Destiny of love ตอนที่ 11

Destiny of love ตอนที่ 11

Destiny of love

ตอนที่ 11 “เป็นความลับ!?...สองหญิงงามท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่อง!?”

(หลังจากที่ผมเรียกสติตัวเองกลับมาได้บ้างแล้วก็หวนคิดขึ้นมาได้ว่าสิ่งที่ต้องทำที่สุดในเวลานี้คือการอธิบายเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้กันฟัง...แต่ถ้าจะพูดถึงมันก็ไม่น่าจะเกิดขึ้นเลยจริงๆเรื่องเข้าห้องผิดเนี่ยแถมพี่น้องคู่นี้พอเห็นตอนมืดๆนี่แยกไม่ออกเลยจริงๆ...แต่ถึงยังไงก็ต้องอธิบายให้กันฟังก่อน...พอคิดได้แบบนั้นผมเลยรีบลุกจากที่นอนและตรงออกมาหน้าห้อง...พอมาถึงก็พบกับ...อาจารย์กิ่ง

“กันเปิดประตูให้พี่หน่อยนะ”

“ไม่ค่ะพี่กิ่ง!!!...พี่มีอะไรกับวิว!...พี่มีอะไรกับคนที่น้องรัก”

ตอนนี้ผมได้ยินชัดเลยว่าเธอกำลังพูดออกมาด้วยเสียงที่สั่นเครือจะว่าไปก็ไม่น่าแปลกเพราะเมื่อกี้ผมเพิ่งเห็นน้ำตาหยดออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของเธอเอง

“กันครับ-”

(อึก...อาจารย์กิ่งตอนนี้กำลังอยู่ในสภาพที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวนี่หว่าแถมข้างในยัง-...ไอ้บ้าเอ้ยคิดอะไรอยู่ว่ะ)

“...อุ๊ย...ทำไมไม่หยิบอะไรออกมาปิดบ้าง”

“ขอโทษครับก็ผมรีบ...กัน...กันครับออกมาคุยกับผมก่อนนะครับ...คือว่าเรื่องที่-”

“วิวคะขอร้องอย่าเพิ่งพูดอะไรตอนนี้เลยนะค่ะตอนนี้กันอยากอยู่เงียบๆคนเดียว....พี่กิ่งค่ะขอน้องคิดอะไรบางอย่างเงียบๆคนเดียวนะค่ะ”

“แต่ว่า-”

รู้สึกว่าประโยคเมื่อกี้กันจะตั้งใจมากและเหมือนกำลังจะควบคุมสติตัวเองอยู่เพราะผมรู้สึกว่าเสียงสั่นหรือเสียงสะอื้นของเธอดูเรียบลง...แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรต่ออาจารย์กิ่งก็เอามือมาแตะที่แผ่นหลังผม...พอผมหันไปมองอาจารย์กิ่งก็พบว่าเธอกำลังทำสีหน้าจริงจังอยู่เช่นเดียวกัน(ไม่น่าแปลกก็เมื่อคืนนี้...)

“วิว...ปล่อยเด็กคนนี้ไว้แบบนี้สักพักเถอะ...เด็กคนนี้ไม่ทำอะไรสิ้นคิดแบบการฆ่าตัวตายหรอก...ฉันมีอะไรจะคุยด้วยตามลงไปข้างล่างหน่อยสิ”

“...ครับ”

พออาจารย์กิ่งพูดจบเธอก็เดินตรงไปทางลงบันไดส่วนผมก็เดินตามไปติดๆแต่ไม่ทันที่จะลงบันไดอาจารย์กิ่งก็หยุดเดินและพูดกับผม

“...จะไม่หาอะไรปิดหน่อยเหรอ”

“ขะ...ขอโทษครับ”

“.................................................”

เมื่อกี้นี้ดันลืมตัวเดินตามอาจารย์กิ่งไปทั้งๆที่ยังล่อนจ้อนอยู่จะว่าไปแล้วผมเริ่มชินกับการลอกคราบแบบนี้ตั้งแต่ตอนไหนล่ะนี่ทั้งทั้งๆที่แก้ผ้าอยู่ต่อหน้าอาจารย์แท้ๆ...แต่ก็ชั่งเถอะเพราะยังไงผมก็คิดว่าผมไม่น่าจะรอดผ่านมืออาจารย์กิ่งแน่

(ก็เล่นลักหลับสาวเจ้าซะขนาดนั้น...จะว่าไปทำไมถ้าอาจารย์กิ่งรู้สึกตัวนานแล้ว แล้ว ทำไมไม่โวยวายตั้งแต่ตอนนั้นล่ะ...แถมยังห่มผ้าให้ด้วยและเท่าที่จำได้ลางๆคือเมื่อคืนนี้ผมกอดเธอตลอดตั้งแต่จบรอบนั้นเพราะคิดว่าเป็น..กัน?)

มัวคิดโน่นคิดนี่ไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรแล้วเพราะอีกไม่ช้าความจริงก็จะปรากฏ

พออาจารย์กิ่งพูดจบเธอก็เดินลงไปข้างล่างส่วนผมเดินกลับมาหาอะไรปิดบังร่างกายตัวเองแล้วพอเดินมาถึงตรงกลางระหว่างห้องของกันกับอาจารย์กิ่งยิ่งทำให้คิดขึ้นมาอีกว่าทำไมเมื่อคืนผมถึงได้เลือกเข้าห้องทางขวามือแทนที่จะเป็นห้องซ้ายมือ...แต่พอเรื่องมันเป็นแบบนี้มันจะมีแต่สิ่งเลวร้ายจริงๆเหรอมีความสัมพันธ์กับพี่สาวของหญิงสาวที่มอบความรักให้กับตัวเองแค่นั้นยังไม่พอแถมหญิงสาวคนนั้นยังเป็นอาจารย์ที่สอน...ประตูต้องห้ามที่เป็นความสัมพันธ์ต้องห้ามของลูกศิษย์และอาจารย์ผมเป็นคนเปิดมันไปเมื่อคืนนี้เองแต่จะด้วยเหตุผลอะไรเรื่องราวเมื่อคืนนี้ก็เป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้นจริง

หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าไปชิดกับประตูห้องของกันและพูดกับเธอออกไปเพราะว่ามีความรู้สึกว่าเธออยู่ไม่ห่างจากประตูแน่ๆ

“กันครับ...ผมไม่รู้ว่าจากนี้กันจะรู้สึกยังไงกับผมแต่ผมจะไม่ทอดทิ้งกันแน่ถึงแม้ว่าเรื่องที่ผ่านมาจะเกิดจากความเข้าใจที่ผิดเพี้ยนของผม...แต่เรื่องนั้นก็เป็นความจริง...ถ้าจะให้ผมเลือกใครสักคนผมคิดว่าผมทำไม่ได้...ถึงแม้จะดูว่าเห็นแก้ตัวและถ้าเป็นไปได้...ผมก็อยากจะสานสัมพันธ์กับเธอทั้งสองคนต่อไป”

(หวังว่าคงจะฟังอยู่นะ)

...พอผมพูดกับกันไปแบบนั้นเสร็จผมก็เดินเข้ามาที่ห้องอาจารย์กิ่งเพราะจำได้ว่าน่าจะมีผ้าขนหนูของกันที่ผมเอามาใส่อยู่ในห้องนี้และสาเหตุที่ไม่แต่งตัวไปเลยก็ง่ายๆคือชุดนักศึกษาที่ผมใส่มาเมื่อวานนี้อยู่ในห้องของกัน

(แอ๊ะ?)

พอเข้ามาก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นอีกเพราะผ้าขนหนูผืนนั้นถูกแขวนไว้กับไม้แขวนเสื้อและคล้องไว้กับที่เปิดตู้เสื้อผ้าข้างๆโต๊ะเครื่องแป้งและไม่มีใครอื่นอีกที่จะทำนอกจาก...อาจารย์กิ่ง...แล้วผมก็แน่ใจมากว่าผ้าขนหนูผืนนี้เป็นของกันเพราะมันคนละสีกับที่อาจารย์กิ่งใส่อยู่

(ถึงว่าทำไมไม่คิดจะแอะใจเลย...คุณเธอพี่น้องเล่นจัดห้องเหมือนกันแทบทุกระเบียบนิ้วเลย)

......................................................................

...หลังจากที่ได้ผ้าขนหนูแล้วผมก็เดินตรงลงมาชั้นล่างพอมาถึงก็เห็นอาจารย์กิ่งนั่งเหยียดขากอดอกอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าที่ดูจะเครียดอยู่ไม่น้อย(ไม่น่าแปลก)

“คือว่า...อาจารย์...”

(อื้อหือ...ทะ...ถ้าผ้าขนหนูร่นขึ้นไปอีกนิดนี่คง-...ไอ้เวรเอ้ยเครียดจะตายอยู่ละนี่มันใช่เวลาไหม!!)

“.......................”

“...ผมขอโทษครับสำหรับเรื่อง-”

“วิว”

“ครับ?”

“รู้จักกับน้องสาวของฉันได้ยังไงตอนไหนเล่าให้ฟังหน่อย”

“?...นี่คือเรื่องที่จะคุยกับผมหรอครับ”

“............................”

อาจารย์กิ่งไม่ได้ตอบอะไรแต่ผมก็น่าจะเล่าเรื่องของผมกับกันแบบละเอียดให้เธอฟังบ้างเพราะเธอเป็นพี่สาวของกันและผมเองก็ไม่คิดจะปิดบังอะไรอยู่แล้วพอคิดได้แบบนั้นผมจึงเล่าเรื่องทั้งหมดที่ผมเจอกับกันให้อาจารย์กิ่งฟังแต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าอาจารย์กิ่งอยากฟังจริงหรือเปล่าเพราะเธอไม่มีปฎิกิริยาโต้ตอบอะไรเลยจนผมเล่าเรื่องเกือบทั้งหมดแต่มาหยุดที่ผมมาถึงบ้านของเธอ...แล้วเธอก็พูดขึ้นว่า

“พอแล้วแค่นี้แหละ...เด็กคนนั้นชอบเธอมากเลยนะทั้งที่เด็กคนนั้นเคยพูดไว้และทำมาตลอดเรื่องที่จะไม่มอบหัวใจให้ผู้ชายคนไหนอีกเพราะสิ่งที่ได้รับกับมาจะมีแต่ความเจ็บปวดแต่พอมาเจอกับเธอ...วิว...เธอคือคนที่เด็กคนนั้นรักอย่างหมดหัวใจจากนี้จงดูแลเธอ...คอยห่วงใยเธอ...ฉันเชื่อว่าเด็กคนนั้นไม่ได้โกรธหรือเกลียดเธอเลยแม้แต่น้อย”

“...ละ...แล้วอาจารย์กิ่ง-”

“รออยู่นี่ก่อนนะเดี๋ยวมา”

“ไปไหนหรอครับ”

“....................................”

อาจารย์กิ่งไม่พูดอะไรได้แต่เดินตรงขึ้นไปที่ชั้นสองผมเองก็ไม่กล้าตามขึ้นไปเพราะว่าเธอบอกให้รออยู่นี่...จะว่าไปแล้วความกดดันที่อาจารย์กิ่งส่งให้เมื่อกี้ทำให้ผมรู้สึกเลยว่าประโยคเมื่อกี้เธอจริงจังมาก

...............................................................................

8.00 น.

...อาจารย์กิ่งขึ้นไปประมาณครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้แล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าเธอจะกลับลงมาเลยตัวผมเองก็ไม่อยากอยู่ในสภาพกึ่งเปลือยแบบนี้นานๆมากด้วยอย่างน้อยก็ขอแค่มีบ็อกเซอร์มาให้บ้างก็ยังดีแต่พอคิดไปคิดมานั่งรอแบบนี้มานานแล้ว...แล้วกันเองก็น่าจะฟังผมขึ้นมาบ้างผมเลยจะขึ้นไปดูเธอแต่ยังไม่ทันจะได้ลุกขึ้นผมก็เห็นอาจารย์กิ่งเดินลงมาในชุดลำลองแถมที่มือยังถือ

“เสื้อผ้าผม?...อาจารย์กิ่งเข้าไปในห้องกันแล้วเหรอครับ...กันเป็นยังไงบ้างแล้วยอมออกมาเจอผมไหม”

“...............................”

ถึงผมจะถามไปแบบนั้นอาจารย์กิ่งก็ไม่ตอบ แต่เธอก็พูดเพียงว่า

“ใส่เสื้อผ้าแล้ววันนี้กลับไปก่อน...อาจารย์จะเป็นคนไปส่งเอง”

“แต่ว่า...”

“จะออกไปรอที่รถ”

“.......................................”

บางทีกันยังไม่อยากจะเจอผมตอนนี้ก็ได้แต่เมื่อกี้อาจารย์กิ่งบอกแค่กลับไปก่อนอย่างน้อยๆก็แสดงว่าเธอไม่ได้ไม่อยากเจอผมอีกเลยเพียงแต่วันนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะเจอผม พอคิดดีแล้วผมคิดว่าผมน่าจะกลับก่อนดีกว่าเพราะอาจารย์กิ่งก็ออกไปรอที่รถแล้วด้วย

...พอแต่งตัวเสร็จผมก็ออกมาหาอาจารย์กิ่งพร้อมบอกจุดหมายปลายทางคือหอไอ้ซิกให้เธอเพราะผมจอดรถไว้ที่นั่นแต่ในระหว่างทางความคิดต่างๆนาๆก็เกิดถาโถมเข้ามาอีกจนทำให้ตอนนี้ความคิดที่ว้าวุ่นเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้งเรื่อยๆ...เพราะยังมีความรู้สึกที่ค้างคาอยู่...เรื่องที่ว่าความจริงแล้วอาจารย์กิ่ง...คิดยังไงกับผม

“ตรงนี้น่ะเหรอหอของเพื่อนวิว”

(ความจริงแล้วที่ผมเข้าไปในห้อง...อาจารย์กิ่งไม่รู้เลยจริงๆอย่างนั้นหรือ?...เป็นแบบนั้นแน่หรือ?)

“...คือว่าอาจารย์กิ่งครับ...จริงๆแล้ว...)

............................................................................................................

20.00 น.

“วันนี้ทานข้าวกันดึกไปหน่อยนะกัน”

“ก็แหมถ้าพี่ไม่แว๊บไปไหนมาก็ได้ทานจนอิ่มไปแล้วค่ะ”

“ก็...”

“อ่า...นั่งเงียบเชียวนะค่ะวิว...นี่ค่ะกันตักให้ พี่กิ่งทำอร่อยมากเลยนะค่ะ...แล้วก็อันนี้กันตั้งใจทำให้เลยค่ะ”

“คือว่าจนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจเลยครับว่า-”

“เมื่อถึงเวลาเดี๋ยววิวก็จะเข้าใจทุกอย่างเองค่ะ...แต่ตอนนี้...เป็น-ความ-ลับ...ค่ะ”

“ความลับงั้นหรอครับ?”

“คิคิ”

“แค่นี้ผมก็ไม่รู้แล้วว่าควรทำตัวแบบไหน”

“แค่วิวเป็นตัวของตัวเองแบบนี้ก็เป็นผู้ชายที่อยู่ในอุดมคติแล้วค่ะ”

“ผู้ชายในอุดมคติ?”

“ใช่ค่ะ...เป็นผู้ชายในอุดมคติแต่ในอุดมคติของของกันไม่สิไม่ใช่แค่กันคนเดียว”

“?...หมายความว่า”

“อะแฮ่ม!...มัวแต่คุยกันเดี๋ยวกับข้าวจะเย็นหมดนะ!”

“แหม...พี่ล่ะก็...งั้นหลังกินข้าวเสร็จกันจะเล่าให้วิวฟังนะค่ะ”

“ทุกเรื่องเลยได้ไหมครับ”

“แน่นอนค่ะเพราะมันเป็นเรื่องของพวกเรา...สามคน”

“......................................”

..............................................................................

20.45 น.

“...อือ...งั้นแค่นี้นะ...เออจริงด้วยเกือบลืมชั้นว่าจะถามอะไรเธอหน่อยน่ะ”

“เรื่องอะไรเหรอว่ามาสิ...หรือว่าจะสารภาพรักกับฉัน”

“อือถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆชั้นคงต้องพิจารณาตัวเองแล้ว”

“โธ่...พูดกับพี่สาวแบบนี้เรอะ...พูดอย่างกับฉันหน้าตาขี้เหร่จนไม่มีใครอยากจะคบอย่างนั้นแหละ”

“โฮ้ๆๆ...ถ้าเธอบอกว่าเธอขี้เหร่นะคนอื่นที่หน้าตา-”

“เห็นไหมถ้าคิดว่าฉันสวยก็จีบสิ”

“เธอนี่ก็พูดเล่นเป็นเหมือนกันเนอะ...คิดว่าจะเป็นแต่...”

“?...อะไรพูดมาให้หมดนะ!!!”

“เปล่านี่...ยัย...คู่...อา...ริ”

“หืมมมม!!!..ถ้ากลับมาเมื่อไหร่นะ..เจอดีแน่”

“โอ้ๆๆ...ถึงว่าช่วงหลังๆดูสงบขึ้นที่แท้ก็เก็บกดอยู่นี่เอง”

“เก็บกดหรอ...อืมม...คิดไปได้เนอะ...ฉันมีเหตุผลของฉันน่า”

“เหตุผลอะไรหรือว่าเธออยากจะญาติดีกับน้องชายคนนี้เหรอ...หืม..ก็ดีนะจากนี้ไปชั้นจะได้อยู่แบบสงบสุขได้จริงๆซะที”

“พูดอย่างกับฉัน-...พอแล้วไม่อยากพูดด้วยแล้ว...ทั้งที่วันก่อนดูซึมๆแท้ๆไอ้เราก็อุตส่าห์เป็นห่วง”

“เมื่อกี้พูดอะไรน่ะแน่จริงก็พูดให้ฉันได้ยินเส่”

“เปล่านี่...แล้วมีเรื่องอะไรจะถามจะวางแล้วนะ”

“จริงด้วยสิ...คือ..”

(จะถามยัยนี่ดีไหม...เรื่องพี่มิ้นน่ะ...หรือว่าจะรอถามเจ้าตัวเอง?)

“...............................”

“...............................”

“อย่างเงียบสิค่าโทรศัพท์ตอนกลางคืนมันแพงนะ”

(ก็เธอโทรมาเองนี่หว่า)

“...ไม่มี...ไม่มีอะไรหรอก...ชั่งเถอะ”

“พูดแบบนี้แสดงว่ามีใช่ไหม...ถามมาเลยนะ!..ไม่งั้นฉันจะไปฟ้องพี่มิ้น”

“ดะ...เดี๋ยว”

“...หึหึ...เรื่องของพี่มิ้นจริงๆด้วยสินะ”

“เธอรู้...ไม่สิรู้ได้ไง”

(อ่าวกำ...ดันไปพูดแบบนั้นอีก)

“ก็ไม่เห็นจะน่าแปลกนี่...ก็ทุกครั้งที่วิวอยากถามอะไรแล้งอ้ำอึ้งแบบนี้ก็จะมีแต่เรื่องของพี่มิ้นแหละ...ทางนี้ก็น้อยใจเหมือนกันนะ...”

“?...ต่อจากเรื่องของพี่มิ้นแล้วเธอพูดอะไรอีก”

“เปล่านี่”

“ก็พูดอยู่ชัดๆจะพูดอะไรก็พูดให้ชั้นได้ยินชัดๆด้วยสิมันอึดอัดนะ”

“งั้นเหรอ”

“ยังจะมางั้นเหรออีก”

“ก็ทีวิวก็ยังอ้ำๆอึ้งๆจะถามอะไรก็ถามมาสิ...เรื่องของพี่สาวฉันน่ะ”

“เฮ้ออ...เธอนี่เนอะ”

(ยัยนี่จะรู้รึเปล่าไม่รู้...แต่บางทีอาจจะทำให้ได้คำตอบดีๆก็ได้)

“...........................”

“คือชั้นอยากรู้ว่าจริงๆแล้วพี่มิ้นมีแฟนหรือยังน่ะ”

“ทำไมเหรอ”

“ก็...ก็เปล่านี่...ถ้าพี่สาวมีแฟนชั้นก็น่าจะมีสิทธิ์ที่น่าจะได้รู้บ้างใช่ไหมล่ะว่าแฟนพี่สาวเป็นคนแบบไหน...ถึงจะไม่ใช่พี่สาวแท้แล้วก็ไม่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดกันก็เถอะ...แต่อย่างน้อยๆเราก็อยู่บ้านเดียวกันใช่ไหมล่ะ”

“วิวก็น่าจะรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”

(พี่มิ้นบอกยังไม่มีแฟนใช่ไหม?)

“คือ...ชั้นเห็นน่ะ”

“เห็น?”

“ที่ห้างชั้นเห็นพี่มิ้น...ดูสนิทสนมกับผู้ชายคนนึงมากเลยอ่ะ...แถมยัง...เดินจับมือกันด้วย”

“แบบนี้เองเหรอ...แล้วถ้าเกิดว่าคนนั้นคือแฟนพี่มิ้นจริงๆขึ้นมาล่ะ”

“......................................”

“...จะยอมให้เป็นแบบนั้นจริงๆเหรอ”

“หมายความว่ายังไง...แสดงว่าคนนั้นคือ-”

“เปล่าเลยฉันไม่พูดว่าคนนั้นคือแฟนพี่มิ้น...เพราะฉันเองก็...”

“?”

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“อ่าว...”

(ยัยบ้า!!!)

“เห็นวิวพูดแบบนี้ฉันเองต้องถามพี่มิ้นแน่เรื่องนี้...แต่ที่บอกว่าถ้าพี่มิ้นเกิดมีแฟนขึ้นมาแล้วจริงๆวิวจะรู้สึกยังไง”

“ชั้นเหรอ...ก็ตอนที่เห็นพี่มิ้นที่ห้างพี่มิ้นดูจะมีความสุขดีนี่...ถ้า...ถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็คงจะดีใจด้วย”

“คิดแบบนั้นจริงๆเหรอ...ถ้าเป็นแบบนั้นก็คง...”

“?”

“แต่ถ้าพี่มิ้นมีแฟนทำไมไม่เคยเห็นเล่าอะไรให้ฉันฟังบ้างเลยล่ะ...ทั้งๆที่ฉันคิดว่าพี่มิ้นชอบ...”

“ชอบ?”

“เปล่าไม่มีอะไรหรอก...งั้นถ้าวิวอยากรู้ไว้ฉันจะถามพี่มิ้นให้...แต่เตรียมทำใจไว้รอเลยนะ”

“.....................................”

“แล้วคืนนี้จะกลับไหม”

“ก็บอกไปแล้วนี่ว่ายังไม่แน่ใจอีกอย่างฉันก็เอากุญแจมา”

“เป็นแบบนี้อีกแล้วเหรอทั้งๆที่เพิ่งจะหายป่วย”

“พูดอย่างกับข้าวเป็นห่วงชั้นอย่างงั้นแหละ”

“....................................................”

“งั้นแค่นี้ก่อนนะเรื่องที่อยากถามก็ถามไปแล้ว”

(ยัยนี่ก็ไม่รู้งั้นเหรอ...แล้วถ้าเกิด...ชั่งเถอะยังไงมายต้องถามพี่มิ้นแน่ถ้าถึงเวลานั้นความจริงทุกอย่างจะเปิดเผย)

“.............................”

“นี่เธอ...แค่นี้นะชั้นจะวางแล้ว”

“..............................”

“......................”

“เป็น....ห่วง.....ที่....สุด”

“แอ๊ะ?...เมื่อกี้พูด-”

“.......”

“อะอ่าว...วางไปแล้วงั้นเรอะ”

....................................................................

“............................................”

“............................................”

“...มานั่งอยู่ที่นี่เองหรอค่ะวิว”

“กัน...เอ่อ...เสร็จแล้วหรอครับ”

(กินเสร็จแล้วก็อยากที่จะช่วยเก็บอยู่นะ...แต่แม่คุณเล่นบอกว่าจะเก็บกับพี่สาวเองแล้วก็ดันให้เรามานั่งรอที่ห้องรับแขกจากนั้นมายก็โทรมาจนต้องระเหิดออกมารับโทรศัพท์ที่สวนหย่อมหน้าบ้าน...จะว่าไปแถวบ้านกันนี่บรรยากาศดีจังเลยแฮะมองเห็นดาวชัดมาก)

“เรียบร้อยค่ะ”

“แล้ว...-”

“ถ้าจะถามถึงพี่กิ่งล่ะก็ตอนนี้กำลังอาบน้ำค่ะ”

“หรอครับ...จะว่าไปแล้ว-...เอ๋?”

“กันอยากนั่งข้างวิวนี่ค่ะ”

(นั่นข้างๆงั้นหรือ...ถ้านั่งเฉยๆก็ไม่เป็นไรหรอกแต่แม่คุณดันนั่งซะชิดแถมคล้องแขนแล้วพิงหัวมาบนไหล่เราอีกแต่...ผมกันนี่หอมเหมือนเดิมเลยแฮะ...ไม่สิรู้สึกว่าวันนี้จะได้กลิ่นชัดกว่าทุกทีเลย...แต่...กลิ่นหอมแบบนี้ทำไมถึงได้เหมือนกับว่าเคยได้กลิ่นหอมแบบนี้จากคนอื่นนอกจากกัน?)

“...................................”

(เคยได้กลิ่นงั้นเหรอ?...ไม่สิมันเหมือนกลิ่นที่คุ้นเคยมากกว่า...กลิ่นแชมพูงั้นเหรอ?...ก็ต้องเป็นแบบนั้นสิ...ฮะหืมนะ...หน้าอก...ชิดเข้ามาอีกแล้ว)

“เป็นอะไรหรือเปล่าค่ะวิว...เหมือนคิดหนักเรื่องอะไรอยู่เลย”

“เอ่อ...คือว่า...กันใช้แชมพูอะไรเหรอครับ...หอมมากเลยแถมยังไม่ให้ความรู้สึกไม่เหมือนแชมพูธรรมดาด้วย”

“วิวได้กลิ่นด้วยเหรอค่ะ!!”

“?”

(แค่ถามว่าใช้แชมพูอะไรทำไมกันถึงได้ดูตกใจแบบนั้นล่ะ...หรือมันไม่ใช่เรื่องที่สมควรถาม?)

“...ก็...ก็แชมพูแบบพิเศษน่ะค่ะ...ไม่...ไม่มีอะไรเป็นพิเศษเลย...อ่าจริงด้วยคืนนี้ที่เราอยู่ด้วยกันก็เป็นคืนที่มีพระจันทร์ส่องสวยอีกแล้วนะค่ะ”

“?...ครับ...ขนาดฝนเพิ่งตกไปเอง”

“ฟ้าหลังฝนไงค่ะ...พายุผ่านพ้นไปแล้วพรุ่งนี้ต้องเป็นวันที่อากาศดีแน่นอนค่ะ”

“นั่นสินะครับ...”

(พรุ่งนี้งั้นเหรอ...ไม่สิ...ไม่ใช่แค่อากาศจะดีขึ้น)

“...อื๊อ~อากาศเริ่มเย็นขึ้นอีกแล้วกันขอกอดวิวแน่นขึ้นอีกนะค่ะ.......อุ่นจัง~”

“.........................”

(ยิ่งกันเบียดเข้ามาชิดก็ยิ่งทำให้หัวใจเต้นโครมครามขึ้นอีก...อึ้ย...สัมผัสที่อ่อนนุ่มนี่มันรู้สึกดีจริงๆวุ้ย)

“วิวค่ะ...รู้มั้ยค่ะว่าทำไมตอนนี้กันไม่โกรธวิวเรื่องพี่กิ่ง”

“...เพราะอะไรหรอครับ...ทั้งๆที่ผมคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นความผิดที่ให้อภัยง่ายๆ”

“นั่นเป็นเพราะ...”

“?”

“เพราะว่าวิวเองก็เป็นคนๆนั้นของพี่กิ่งเหมือนกัน”

“คนๆนั้นนี่หรือว่า...”

“ใช่ค่ะ...วิวคือคนที่พี่กิ่งชอบ”

(ทีนี่ก็สรุปได้แล้วสินะว่าอาจารย์ไม่สิกิ่งชอบเราจริงๆแต่...)

“ชอบงั้นหรอครับแต่เราเพิ่งจะพบกันไม่นานมานี้เอง”

“วิวคิดแบบนั้นหรอค่ะ”

“?...หมายความว่ายังไงเหรอครับ?”

“ก็อย่างเช่น...บางทีกันกับพี่กิ่งอาจจะเป็นเพียงแค่ตัวตนที่ใครบางคนสร้างขึ้นมาจากความรู้สึกซึ่งพวกเรามีสิทธิ์ที่จะดำเนินชีวิตแต่ก็ไม่ได้มีตัวตนอยู่จริงตั้งแต่แรกแต่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อคอยเฝ้ามองวิวและคอยมอบความสุขให้วิวก็ได้นะค่ะ”

“ตัวตนที่ใครบางคนสร้างขึ้น?”

(สีหน้าที่เปลี่ยนจากรอยยิ้มที่สดใสเปลี่ยนเป็นใบหน้าที่ดูจริงจังขึ้นมา...กันพูดจริงงั้นหรือ?)

“..........”

“คือว่า-”

“อุ..ฮิๆๆๆๆๆ~...ล้อเล่นค่ะล้อเล่น...คิคิคิ”

“....”

“โธ่~~วิวอย่าทำหน้าแบบนั้นสิค่ะ”

“เมื่อกี้ผมเกือบจะเชื่อแล้วนะครับ…แต่คิดดูแล้วเรื่องลึกลับแบบนั้นจะเป็นเรื่องจริงไปได้ยังไงสินะหรือถ้ามีเรื่องแบบนั้นจริงผมว่าคนที่สร้างกันกับกิ่งขึ้นมาเพื่อคอยสอดแนมผมนี่คงจะแปลกพิลึกเลยนะครับ”

“อิอิอิ...วิวพูดแบบนี้เธอคนนั้นตอนนี้ก็คงกำลังหมั่นไส้วิวอยู่แน่ๆค่ะ...เอ๋~...แต่เมื่อกี้กันได้ยินชัดเลยนะค่ะว่าวิวเรียกชื่อพี่กิ่งโดยที่ไม่มีคำนำหน้าเลย”

“อะ..เอ่อ-”

“คิคิคิ...ไปไวกว่าที่กันคิดนะค่ะ...ถึงว่าทำไมกลับช้าไม่ใช่ว่าแอบไป...”

“ไม่ได้...ไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ-”

“กันหยอกวิวเล่นน่ะค่ะ”

“งั้นกลับมาเรื่องที่กันไม่โกรธวิวดีกว่า”

“ครับ”

“นั่นก็เพราะพี่กิ่งเป็นพี่กันไงค่ะแล้วทั้งกันและพี่กิ่งก็ชอบวิวมากๆ...นี่แหละค่ะคือเหตุผล”

“?”

“มีอะไรสงสัยอีกเหรอค่ะ”

“ผมรู้สึกเหมือนกันยังพูดไม่หมดน่ะครับ...คือความรู้สึกมันบอกแบบนั้น”

“...ก็จริงนะค่ะ...แต่เรื่องอื่นๆกันอาจจะยังบอกไม่ได้ตอนนี้ค่ะ”

“เห...ไหนบอกว่าจะบอกผมทุกเรื่องไงครับ”

“...เรื่องราวก่อนหน้านี้กันเป็นคนพูดเองไม่ได้...ไม่ใช่สิเป็นเรื่องที่พวกเราสองพี่น้องพูดไม่ได้ค่ะ...แต่ยังไงสักวันวิวจะได้รับรู้ความจริงทุกอย่างด้วยตัวเองแน่ค่ะ...ยังไงก็ขอให้วิวรอวันนั้นนะค่ะ”

(เวลานี้กันมีสีหน้าที่ดูเศร้าๆลงไปหรือเปล่า...)

“........”

“แต่จนกว่าจะถึงวันนั้นกันขอมัดจำด้วยนี่ก่อนนะค่ะ”

...ตอนนี้หญิงสาวเอียงตัวออกจากผมนิดหน่อยก่อนที่จะผสานมือทั้งสองข้างคล้องมาที่บริเวณท้ายทอยและมองผมด้วยสายตาที่หวานหยาดเยิ้มขึ้นเรื่อยๆและแน่นอนว่าสายตาผมตอนนี้ไม่อาจจะละสายตาไปจากใบหน้าที่สะสวยของเธอได้เลย...ใบหน้าเรียวบางได้รูป...ดวงตากลมโตเป็นประกาย...ผิวพรรณที่ขาวสดใสไร้สิ่งเจือปน...แน่นอนว่าสิ่งที่ผมได้รับรู้ตอนนี้คือเธอคือตัวตนจากเธอ

กันจ้องมองมาที่ใบหน้าของผมก่อนที่เธอจะยิ้มนิดหนึ่งพร้อมหลับตาพริ้มลงช้าๆก่อนที่จะยื่นริมฝีปากที่เรียวบางเข้ามาประกบกับริมฝีปากของผมช้าๆจนกลายเป็นจูบที่อ่อนโยน...ผมเองก็บรรจงมอบความอ่อนโยนกลับไปให้เธอด้วยเช่นกันพร้อมกันกับร่างกายที่แนบชิดขึ้นเรื่อยๆจนรู้สึกถึงจังหวะหัวใจของเราทั้งคู่ที่เต้นแรงขึ้นตามความรู้สึกของมันด้วยเช่นกัน

...ท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องมาตอนนี้ผมละใบหน้าออกจากกันก่อนที่จะมองไปที่ใบหน้าเธออีกครั้ง...ตอนนี้สังเกตเห็นได้ชัดมากว่าใบหน้าเธอแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆและในความรู้สึกของผมตอนนี้เธอช่างเป็นหญิงงามท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องจริงๆ...แต่จะว่าไปก็ไม่ใช่แค่เธอคนเดียวเพราะบุคคลที่ยืนดูการกระทำของเราสองคนอยู่ที่ระเบียงห้องของเธอเองก็เช่นกันซึ่งเธอคนนั้นก็งดงามไม่แพ้น้องสาวเลยแม้แต่น้อยแบบนี้จะพูดได้ว่าพวกเธอคือ สองหญิงงามท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดส่อง ก็คงไม่มีอะไรผิดเพี้ยนไปเลย

...จากนี้จะเกิดอะไรขึ้นตัวผมเองก็พอจะเดาออกและผมก็เชื่อได้ว่าค่ำคืนนี้ก็คงจะเป็นอีกคืนที่น่าติดตาตรึงใจเป็นแน่

.................................................................................
...............................................................................................................

...............................................................................................................

.....................................................................................................................