพที่ถูกเอ่ยออก!?”

(ตอนนี้วิว...รู้สึกกับพี่...แบบไหน...อะไรกันอยู่ๆพีมิ้นก็...)

(...อยู่ๆพีมิ้นก็ทำใบหน้าที่ดูจริงจังและตั้งสายตามองตรงมาทีผมพร้อมกับถามคำถามทีไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าพีมิ้นจะถาม...

“คือผม...อยู่ๆทำไมพีมิ้นถามผมแบบนี้ล่ะครับ”

“พี่แค่ต้องการคำยืนยันอะไรสักอย่างน่ะจ่ะ...ถึงจะพอรู้อะไรมาบ้างแล้วก็เถอะแต่มันยังไม่ชัดเจนมากพอ”

“พี่มิ้นรู้?”

“ก็แค่พอจะเดาๆออกได้บ้างน่ะ...แต่...”

“แต่อะไรเหรอครับ”

“แต่...พี่อาจจะคิดไปเองก็ได้...เพราะยังไงตัวพี่เองก็อาจจะยังดีเทียบเท่าผู้หญิงคนอื่นไม่-”

“ไม่ใช่นะครับ!!!”

“..........................”

“พี่มิ้นดูงดงามไม่แพ้ใครอื่นเลย...ไม่ใช่เพียงรูปร่างหน้าตา...แต่พี่มิ้นเป็นผูหญิงที่ดูอบอุ่นและผมมีความสุขมากที่ได้อยู่ใกล้ๆพี่...ตัวผมเอง...ความจริงแล้วผม...ชอบ...ผมชอบพี”

“วิว”

“ถึงจะรู้ว่ามัน-”

“พอแล้ววิว...พี่รับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่วิวมีให้พี่แล้ว...ความจริงแล้ว...พี่เองก็ชอบ...พี่ชอบวิวมาตลอด...ไม่ใช่ในฐานะน้องชายหรือพี่สาว...เพียงแต่ความรู้สึกนี้เป็นของผู้หญิงที่มีให้ผู้ชายคนหนึ่ง”

“......................”

“วิว”

“!?”

อยู่ๆพี่มิ้นก็ลุกขึ้นและเดินตรงเข้ามาหาผม

“...ถ้าเกิดว่าเราทำ....”

“ถ้าเกิดว่า...”

“.............................”

“...ถ้า...อะ...อุ๊...อุ๊บบบ........พะ...พี่มิ้น!!?”)

“...วิว”

“..........................”

“เป็นอะไรเหรออยู่ๆก็หน้าแดงขึ้นมาแบบนั้น”

“ครับ...ครับพี่...ผม...ผมน่ะเหรอหน้าแดง”

“เห็นชัดเลยจ่ะ...”

(โธ่!!...คิดซะเป็นเรื่องเป็นราวเชียว...พี่มิ้นจะพูดประโยคแบบนั้นออกมาได้ไงเล่า!!...ขืนบอกไปแบบนั้น!?)

“คงจะตอบยากใช่ไหมจ๊ะคำถามของพี่...บางทีมันอาจจะยังเร็วไปสำหรับตอนนี้”

“คือว่า”

“................”

“คือว่าสำหรับผมแล้วพี่มิ้น!!”

“อุ...คิคิคิ...ทำไมทำท่าทางจริงจังขนาดนั้นล่ะจ๊ะ...ความจริงเมื่อกี้พี่แค่ถามเล่นๆเฉยๆจ่ะ”

“?”

“มีเรื่องจะบอกน่ะจ่ะเลยเข้ามาหา...ส่วนคำถามเมื่อกี้...พี่ต้องการหาคำตอบด้วยตัวเองมากกว่า...เพราะมันมีความหมายสำหรับพี่...เพราะมันอาจคือความทรงจำหรือความสุขที่สุดในชีวิตพี่ก็ได้...เพราะมันคือ...คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ จ่ะ”

“แบบนี้ผมก็รู้สึก-”

“แบบนี้แหละจ่ะดีแล้ว...เพราะมันจะดีที่สุด...สำหรับพวกเรา...อ้า...พี่เริ่มง่วงแล้วแฮะงั้นบอกวิวเรื่องที่เข้ามาหาวิวเลยดีกว่า...คือวันเสาร์อาทิตย์นี้แม่กับพ่อจะกลับมาบ้านนะ”

“กลับมาจากเกาหลีแล้วหรอครับ”

“ใช่จ่ะ...แต่เหมือนวิวจะไม่อยู่บ้านใช่ไหมจ๊ะ...พี่เลยมาบอกไว้ก่อน”

“ผมเองก็อยากเจอเหมือนกันครับ..แต่ไม่รู้จะอยู่ทันไหม...เหมือนว่ารถจะออกแต่เช้าเหมือนกัน”

“ไปแค่นี้เองน่าจะตามไปที่หลังก็ได้นะจ๊ะ...นานๆทีจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันสักที...เอาเป็นว่ายังไงก็ทานข้าวกับท่านก่อนดีไหมเดี๋ยวพี่ขับรถไปส่งวิวถึงที่เลย”

“...คือ”

“นะจ๊ะ”

“เอ่อ...แบบนั้นก็ได้ครับ”

“น่ารักมากจ่ะ...งั้นเอาตามนี้นะจ๊ะ”

“ครับ”

“....................................”

“................................”

“งั้นพี่ไปนอนแล้วนะ”

“ครับ..เอ่อ...ขออีกคำถามนะครับ...ถ้าสมมุติผมถามพี่มิ้นว่า...”

“?”

“ว่า...พี่มิ้นคิดยังไงกับผม...พี่มิ้นจะ-”

“ชอบ!!”

“!?”

“ชอบแกล้ง...กันจริงๆเลยน๊า...คำถามแบบนี้ไม่ใช่เพียงจะเอ่ยออกมาจากปากจ่ะ...แต่มันจะรับรู้ได้ด้วยความรู้สึก”

“รับรู้ได้เอง”

“ใช่จ่ะ...ถามหัวใจตัวเองดีๆนะจ๊ะ... น้องชาย สุดหล่อของพี่...ว่าความจริงแล้วรู้สึกยังไง...”

“พี่มิ้น”

(ความรู้สึกที่สัมผัสได้งั้นหรอ...ผมชอบพี่...ความรู้สึกที่ผมมีต่อพี่...มันใช่ความรู้สึกแบบนั้นจริงๆหรือเปล่า!!!)

..........................................................................................................................
 ....................................................................

26 มิถุนายน 2556

8.00 น.

“ตื่นสายไปหน่อยแฮะ...บ้านเงียบๆแบบนี้...ไปเรียนกันหมดแล้วอย่างงั้นเหรอ”

“......................................”

“..................?”

“ฮึๆๆ”

“!!!!!!!!!?????”

“อะไร...อะ..แอบย่องมาอยู่ข้างหลังชั้นทำไม!!!”

“เปล่านะ...ยืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรกแล้ว”

“แล้วมายืนอยู่ตรงนี้ทำไมล่ะฮะมุมเสาร์หน้าบ้านเนี่ย”

“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกแต่ฉันมีเรื่องสำคัญที่อยากจะถาม”

“เรื่องอะไร?”

“เมื่อคืนพี่มิ้นเข้าไปหา นาย ที่ห้องใช่ไหม...แล้วเข้าไปคุยอะไรกัน..ตั้งนาน”

(จะทำน้ำเสียงดูจริงจังไปไหนล่ะยัยนี่)

“ก็ไม่มีอะไรนี่ก็แค่คุยกันเรื่องทั่วๆไป”

(คิดกับพี่แบบไหน!!?ประโยคที่พี่มิ้นถาม!?...คงไม่ใช่เรื่องนี้หรอกนะที่ยัยนี่สงสัย..แต่มันก็ไม่ได้นานขนาดนั้นเลยนี่หน่า!?)

“แน่นะ?”

“อืมแน่สิ...พี่มิ้นแค่เข้ามาบอกว่าวันเสาร์อาทิตย์นี้พ่อจะกลับมาน่ะ”

“เรื่องนี้เองหรอ...จริงด้วยวันเสาร์อาทิตย์นี้วิวก็ไม่อยู่นี่”

“ไม่ใช่แค่เสาร์อาทิตย์หรอกแต่เหมือนว่าฉันจะได้กลับวันอังคารโน่นแหละเพราะเพื่อนเพิ่งโทรมาคุยด้วยเมื่อเช้านี้เอง...แต่ชั้นคงอยู่รอก่อนแหละเพราะพี่มิ้นขอไว้น่ะว่ากินข้าวด้วยกันก่อนแล้วค่อยไปทีหลัง”

“แบบนั้นแหละดีแล้ว...ฉันดีใจนะที่เราได้อยู่ด้วยกัน...พร้อมหน้า”

“...พร้อมหน้างั้นหรอ...พ่อ...แม่...ลูก....ผิดแต่ความจริงแล้วพวกเราไม่ใช่-”

“อดีตที่เคยพัดผ่าน...ปัจจุบันยังคงดำเนิน”

อะไรกัน...อยู่ๆยัยนี่ก็กอดผมทางด้านหลังในขณะที่ผมหันตัวไปอีกทางทางหน้าบ้านและกำลังจะคิดย้อนกลับไปถึงอดีตที่...โศกเศร้า...

“เธอ”

(เพียงแค่นึกย้อยไปถึงเศษเสี้ยวความทรงจำแค่นี้...ก็ทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปในทันทีเลยเหรอ...ทั้งที่มันเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวความทรงจำที่กลับมาแท้ๆ...แต่ก็ไม่ใช่เพียงเราคนเดียวอย่างนั้นเหรอ...ยัยนี่เองก็เช่นกัน...ความรู้สึกอุ่นๆที่กลางหลังนี้...เธอเองก็เจ็บปวดเมื่อนึกถึงคนรักที่ไม่มีทางได้พบเจอสินะ...มายศิณีย์...)

.........................................................................................................................................................

9.00  น.

“มาสายไปหรือเปล่าวันนี้...เฮ้ออ..”

“อย่าบ่นไปน่าน้องชาย...ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย...มาสายแค่นิดๆหน่อยๆเอง”

(แต่ชั้นไม่ใช่แบบนั้นนี่ยัย...พี่สาวเอ้ย...แต่พอมองตายัยนี่แล้วโมโหไม่ค่อยออกเลยแฮะ...)

“มองอะไร?”

“เปล่า...ไม่..ไม่ได้มอง”

“เมื่อกี้มองอยู่ชัดๆ...นี่อย่าทำเป็นเมินหน้าหนีพี่สาวนะ”

“ก็บอกว่าไม่มีอะไรยังไงเล่า...ชั้น...ชั้นจะไปเรียนแล้ว”

“จริงด้วยสายแล้วนี่นา”

“งั้นเอากุญแจเก็บไว้กับวิวก็ได้”

“เอาเก็บไว้กับเธอไม่ดีกว่าเหรอเผื่อว่ามีธุระจะได้เอาไว้ใข้...รถเธอนี่..”

“พูดประชดใช่ไหม!!”

“เปล่าเลย”

“ใช่แน่ๆ...ก็รู้ว่าฉันขับไม่เป็นแล้วจะไปไหนได้ล่ะ”

“...เชอะฝากไว้ก่อนนะฉันจะไปเข้าเรียนแล้ว...วิวเองก็เร็วๆนะระวังจะเรียนไม่ทันเอา...อ่อจริงด้วยถ้ามีธุระอะไรจะ

โทรหานะแล้วมาขับรถให้ด้วยนะจ๊ะ...น้องชาย”

“นี่คิดว่า..อ่าวเดินหนีซะงั้นยัยบ้า...ชั้นไม่ใช่คนขับรถเธอนะ...แต่ก็...เฮ้ออออออ...ยอมให้สักวันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”

...หลังจากที่ผมออกจากบ้านโดยมีผมเป็นคนขับรถให้มาย(แบบไม่เต็มใจเท่าไหร่)ก็ว่าจะมามหาลัยเลยแต่ยังไม่ทันถึงก็โดนยัยนั้นพาแวะร้านข้าวระหว่างทางซะงั้น...จะสายก็กลัว...แต่ก็ทนแรงอ้อนวอนผสมตื้อของยัยนั้นไม่ไหวจนต้องพาแวะ...และสุดท้ายก็สายแบบที่เห็น....

...หนึ่งในพี่สาวแสนสวยที่เดินห่างจากผมไปด้วยใบหน้าตอนนี้ที่กลับมามีรอยยิ้มและความร่าเริงแบบปกติ...ถึงดูเพียงภายนอกจะเป็นแบบนั้นแต่ลึกๆแล้ว..พี่สาวของผมคนนี้...เธอเองก็กำลังเก็บซ่อนความรู้สึกที่เจ็บปวดไว้เช่นกัน...แต่ถึงแม้จะเจ็บปวดแค่ไหน..ชีวิตเราก็ยังคงต้องก้าวเดิน..ต่อไป...สินะ...

................................................................................................................................................................................................................................................................................

หลังจากที่มายเดินไปที่ตึกเรียนแล้วผมก็กะจะขึ้นตึกบ้างกะว่าจะขึ้นเรียนเลยแต่ยังไม่ทันจะได้ขึ้นตึกก็พบกับเพื่อน...ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นเลยแต่เป็น

“มีอะไรวะมองหน้าแบบนี้...มาสายแล้วยังไม่รีบอีกนะมึง”

“ว่าแต่กูมึงนั้นแหละจะไปไหนซิก”

“อาจารย์ยังไม่มาเลยกูเลยจะไปซื้อกาแฟกินแก้ง่วงสักหน่อย...ว่าแต่วันนี้มึงมากับมายคนสวยของกูรึ...ไปไหนแล้วล่ะ”

“เดินเข้าไปในตึกเรียนของยัยนั้นแล้วก่อนที่มึงจะเดินออกมาแหละ”

“งั้นหรอ..น่าเสียดายชะมัด”

“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเลยมีน้องส้มแล้วไม่ใช่เรอะ”

“ฮะๆๆ ถึงน้องส้มกูจะดูดี..แต่ก็ยังสู้นางฟ้าตัวจริงไม่ได้หรอกเว้ย”

“เวอร์ไปนะมึง”

“หรือไม่จริง..มีพี่สาวสวยๆตั้งสองคน”

“เออๆๆ แล้วมึงจะไปซื้อที่ไหนเดี๋ยวกูไปด้วยอยากกินกาแฟเหมือนกัน”

“ตรงนี้ไง...ร้านสะดวกซื้อหน้าตึกเราเนี่ย...วันนี้กาแฟต้องอล่อยกว่าปกติแน่นอนเชื่อกูดิ”

“...มันก็รสชาติเหมือนกันทุกสาขาไม่ใช่เรอะ?”

“มาเถอะน่าเดี๋ยวก็รู้ว่าทำไม”

“.............................................................”

“.............................................................”

“...สวัสดีค่ะ..เชิญค่ะ”

“.............................................................”

“ไงมึงเมื่อกี้เห็นไหมพนักงานใหม่ร้านนี้...น่ารักดีใช่ไหม”

“อือ..ก็น่ารักดีอยู่แต่รีบซื้อกาแฟเถอะเมื่อกี้มีคนค้าส่งข้อความมาบอกแล้วว่าอาจารย์มาแล้ว”

“โธ่อยากเห็นหน้าน้องนางนานกว่านี้จัง...งั้นวิวน้องเค้าอยู่เครื่องหนึ่งก็ขอคิดเงินก่อนนะ”

“..............................................................”

“คิดเงินหน่อยคร๊าบน้องนางคนสวย”

“วางเลยค่ะพี่”

“แก้วนี้เท่าไหร่คร๊าบมีโปรซื้อกาแฟแถม...”

(อะไรกันความรู้สึกนี้อยู่ๆก็รู้สึก...!?)

“คิดเงินด้านนี้ได้อีกเครื่องค่ะ”

(อ่าวมีคนอยู่เครื่องนี้ด้วยหรอ?)

“เอ่อ...เท่าไหร่ครับ...”

..............................................................................................................................................................................

......................................................................................................................

“เมื่อกี้สงสัยถ้าซื้ออย่างอื่นด้วยกูได้เบอร์แน่นอนเลยว่ะ...เสียดายมีคนมารอต่อคิวคิดเงินซะก่อน”

“...................................................................”

(ความรู้สึกแบบนั้นมันอะไรกันนะเหมือนเคยรู้สึกได้มาก่อน)

“เฮ้ยจริงด้วย...อาจารย์เค้าเช็คชื่อแล้วมั้งไปกันเถอะ”

“.............................................................”

(...เส้นผม...สีน้ำตาลที่ติดอยู่ที่บ้าของเรา...ของใครล่ะ..แล้วติดมาตั้งแต่ตอนไหน?)

“...โชคชะตายังคงดำเนิน...ถ้าเธอได้ยินเสียงนี้...ไม่ว่าต่อไปจะเกินอะไรขึ้น...จงเดินหน้าต่อจนกว่าจะพบทางสว่าง”

“!!!”

(...เสียงที่แว่วมาตามสายลม...ไม่ผิดแน่...เสียงผู้หญิง...แต่เป็นเสียงของใครกัน!!!)

.........................................................................

………………………………………………………………………………………………………

“เริ่มสอนแล้วหรอว่ะ?”

“...............................”

(แล้วเค้าจะรอพวกเราทำไมว่ะ)

“ขออนุญาตครับอาจารย์”

“ขอเข้าไปหน่อยนะครับ”

“วิวหาที่นั่งเลยเดียวเราเรียนไม่ทัน”

“.................................”

(ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเลย...)

“แอ๊ะ?”

(คนนั้นใครกัน?)

“.............................................”

“วิวนั่งตรงนี้ก็ได้จ่ะ”

“...ขอบคุณครับเบล”

“ว่าแต่เธอคน...”

(อาจารย์สอนอยุ่เดี๋ยวคอยถามดีกว่าแฮะ...เบลก็กำลังตั้งใจเรียนอยู่ด้วย...จะเป็นการลบกวนเปล่าๆ)

“…?”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ”

...พอพวกเรามาถึงห้องเรียนอาจารย์เริ่มสอนไปแล้วแต่เหมือนจะเพิ่มเริ่มแต่ที่ผมสงสัยคือเธอคนที่มานั่งที่นั่งประจำของผมเธอเป็นใครกัน...

“?”

(เธอคนนั้นกำลังมองใครอยู่น่ะ...ไม่ได้มองที่อาจารย์พูดแต่สายตาที่มองตรงไปทางที่ไอ้หนึ่งนั่งอยู่หรือเปล่า...แล้วไอ้หนึ่งมันไม่เรียนหรือไงน่ะหมอบหัวแบบนั้น...เอ้ยๆๆ...ไม่สิตัวมันสั่นๆน่ะ...แล้วเธอคนนั้นมอง...ฮะยิ้มที่มุมปากงั้นหรออะไรกันละเนี่ย-)

“วรรณศักดิ์...มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”

“?...อะ..เปล่า....เปล่าไม่มีอะไรครับอาจารย์”

“มีอะไรหรอจ๊ะวิว...ลุกขึ้นแล้วมองไปแต่ทางนั้น”

“คือ...ไม่มีอะไรหรอกครับเบล...แค่สงสับอะไรนิดหน่อย”

“..............................................”

(น่าอายชะมัด...เมื่อกี้ดันอยากรู้ว่าเธอคนนั้นมองอะไรแลยเผลอลุกขึ้นมองไปตามระยะสายตาเธอซะงั้น...ก็คอมมันบังนี่หว่า)

(......................................................)

“งั้นขอจบบทนี้เลยนะจ๊ะ...ถ้าเกินสงสัยอะไรตรงไหน.ถามอาจารย์ได้เลยนะจ๊ะ”

(สอนจบไวจัง....อาจารย์ออกไปแล้วงั้นถามเรื่อง...)

“เอ่อ...คือว่าเบลครับ..ผู้-”

“?”

“เฮ้ยๆๆ หัวหน้า....ทำไมเมื่อกี้จารย์เค้าสอนไวจังว่ะกูตามไม่ทันเลย”

“อือกูก็ว่าเค้าสอนไวไป…ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะแต่คนที่นั่งข้างกูนี่จดทุกคำเลย”

“วิวล่ะก็...เดี๋ยวอีกแปปก็ต้องไปเรียนวิชาต่อไปแล้ววิวอย่าสายนะค่ะ”

“จะไปให้ตรงเวลาครับ”

“เอ้ยๆๆ หวานเกินน่าเกินตาแล้ว”

“อะไรของมึงวะ”

(?เบลหน้าแดงแฮะ)

“'งั้นเบลไปเรียนก่อนนะค่ะ เราเลือกลงวิชาไม่เหมือนกันด้วย...จริงด้วยเมื่อกี้วิวมีเรื่องอะไรจะถามเบลหรือเปล่าค่ะ”

“คือ...”

(ถามถึงผู้หญิงอื่นกับเบลคงไม่ดีหรอกมั่งอ่าวหายไปไหนแล้วละ!?)

“?”

“ไม่มีอะไรหรอกครับ..แค่สงสัยว่าอาจารย์เค้าเหมือนจะสั่งงานอะไรก่อนออกจากห้อง”

“จารย์สั่งงานด้วยหรอว่ะมึง”

“เหมือนจะมี”

“มีจ่ะ...อะนี่ที่เบลจดไว้วิวเอาไปดูกะซิกก็ได้จ่ะ”

“แล้วเบลล่ะครับ”

“ไม่เป็นไรจ่ะ...เบลมีจดไว้อีกแผ่นแล้วค่ะ”

“ขอบ...ขอบคุณครับ”

“'งั้นเบลไปก่อนนะค่ะ”

“………………………………..”

“….ไปนู่นแล้วเว้ยละสายตาบ้างก็ได้มึง”

“เปล่าไม่มีอะไรนี่”

“ดีจังเลยเนอะจดเผื่อมึงด้วย...เรียนก็เก่ง....นิสัยก็ดี...คิดว่าไงว่ะวิว”

“อะไรเล่า...พวกเราเองก็รีบไปบ้างเถอะเดี๋ยวก็สายแบบเมื่อกี้อีก”

“สายแค่ไม่กี่นาทีเอง...หรือจะไปซื้ออะไรอีกดี”

“ไม่ไปแล้วว้อย!!”

(จะว่าไปแล้วผู้หญิงคนนั้น....สวยดีแฮะ!!!)

………………………………………………………………………………………………………

12.00 น.

“เฮ้อ...เหนื่อยชิบหายเลยว่ะ...การเรียนเนี่ย”

“ทำเป็นบ่น...วิชานี้ไม่ได้ยากขนาดนั้นเลย”

“เออๆๆทนๆกันไปก็ได้ว่ะ ไหนๆก็เลือกลงวิชานี้แล้ว”

“มึงดึงกูมาลงเป็นเพื่อนเองไม่ใช่เหรอว่ะ...บอกให้ดึงวิชาเรียนตามแผนก็ไม่เอา....แถมยังลากกูมาลงเรียนด้วยอีก”

“เอ้ย!! หัวหน้านี่มึงยังไม่สังเกตอะไรเลยเหรอว่ะ...ไม่สิน่าจะพอรู้บ้างใช่ไหมว่าวิชานี้น่ะ...”

“อะไร?”

“ก็นั่นไงมึงลองมองทางนั้นดิ...แล้วก็ทางนั้น...ตรงนั้นก็มี”

 (ถึงว่าที่ไอ้ซิกมันลงเรียนวิชานี้ก็เพราะดูเหมือนว่าห้องนี้จะมีแต่สาวๆสวยๆทั้งนั้นเลยสินะ…จะเรียนได้ว่าเท่าๆที่เห็นความสวยคงจะระดับประกวดตามงานหรือพาออกงานไดแบบไม่อายใครเลยล่ะมั้ง)

“………………………………….”

“สวยๆทั้งนั้นเลยใช่ไหมล่ะเพื่อน”

“ก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะแต่ห้องเราก็มีไม่ใช่เหรอว่ะ”

“นอกจากน้องเบล…ของมึง…แล้วก็ไม่เห็นจะมีใครสวยเท่าไหร่เลยนี่หว่า...บรรยากาศมันต่างกันเว้ย”

“ของกู!?”

“ไม่ต้องทำเป็นงงเรื่องแบบนี้รู้ๆกันอยู่”

“..................................”

“จะว่าไปกูขอถามในฐานะเพื่อนสนิทหน่อยเถอะ...มึงคิดยังไงกับเบลกันแน่”

“……………………………….”

“กูคิดว่ากูคิดไม่ผิดแน่เรื่องที่เบลชอบมึงน่ะ”

“ฮ่ะๆๆ ไอ้บ้าซิกมึงนี่คิดไปไกลถึงไหนแล้ว”

(ตายห่-ล่ะลืมไปว่าอาจารย์ยังไม่ได้ออกจากห้องแถมคนอื่นก็ยังจดงานไม่เสร็จ)

“ทำไมว่ะ…ไม่ใช่หรอกเหรอ?”

“ไม่รู้สิกูแค่ไม่อยากคิดไปไกลถึงขนาดนั้น...แต่ถ้าเป็นแบบนั้นกูก็คง...ไม่อาจจะปฏิเสธเบลได้ล่ะมั้ง”

(ก็มีผู้ชายที่ไหนเค้าจะปฏิเสธไมตรีมี่หญิงสาวมอบให้กันล่ะ)

“555+ร้ายจริงว่ะหัวหน้า”

“………………………………”

“..คนที่นั่งริมสุดฝั่งตรงนั้นชื่ออะไรว่ะ...”

 “เลิกเพ้อได้แล้วมั้ง”

“55+ อาหารตาอาหารใจอิ่มแล้วว่ะต่อไปกองทัพต้องเดินด้วยท้อง...ไปหาไรกินกันดีกว่าวะเที่ยงกว่าแล้ว”

“อือดีเหมือนกัน...อาจารย์ก็บอกไว้ก่อนแล้วว่าถ้าจดเสร็จแล้วพักได้เลย...ขืนซุบซิบกันนานกว่านี้ไม่ดีแน่”

(จะว่าไปห้องเราเองก็มีผู้หญิงน่าตาดีๆหลายคนอยู่นี่หว่า...แล้วยิ่งโดยเฉพาะ...คงนับรวมไม่ได้หรอกมั่งเพิ่งเคยเห็นวันแรกนี่..แถมยังนั่งที่นั่งประจำ..!?)

“เอ่อขอโทษครับพอดีไม่ทันได้”

“แว่น...แว่น…”

“มีอะไรเหรอว่ะได้วิว”

“เปล่าๆ…หะ...หานี่อยู่เหรอครับ…ขอโทษด้วยนะครับพอดีเดินออกมาไม่ทันได้มอง...”

(แว่นของเธอจะเป็นอะไรไหมเนี่ย)

"ไม่..เป็น..ไร..ค่ะ..ขอบคุณ..นะ..คะ"

“…………………………………..”

(มาเรียนห้องนี้สินะเธอคนเมื่อกี้...แต่เป็นคนที่ดูแปลกดีแฮะ)

“เมื่อกี้อะไรว่ะ...เดินชนน้องแว่นคนนั้นงั้นเหรอ”

“นิดหน่อยว่ะไม่ทันได้มอง”

“555+ นี่หรือว่าจะเป็นโชคชะตานำพาว่ะ...กับสาวแว่นท่าทางเฉิ่มๆแถมดูเหมือนว่าจะขี้เหล่ซะด้วย”

“ไปหาว่าเค้าไอ้ซิก”

“555+”

(ท่าทางแปลกๆนั่นน่ะใช่แต่ใบหน้าที่ซ่อนอยู่หลังแว่นนั่น...)

“รีบไปเถอะเดี๋ยวคนเยอะ”

T r  r  r  r  r  r r   r r   r   r r   r   r r   r   r   rr   r r   r   r …………….

“…ใครโทรมาว่ะ?”

“………………………………”

“ยัยพี่สาวโรคจิตล่ะมั้ง”

“ไหนๆกูรับเอง”

“โอ๊ะ...ไม่ใช่แฮะ...ฮัลโหล..สวัสดีครับ”

“วิวเหรอค่ะนี่เบลเองนะค่ะ...ตอนนี้วิวเรียนเสร็จเหรอยังค่ะ”

“อ่อ..เรียบร้อยแล้วครับ...กำลังจะไปทานข้าวกันพอดีเลยเบลเรียนเสร็จยังเหรอครับไปกินด้วยกันไหม”

“เบลว่าจะชวนวิวพอดีเลยคจ่ะ”

“งั้นเอาเป็นว่าเดี๋ยวไปด้วยกันนะครับ”

“ค่ะ...งั้นเจอกันใต้ตึกนะค่ะ”

“ครับ”

“………………………………………”

“เบลนัดเจอกันเราใต้ตึกว่ะ...เดี๋ยวไปกินกัน3คนเนอะ”

“แบบนี้เอง...”

“อะไรของมึงว่ะซิก?”

“เปล่าๆๆ...สงสัยกูจะไม่ว่างแล้วว่ะน้องส้มโทรมาเมื่อกี้เองบอกจะมากินข้าวห้องกู”

“โทรมาตอนไหนว่ะ...กินข้าวแน่หรือเปล่ามึง”

“น่าจะรู้นี่หว่ามึง555+ ข้าวใหม่ปลามันก็แบบนี้เหละ งั้นเดี๋ยวก็ไปก่อนนะเว้ย...มึงก็รีบๆเข้าล่ะ...เรื่องนั้นน่ะ...”

“เฮ้ย...เดี๋ยวดิ...เรื่องไรว่ะ”

“……………………………………”

“เฮ้อ..ช่วยไม่ได้นะ”

…………………………………………………………………………………………….

………………………………………………………………………………………….

หลังจากที่ไอ้ซิกบอกว่าจะไม่ไปกินข้าวกับผมมันก็รีบเดินแยกจากผมไปอย่างเร็ว จ่ะว่าไปเหมือนจะเป็นการเปิดทางให้ยังไงก็ไม่รู้ แต่เมื่อกี้ก่อนก่อนที่จะเดินออกมาดูแล้วผู้หญิงคนเมื้อกี้ที่ผมเดินชนเธอใส่แว่นหนามากไปหรือเปล่าทั้งๆที่ใช่แว่นหนาขนาดนั้น แต่ทำไมดูเหมือนคนสายตาปกติเลยล่ะ ก็เจ้าหล่อนเล่นจ้องหน้าตรงๆก่อนที่จะร้องเรียกหาแว่น จะว่าไปสาวเช้าก็มองไปทางแว่นนี่หว่าก่อนที่ผมจะหยิบขึ้นมาให้...หรือผมคิดไปเอง...แต่ท่าทางที่เชื่องช้านั่นไม่เข้ากับสายตาเลยนะ ความรู้สึกมันชวนให้คิดไปแบบนั้นนี่

“…………………………..”

“………………………………….”

“ทางนี้จ่ะวิว”

“………………………”

“วิว”

“?”

“มีอะไรหรอเปล่าค่ะ เห็นดูแปลกๆตั้งแต่เช้าแล้ว”

...จะว่าไปก็น่าจะจริงที่เบลพูดแบบนั้นเพราะรู้สึกว่าตั้งแต่เช้ามาแล้วที่รู้สึกว่ามีอะไรมากวนใจบ่อย...ก็เจอแต่คนที่ท่าทางแปลกๆนี่...แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมมันชวนให้คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยตลอด..ทั้งๆที่คิดว่าไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับตัวเองเลย พวกเธอเป็นใครก็ไม่รู้จัก...ตัวเราแคร์แค่พี่มิ้นคนเดียวก็พอแล้วมั้ง..ไม่สิ...กัน...กิ่ง...กิ๊ก...เบล..เธอพวกนี้ก็จะ

“เอ่อ....ไม่.....ไม่มีอะไรหรอกครับ…ไปกินที่ไหนกันดีเหรอครับ”

“แล้วซิกไปไหนแล้วเหรอค่ะ...ไปทานกัน2คนเหรอ”

“ก็น่าจะประมาณนั้นนะครับ...คือว่าซิกมันรีบกลับนิดหน่อยน่ะครับ เพราะตอนบ่ายก็ไม่มีเรียนแล้ว…งั้นจะไปกินที่ไหนกันดีหรอครับ”

“เรื่องสถานที่วิวเลือกเลยจ่ะ...ขอแค่...ได้ทานข้าวร่วมกันกับวิว...จะเป็นที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นค่ะ”

(อะ...พูดไปก็หน้าเริ่มแดงอีกแล้ว..เบลจะน่ารักขึ้นทุกทีแล้วนะ)

“เอ่อ........”

(จะว่าไปก็ลืมไปเลยแฮะว่ามากับยัยพี่สาวขืนยัยนั่นต้องการใช้รถขึ้นมาจะทำยังไงล่ะเนี่ย...จะว่าไปแล้วทำไมไม่เก็บกุญแจรถไว้กับตัวเองเล่า...แบบนี้แสดงว่ารู้เวลาเรียนของเราแน่ถึงบอกไว้แบบนั้น...จะเลี่ยงก็ไม่ได้สินนะ....แต่ถ้าจะให้เดาไม่ผิดยัยนั่นน่าจะเลิกประมาณบ่ายโมงถึงบ่ายโมงครึ่งแบบนี้ก็แสดงว่ายังมีเวลาอีก 40-60 นาที สินะ ไม่สิแค่ 40 ก็พอ เลือกที่ใกล้ไว้ก่อน)

“?”

(ตัดสินใจได้แล้วงั้นเอาเป็นว่า...)

……………………………………………………………………………………………………………

“…นี่รถวิวหรอจ๊ะ”

“คือไม่ใช้หรอกครับ...รถพี่สาวน่ะพอดีวันนี้มากับยัยนั่น”

“แล้วจะไม่เป็นไรหรอคจ๊ะ”

 “ไม่หรอกครับถ้าเกิดยัยนั่นมีอะไรเดี๋ยวก็น่าจะโทรมาเองแหละ...เบลขึ้นมาเถอะครับ”

“จ่ะ”

..ผมพาเบลขับรถอกจากมหาลัยโดยรีบนิดหน่อยเพราะกลัวว่าขืนช้าเกิดมายโทรตามตอนกำลังนั่งกินข้าวกับเบล เบลอาจจะรู้สึกไม่ค่อยดีก็ได้

(ยังไงซะจูบแรกที่มอบให้มาในวันนั้นเธอเองก็คงไม่คิดว่าเราเป็นแค่เพื่อนแล้วแน่ๆยังไงซะตัวเราเองก็ไม่ได้ปฎิเศษไมตรีที่เธอยืนมาให้นี่หน่า..บางทีการได้นั่งกินข้าวด้วยกันอาจจะทำให้เธอมีความสุขขึ้นมาก็ได้แม้จะน้อยนิดก็ตามที)

“…ที่นี่”

“อาหารอล่อยดีนะครับได้กินครั้งที่แล้วผมรู้สึกชอบเลยแถมยังไม่ไกลจากมหาลัยด้วย”

“................................”

“เสียดายที่2คนนั้นไม่ได้มาด้วยนะครับ จะว่าไปก็เป็นที่ๆเราได้นั่งกินข้าวร่วมวงกันครั้งแรกด้วยนี่นา”

“นั่งกินข้าวด้วยกันครั้งแรกหรอจ๊ะ..คิคิ วิวยังจำไม่ได้สินะ เรื่องของเบล”

“?”

“ครั้งแรกที่เราได้เจอกัน...รวมถึงอีกหลายๆเรื่องราว”

“?”

(อยู่ๆเบลก็พูดอะไรแปลกๆออกมา?)

.......................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

12.50  น.

“ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวนะค่ะวิว”

“เรื่องแค่นี้เอง...ไปกินข้าวด้วยกันแล้วให้ผู้หญิงจ่ายคงผิดนิสัยผู้ชายแย่เลย”

“จ่ะ...เบลดีใจมากเลยนะ...แล้ววิวจะไปไหนต่อหรอไม่มีวิชาเรียนตอนบ่ายใช่ไหม”

“ครับ...คิดว่าน่าจะนั่งเล่นแถวนี้สักแปปน่ะครับรอพี่สาวน่าจะกลับพร้อมยัยนั่นเลย”

(เป็นเพราะไอ้ซิกคนเดียว เลยที่ไม่ดึงวิชาเรียนตามแผน...จะว่าไปปกติปีหนึ่งเค้าต้องบังคับให้ดึงตามที่เค้ากำหนดไม่ใช่เหรอ...แต่ปีนี้ไม่แฮะ)

“จะได้เวลาเรียนคาบบ่ายแล้วงั้นเดี๋ยวเบลขึ้นเรียนก่อนนะจ๊ะเมื่อกี้เห็นอาจารย์เดินขึ้นไปแล้วด้วย”

“ครับ...บายครับ”

“จ่ะ”

“…………………………………….”

“.......................................................”

พอกินข้าวกันเสร็จผมก็พาเบลกลับมาส่งที่ตึกเรียนทันทีแต่ก็ใช้เวลาพอสมควรเลยเพราะเรา กินไปคุยกันไปหลายเรื่องมาก..แต่ที่สงสัยคือเธอพูดเหมือนว่าเราทั้งคู่เหมือนจะเคยเจอกันมาก่อน...แต่จะเป็นแบบนั้นแน่หรอ...ตั้งแต่ตอนไหนทำไมผมถึงนึกไม่ออก...แต่จะคิดมากไปก็เท่านั้นถ้าเคยเจอกันมาก่อนจริงๆเดี๋ยวเบลก็คงจะเล่าให้ฟังเองละมั่งว่าเป็นตอนไหนหรือคงจะเป็นตอนที่มาสมัครเรียน...คิดมากไปก็เท่านั้น...เพราะตอนนี้มีเรื่องที่น่าคิดมากกว่านั่นซะอีก...ก็ไม่เข้าใจว่ายัยหญิงสาวที่ผมคิดว่าเป็นคู่อริมายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่เพิ่งจะรู้สึกตัวเมื่อกี้นี้เอง...

“อะไรของเธอน่ะ”

“ไม่มีอะไร”

“ทำตัวแปลกๆนะ?..เธอนี่”

“ปกติ”

“งั้นหรอ...แล้ว...แล้วมายืนอยู่ข้างหลังชั้นตั้งแต่ตอนไหนน่ะ”

(ปกติตรงไหนเนี่ย...สีหน้าเธอเหมือนไม่ค่อยปกตินะ)

“เมื่อกี้”

“งั้นหรอ”

“….นี่”

“…?”

ตัวผมก็ไม่รู้หรอกว่ามายไม่พอใจอะไร..แต่มาจับแขนเสื้อแล้วมองหน้าแบบนี้ต้องการอะไรล่ะยัยพี่สาว

“...ไม่มีอะไรหรอก...มีอะไรต้องทำอีกหรือเปล่าฉันอยากกลับบ้านแล้ว”

“ก็ไม่มีอะไรหรอกนะ..กลับเลยก็ได้”

“TR……r……r……TR…r……r….”

(กิ๊กโทรมา...รับสาย?...ไม่ดีกว่ามั่งเดี๋ยวค่อยโทนรกลับเอายัยพี่สาวก็ยืนอยู่ตรงนี้ด้วยที่สำคัญพวกเธอยังรู้จักกันอีก...ขอโทษนะครับกิ๊กเดี๋ยวโทรกลับนะ)

...ผมไม่ได้รับสายกิ๊กเพราะยัยพี่สาวอยู่ด้วยแต่เหมือนว่ายัยนี่ก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมไม่รับแต่กิ๊กก็โทรมาเพียงแค่สายเดียวแล้วก็ไม่ได้โทรมาอีก...หลังจากนั้นผมกับมายก็ขึ้นรถและขับรถออกมาจากมหาลัยแล้วก็กะจะกลับบ้านเลยแต่พอขับรถออกมาได้ไม่นานแล้วมันมองเห็นร้านข้าวหลายๆร้านมันก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความคิดที่อยากเลี้ยงข้าวยัยนี่บ้าง...ก็ดูเหมือนจะยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่..คิดได้แบบนั้นผมเลยขับรถเลือกร้านที่บรรยากาศดีๆและจอดเทียบท่า...

“?...มีอะไรหรอ”

...ถึงตอนนี้ยัยพี่สาวทำหน้างงนิดหน่อย

“ลงงมาสิเธอยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงใช่ไหม”

“……………………………………………..”

...พอผมบอกไปแบบนั้นมายก็ไม่ได้ตอบอะไรและเดินตามผมลงมากจากรถ...

“…………………………………………….”

“ฝั่งนั่นเหมือนจะว่างนะ”

“ทางนั้นดีกว่าไม่ค่อยมีคนดีฝั่งนั้นยังมีกลุ่มผู้ชายนั่งอยู่ฉันไม่ค่อยอยากไป”

“เธอนี่รู้สักจะไม่มีผู้ชายที่ชอบเลยสินะ...ชั้นชักจะสงสัยแล้วสิว่าเธอยังเป็นผู้หญิงจริงๆหรือเปล่า”

(จะว่าไปยัยนี่ก็เหมือนจะมีคนที่ชอบอยู่เหมือนกันนี่หว่า)

“บ้า..ฉันเป็นผู้หญิงร้อยเปอร์เซ็นย่ะ”

“ฮ่าๆ ชั้นแค่แซวเล่นเอง”

“สักวัน”

“?”

“สักวันฉันจะต้องบอกเขาแน่ๆ...เรื่องความรู้สึกของฉัน...เรื่องราวทุกๆอย่าง”

“....................................”

“แต่ตอนนี้ยังสารภาพออกไปไม่ได้...”

(คำสารภาพที่เอ่ยออก!?...ไม่ได้สินะ)

“…ยังไงก็เถอะ...แต่ชั้นก็ขอให้เธอสมหวัง...ในเมื่อเธอมีคนที่ชอบก็พยายามเข้านะ...พี่สาว”

(ความรู้สึกตอนนี้...มันรู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างที่ติดใจอยู่...ความรู้สึกตอนที่มายบอกว่ามีคนที่ชอบ..ฟังกี่ครั้งมันก็รู้สึกแปลกๆ...ถึงจะบอกให้เธอพยายามเข้าก็เถอะ)

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..