Destiny of love ตอนที่ 5

Destiny of love ตอนที่ 5

Destiny of love
ตอนที่ 5 “เข้าใจผิดเพี้ยน!?..ข้าวเที่ยง”

17 มิถุนายน 2556
6.00 น.

“วิว!”

“...”

“วิว!!”

“...?”

“ตื่นได้แล้ว!!”

“หือ...อะไร-..ฮะเฮ้ยย!!”

“มาปลุกไง!?”

“มาปลุกดีๆไม่ได้เรอะ...แล้วทำไมต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ด้วย!”

“ก็ไม่ตื่นสักทีนี่”

“แล้วยื่นหน้ามาใกล้แบบนั้นคิดจะทำอะไรเล่า”

“อะไรกันวิว!..พี่สาวก็อุตส่าห์หวังดีกลัวจะไปมหาลัยสาย...รีบอาบน้ำแต่งตัวลงไปกินข้าวได้แล้ว”

มายพูดจบก็เดินออกจากห้องผมไปเลย

(พี่สาวเรอะ!!...จะสายมันก็เรื่องของชั้นไม่ใช่หรือไง!?)

เช้าวันจันทร์ของชีวิตเด็กมหาลัยอย่างผมวันนี้ก็มีเรื่องวุ่นๆที่ทำให้ตกใจมาหาแต่เช้าจะเป็นใครไปได้อีกครับก็วันวันนี้พี่สาว(ฝืนใจเรียก)นึกไงไม่รู้เข้ามาปลุกแต่เช้าแต่แค่ปลุกธรรมดาก็จะไม่โวยวายขนาดนี้หรอกก็มันตกใจนี่ครับที่ลืมตาขึ้นมาก็เห็นหน้าสวยๆ(ยัยนี่ก็ถือว่าสวยจริงนะ)ของพี่มายศิณีย์อยู่ห่างจากหน้าผมไม่ถึง10เซน.แล้วสายตาแบบนั้นอีกมันคืออะไร?
พอเจอแบบนั้นเข้าไปทำให้หัวใจมันเต้นแรงไม่หยุดก็ปกติถ้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนั้นก็มีแต่ตอนจะจูบกันเท่านั้นแหละแล้วตัวผมก็ใช่ว่าจะไร้เดียงสาซะที่ไหนล่ะจะว่าล่าสุดก็เพิ่งเมื่อคืนนี้เองแต่ผมก็ยังอุตส่าห์ฝืนสังขารกลับมาบ้านได้อีก

(“วิวคะใกล้จะหมดเวลาแล้วนะเดี๋ยววิวจะหลับเพลินนะ”

“อ่า...ขอโทษนะครับกัน”

“ความจริงก็ยังพอมีเวลาหน่ะค่ะ”

“...กันอายุเท่าไหร่หรอครับ”

นี่ก็ยังมีเวลาผมเลยคิดว่าจะคุยกับเธออีกสักหน่อย...ตอนนี้กันใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วและกำลังนั่งหวีผมที่ตอนแรกกระเซอะกระเซิงจากเกมรักของเรา...ส่วนผมกำลังนอนอยู่บนเตียงและกำลังจะลุกไปใส่เสื้อผ้า

“เดือนหน้าก็28แล้วค่ะ”

เป็นแบบที่คิด...กันอายุมากกว่าผมอยู่มากจริงๆด้วยตอนแรกคะเนจากหน้าตาคิดว่าประมาณ25-26

“งั้นผมต้องเรียกพี่ใช่ไหมครับ...เราอายุห่างกันมากพอสมควรเลย”

“กันไม่ถือหรอกค่ะวิว...เรียกชื่อกันแบบนี้แหละดีแล้วค่ะ”

“ครับ”

ผมลุกขึ้นจากที่นอนด้วยร่างที่เปลือยเปล่าเดินผ่านหน้ากันไปหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่บนโต๊ะอีกฝั่งหนึ่งดูเหมือนว่ากันจะเป็นคนเอาขึ้นมาพับให้เพราะตอนแรกมันกองอยู่บนพื้น...ตอนที่ผมเดินผ่านหน้ากันไป ดูเหมือนเธอจะหน้าแดงนิดๆแถมมองน้องชายผมตาแทบไม่กระพริบเลย...เห็นสาวเจ้ามองแบบนี้ก็เริ่มจะแข็งเหมือนกันแฮะแต่เวลาก็หมดแล้วเลยต้องทำใจ

“วิวนี่ฟื้นตัวไวจังเลยนะคะ...พักแปปเดียวเอง”

“ขะ..ขอโทษครับ”

“...วิวอยากอีกไหมคะ”

“...เวลาใกล้หมดแล้วใช่ไหมครับผมคงไม่มีโอกาสแล้ว”

“ถ้าวิวขอเราก็ไปต่อที่อื่นได้นะคะ...แต่กันก็มีธุระต่ออีกคืนนี้คงไม่ได้”

(ต่ออีกงั้นหรอแต่เราไม่ค่อยมีเงินด้วยสิ...แต่เธอคงจะไปทำงานต่อมั้ง...น่าเสียดายผู้หญิงสวยๆแบบกันทำไมต้องมาทำงานแบบนี้ด้วยนะ)

“ได้เวลาแล้วค่ะ”

“ครับ”

ผมแต่งตัวเสร็จก็คงจะหมดเวลาพอดีเพราะกันบอกแบบนั้นผมเลยกำลังจะเดินออกจากห้องไปหาไอ้ซิกที่คาดว่าหน้าจะเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน...แต่พอมาถึงประตูกันก็เข้ามากอดผมจากด้านหลังพร้อมเอ๋ยประโยคที่ไม่หน้าจะได้ยินจากหญิงขายบริการ

“...วิวค่ะ...คืนนี้กันมีความสุขมากเลยคะ”

(อะไรกัน...ปกติหมอนวดถ้าหมดเวลาแล้วจะทางใครทางมันไม่ใช่หรือ?)

“ถึงวิวจะเป็นคนที่2ที่กันเคยมอะไรด้วย...ถึงนี่จะไม่ใช่ครั้งแรกของกัน...แต่กันมีความสุขที่สุดเลยค่ะ”

“...ผะ..ผมเองก็เหมือนกันครับ”

(คนที่2ที่เคยมีอะไรกับเธอ!?...เดี๋ยวปกติ-ไม่สิมันไม่ปกติแล้ว!!!...ก็กันเป็นหมอนวดไม่ใช่เรอะ!?)

ประโยคที่กันพูดมันฟังดูแล้วจะขัดแย้งกับสถานที่นี้เหลือเกินทำไมถึงเป็นครั้งที่2ของเธอ?..นี่ทำให้ผมคิดหนักยิ่งขึ้นเพราะว่าสถานการณ์บังคับให้เธอพูดเพื่อเอาใจลูกค้าอย่างนั้นหรือ?

ผมกับกันเดินออกมาจากห้องแต่ยังไม่มาถึงไหนก็มีคนเรียกเธอดูเหมือนจะเป็นเจ้าของร้านผมเลยเดินแยกออกมาก่อน...มาถึงก็เจอไอ้ซิกนั่งคลอเคลียกับเด็กมันอยู่

“ไงเพื่อนยากให้กูรอนานเลยนะคงจะถึงสวรรค์ชั้น7เลยสิท่า”

พอได้เจอหน้าตากวนๆของไอ้นี่ทำให้ผมต้องหยุดคิดเรื่องของกันเอาไว้ก่อนเพราะจากนี้คงไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว...ผมคิดแบบนั้นนะ

“ไม่ต้องพูดมากเลย”

(ไอ้หื่นซิก!่ขนาดเสร็จแล้วยังให้น้องส้มของมันนั่งตักไม่ยอมแยกจากกันอีกเรอะ)

“แล้วคู่ขามึงไปไหนล่ะ”

“กำลังออกมา...นั่นไง”

“เฮ้ยย...นั่นมัน-”

ไอ้ซิกเห็นกันก็อุทานออกมา...สงสัยมันคิดว่าเป็นคนนั้นแน่ๆ...(แค่หน้าคล้ายกันโว้ยไอ้ซิก?)

“มึงหยุดเลยเค้าแค่หน้าคล้ายกันเฉยๆ”

ไอ้ซิกทำหน้างงๆเหมือนยังคาใจแต่พอกันเดินเข้ามาใกล้ๆมันถึงแยกออก

“เออจริงด้วยพอเห็นใกล้ๆถึงแยกออก”

“เหมือนใครหรอคะ?”

กันทำหน้าสงสัย...ก็แหงหละครับโดนคนอื่นเข้าใจผิดก็ต้องอยากรู้กันบ้างว่าตัวเองเหมือนใคร

“ไม่มีอะไรหรอกครับ”

“...งั้นกันกลับก่อนนะคะวิว”

“ครับ”

หลังจากนั้นกันก็ขับรถเก๋งสีดำที่จอดอยู่หน้าร้านออกไปดูท่าแล้วรถที่กันขับจะราคาสูงพอสมควรเลย...แต่ถึงรถกันจะขับออกไปแล้วไอ้ซิกก็ยังไม่วายจะแซวกันอีก(เค้าคงได้ยินหรอกมั้ง)

“แล้วไม่ทำงานต่อหรอคร๊าป?”

(ทำไมน้องส้มของไอ้ซิกทำหน้าตาเหมือนจะแปลกใจอะไร?)

“คือว่า...พี่ๆค่ะ!”

“?”

“มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะน้องส้ม”

“พี่กันเขาไม่ใช่หมอนวดนะคะพี่เขาเป็นเพื่อนผู้จัดการค่ะ..”

“!!!!???/!????”

“อะไรนะ”

ผมอุทานออกมาด้วยความมึนงง...ก็ถ้าไม่ใช่หมอนวดแล้ว...ไม่สิก็พี่คนนั้นบอก!!

“ทำไมพี่กันเขาถึงได้เปิดห้องกับเพื่อนพี่ซิกได้หล่ะค่ะ?”

”แต่พี่คนนั้นเค้าติดต่อให้นะครับ!!?”

(นี่มันอะไร...เจ้าตัวก็กลับไปแล้วด้วย)

“ยังไงจ๊ะน้องส้ม?”

“พี่ผู้ชายคนนั้นใช่ไหมค่ะ”

“ครับ”

“คือพี่เค้าเพิ่งมาทำงานวันนี้วันแรกเองคะเลยยังไม่รู้จักพี่กัน”

“!!!!”

(อะไรกันสรุปเรื่องทั้งหมดเกิดจากความเข้าใจผิดเพี้ยนของเราหรือนี้ย)

“ละ..แล้วที่บอกว่าไม่ค่อยรับแขกหล่ะครับ”

“ก็พี่กันเขามานั้งรอผู้จัดการอยู่นานแล้วแล้วก่อนหน้าพวกพี่ก็มีลูกค้าเข้ามา4-5คนแล้วคะ...สงสัยพี่ผู้ชายคนนั้นเห็นพี่กันนั่งอยู่ตรงนั้นนานแล้วไม่บริการแขกแล้วก็ที่นี่ไม่มีผู้หญิงมาเที่ยวกันนี่ค่ะถ้าจะอยู่ในร้านก็มีแต่พวกหนูนี่แหละค่ะพี่ผู้ชายคนนั้นเขาก็คงจะเข้าใจผิดหน่ะค่ะ”

(หมดกันไอ้วิวเอ้ยหาว่ากันเค้าเป็นหมอนวดได้ไงวะแล้ว---โอ้ยยย!!!ถ้าเจอกับกันอีกจะกล้ามองหน้าเค้าเปล่าวะ)

“.....”

“หรอจ๊ะน้องส้ม”

“ค่ะพี่ซิก”

“ว๊าว!!!...เพื่อนกูนี่เก่งจริงเลยว่ะมาเที่ยวหมอนวดแต่กับได้เพื่อนผู้จัดการแทน ฮ่าๆๆ ”

“ไม่ต้องมาพูดเลยมึง...กลับกันเถอะ”

“เออๆๆ”

ตอนนี้ผมเริ่มทำใจเย็นลงได้แล้วหน่อยนึงจะว่าไปถ้าเจอครั้งหน้า(ไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม)จะต้องขอโทษเธอให้ได้แต่เรื่องแบบนี้จะพูดไปได้จริงหรือ?

“เอ่อแล้ว...”

“อะไร?”

ถึงตอนนี้ไอ้ซิกก็ยังคลอเคลียกับเด็กมันเหมือนเดิม

“มันน่าจะหมดเวลาแล้วไม่ใช่เรอะ?”

“ใครบอก...วันนี้กูจะพาน้องส้มไปเยี่ยมห้องหอกูโว้ย...มึงจะมาสนุกด้วยกันไหมหล่ะ”

(แค่ที่นี่ยังไม่พอรึ?...ยังอุตส่าห์เอาเค้าไปนอนที่หออีกเนอะไอ้ซิก)

“เชิญเหอะนี่ก็ดึกแล้วกูอยากกลับบ้าน”

“ไม่รองหน่อยหรอวะ...น้องส้มนี่ลีลาเด็ดดวงสุดยอดเลยนะเว้ย”

“ไม่ๆ...กูไม่อยากแย่งซีนมึง...กูจะไปเอารถที่หอมึงแล้วกลับเลย”

“เออๆ...งั้นไปกันเถอะจ่ะน้องส้ม”

(อยากจะพูดออกไปจริงๆ!!..น้องส้มมึงนี่ท่าทางจะอายุมากกว่ามึงหลายปีเลยนะไอ้ซิก!!!...แต่ก็เรื่องของมันเถอะ)

“...........................................”

“...........................................”

“...........................................”

.......................................................................................................................................................................................

22.30 น.

“...”

ผมกลับมาถึงบ้านแล้วก็เก็บรถเรียบร้อยพอเข้าบ้านมาก็เจอมายนั่งดูโทรทัศน์อยู่เลยทักยัยนี่ไป

“อ่าว..มายนี่เธอยังไม่นอนอีกหรอ”

“อืม..กำลังจะไปนอนพอดีแหละละครเพิ่งจบ”

“อ่อ...แล้วพี่มิ้นหล่ะ?”

“นอนไปนานแล้ว”

พี่มิ้นจะเป็นคนที่นอนไวสุดปกติ2ทุ่มครึ่ง3ทุ่มพี่มิ้นก็จะขึ้นไปนอนแล้วแต่มายมักติดนอนดึกซึ่งถ้าหากวันไหนผมกลับบ้านดึกๆประมาณซัก4-5ทุ่มเวลากลับมาก็จะเจอยัยนี่นั่งอยู่โซฟาน่าโทรทัศน์นี้ตลอด(จะติดละครอะไรขนาดนั้น)แต่ถ้าเกินเที่ยงคืนแล้วผมจะไม่กลับคือปกติจะนอนหอไอ้ซิก...แต่ก็มีอยู่คืนนึงที่ผมกลับมาตอนประมาณตี2ตอนนั้นกลับมาก็แปลกใจที่เห็นยัยนี่นอนหลับอยู่หน้าโทรทัศน์จนผมชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าที่จริงแล้วยัยนี่รอผมกลับบ้านหรือเปล่า!?...แต่ก็คงไม่ใช่หรอก

“...แล้วทำไมเพิ่งกลับ?”

“พอดีไปทะเลมาพอกลับมาก็นั่งเล่นอยู่หอไอ้ซิก”

(บอกไม่ได้เด็ดขาดว่าไปเที่ยวหมอนวดมาไม่สิเราไม่ได้ทำอะไรกับหมอนวดเลยก็กันไม่ใช่นี่)

“นั่งเล่น?...ได้กินเหล้ารึเปล่า”

“ก็นิดหน่อยหนะ”

(ถ้าบอกนั่งเล่นเฉยๆไม่รอดแน่)

“นี่วิวอายุแค่นี้กินเหล้ามากมันไม่ดีนะ...แล้วอีกอย่างกินเหล้าแล้วขับรถกลับมาแบบนี้มันอันตราย...เดี๋ยวก็ได้ตายก่อนวัยหรอก”

(บางทียัยนี่ก็ดูเป็นผู้ใหญ่กับเค้าเหมือนกันแฮะ)

“มองอะไร!?”

คืนนี้มายใส่ชุดนอนยาวสีขาวลายรูปดาวที่ผ้าบางจนทำให้เห็นบราเซียร์สีดำลางๆ...จะว่าไปพี่มิ้นกับมายชอบยกทรงสีดำเหมือนกันรึเปล่านะ?

“ปะ..เปล่า”

“แล้วกินอะไรมายังหล่ะ?”

(จะว่าไปก็กินข้าวกับเบลไปตั้งแต่บ่าย2แล้วนี่หว่าแล้วก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลย....เริ่มหิวเหมือนกันแฮะ)

“ก็กินมาตั้งแต่บ่ายแล้ว”

“งั้นรอแปปนึงนะเดี๋ยวฉันไปอุ่นอะไรให้กิน”

“เดี๋ยวชั้นอุ่นเองก็ได้...เธอขึ้นไปนอนเถอะ”

“นั่งรออยู่ตรงนั้นแหละ”

“...................................................”

“...................................................”

ผมจะเดินเข้าไปอุ่นและหาอะไรกินเองแต่มายก็มาห้ามไว้และก็เดินหายเข้าไปในครัวสักพักก็เดินออกมากพร้อมกับข้าว3อย่างและข้าวสวยร้อนๆ

“ได้แล้ว”

“ขะ...ขอบคุณนะ”

“...”

“เอ่อ...เธอขึ้นไปนอนก่อนก็ได้นะดึกแล้ว”

“....”

(ทำไมยัยนี่ชอบนั่งเท้าคางมองคนอื่นกินข้าวนะ!?)

“.....................................”

มายนั่งเท้าคางมองหน้าผมตลอดเวลาที่นั่งกินข้าวตัวผมที่โดนจ้องแบบนี้ก็เริ่มเขินเหมือนกันนะถึงจะเป็นพี่น้องกันก็เถอะถึงจะไม่แท้ก็ตามแต่ถ้าหากผมเกิดชอบยัยนี่ขึ้นมามันจะไม่ใช่เรื่องที่ดีแน่

“อิ่มแล้วหรอฉันเก็บให้...วิวขึ้นไปอาบน้ำนอนเถอะ”

“เธอนั้นแหละ...เดี๋ยวชั้นเก็บเองชั้นเป็นคนกินนะ”

“งั้นช่วยกัน!!”

“............................”

(เสร็จสักที)

พอเก็บจานเสร็จผมก็เดินขึ้นมาชั้น2และกำลังที่จะแยกเข้าห้องตัวเองผมก็ได้ยินสิ่งที่ไม่เคยจะได้ยินจากพี่สาวคนนี้มาก่อนเป็นคำพูดที่เคยได้ยินจากปากมายเป็นครั้งแรก

“วิว..”

“?..”

“ฝันดีนะ”

ประโยคแค่บอกว่าฝันดีและรอยยิ้มที่ดูมีความสุขของมายที่มอบให้ผมก่อนที่มายจะเข้าห้องตัวเองแค่นี้มันก็ยิ่งทำให้ผมหัวใจเต้นแรงแบบที่ไม่เคยมีมาก่อนตอนนี้สมองผมมันคิดถึงความหมายอะไรต่อมิอะไรไปเรื่อยเปื่อยแต่ก็คิดกลับมาที่สิ่งหนึ่งคือ“เราเป็นพี่น้องกันจะไม่มีอะไรเกินเลยมากกว่านี้!?”)

.........................................................................................................................................................................

7.00 น.

ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาข้างล่างก็เจอพี่มิ้นที่กำลังยกข้าวต้มมาวางบนโต๊ะส่วนมายก็นั่งอยู่อีกฝั่ง

“วิวมาพอดีเลยพี่เพิ่งทำกับข้าวเสร็จพอดีเลยกินด้วยกันสิจ๊ะ”

(พี่มิ้นในชุดนักศึกษานี่สวยจังแฮะ)

“ขอบคุณครับ”

“....”

“หืม...พี่มิ้นทำกับข้าวอร่อยทุกวันลยนะครับ”

“นี่วิวฉันก็ทำทุกวันตอนเย็นไม่เห็นจะชมกันบ้างเลยนะ”

“ไม่เอาหรอกชมเธอมากเดี๋ยวมันจะไม่อร่อย”

ความจริงมายก็ทำอาหารอร่อยพอตัวเลยครับแต่จะอร่อยขนาดไหนไม่รู้เพราะมันก็ทำให้กินหมดไม่เหลือเหมือนกัน...แต่จะว่าไปผมติดใจอาหารเหลือจากตอนเย็นที่กินเมื่อวานก่อนมากกว่าแฮะอยากกินอีกสักครั้งตอนที่ทำเสร็จใหม่ๆจังแล้วก็อยากรู้ว่าใครเป็นคนทำด้วย

“เกี่ยวอะไรกันฮ่ะ!!!”

“ฮะๆๆชั้นล้อเล่น...ของเธอก็อร่อย....แต่เวลาชั้นหิวๆนะ”

“นี่วิววว...”

คิดไปคิดมาแล้วเรื่องที่ผมคิดเมื่อคืนนี้คงจะเป็นการเข้าใจผิดของผมเองแน่ๆก็วันนี้ยัยนี่ก็ยังทำตัวปกติ

“ฮ่าๆๆๆ”

“ตีกันแต่เช้าเลยนะคู่นี้”

“นิดหน่อยเองครับ”

“อีตาบ้านี่หาเรื่องมายก่อนนะ!”

“จร้าๆๆ”

“วิวจะไปกับพี่ก็ได้นะจะได้ไม่ต้องเปลืองน้ำมัน”

“ไม่เป็นไรหรอกครับผมขับมอไซด์ไปเองดีแล้ว”

“งั้นพี่ออกไปก่อนนะ”

“ครับ”

“...”

(เอ้า..ยัยนี่ลงมาจากรถทำไม?)

พอทั้งคู่ขึ้นไปนั่งบนรถเรียบร้อยแล้ว แล้วอยู่ๆมายก็ลงมา จะว่าลืมของอะไรหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ

“...วิว”

“?...มีอะไร”

“เที่ยงนี้เราไปกินข้าวด้วยกันนะ”

(เฮ้ยย..ร้อยวันพันปีไม่เคยชวน)

“ทะ-ทำ-...เอ้าเดี๋ยวสิ”

(ทำไมชั้นต้องไปกินกับเธอด้วยเล่า)

พูดจบมายไม่รอคำตอบจากผมรีบกลับไปนั่งข้างพี่มิ้นเลย...หลังจากนั้นรถเก๋งคันงานของพี่สาวก็ขับออกไปส่วนผมก็ยืนดูรถพี่มิ้นจนขับไปลับตาเพราะยังคิดไม่ตกว่าทำไมยัยนั้นถึงชวนผมกินข้าวเที่ยงขนาดที่ตอนสมัยมัธยมเราอยู่ห้องเดียวกันแท้ๆยังไม่เคยจะชวนเลย...จากนั้นจึงจัดแจงปิดบ้านและขับตามออกไปเหมือนกัน

(รึว่าจะแกล้งอะไรเราอีก!!!?)

............................................................................................................................................................

7.40 น.

ผมมาถึงมหาลัยแล้วแต่เหมือนยังไม่มีใครมาจะว่าไปมันก็อาจจะยังเช้าอยู่...ตอนนี้ไอ้ซิกก็ยังไม่มาก็เลยคิดจะไปหามันที่ห้องสักหน่อยแต่คิดดูอีกทีแล้วนั่งรอมันอีกสักพักจะดีกว่า...ผมเลยนั่งอยู่ที่บริเวณโต๊ะหินอ่อนใต้ตึกคณะซึ่งคนที่คณะก็เริ่มที่จะมากันบ้างแล้วแต่ผมก็ไม่ค่อยสนิทสนมกับใครเลยไม่ได้ไปคุยกับพวกเขา

“.................................”

“...มานั่งอยู่ที่นี่คนเดียวเหงาแย่เลยนะไม่เข้าไปคุยกับเพื่อนหน่อยหรอจ๊ะ”

“...?..อ่อ..เอ่อ..ยังดีกว่าครับอาจารย์”

อาจารย์สาวสวยเอ่ยทักผมที่กำลังนั่งเท้าคางมองคนโน้นคนนี้ไปเรื่อยเปื่อยซึ่งน้ำเสียงของเธอดังมาจากทางด้านหลังผม...พอผมได้ยินเลยพูดกับเธอกลับไปแบบนั้น...จะว่าไปเธอยังจำผมได้ด้วยแฮะเราเพิ่งเคยเจอกันวันศุกร์เองและคนก็เยอะด้วย

“หรอจ๊ะ..แต่ระวังจะหาเพื่อนไม่ได้น๊า...งั้นมาแน่ะนำตัวกันหน่อยดีกว่าจ๊ะ...เราเพิ่งเคยเจอกันเมื่อตอนวันศุกร์เอง...อาจารย์ยังไม่รู้จักชื่อของเธอเลย”

พูดจบอาจารย์สาวก็เดินผ่านผมไปนั่งที่อีกฝั่งนึงของโต๊ะที่ผมนั่งอยู่พลางหยิบน้ำในมือขึ้นมาดื่ม

(...ก็คิดว่าจะรู้จักเรา...แต่เราก็ไม่ได้คุยกับอาจารย์เลยนิหว่าจะมีก็แต่ไอ้ซิกที่ริอาจจะจีบอาจารย์แต่ให้เราตามหลังไปคุมเชิงให้)

“ผม...วรรณศักดิ์ครับ...อาจารย์ กัลยารีย์”

“เรียกอาจารย์กิ่งก็ได้จ๊ะ...เรียกชื่อจริงมันดูห่างๆกันน่ะจ๊ะ...แล้ววรรณศักดิ์ชื่อเล่นว่าอะไรหรอจ๊ะ?”

“วิวครับ...”

อาจารย์กัลยารีย์เป็นอาจารย์ช่วยฝึกสอนที่จะมาสอนที่คณะผมในเทอมนี้ เห็นตอนที่อาจารย์แนะนำตัวเธอบอกว่าปีนี้อายุ29ซึ่งนั่นทำให้นักศึกษาหนุ่มๆในคณะต่างบอกไม่เชื่อกันเป็นแถว...โดยเฉพาะไอ้ซิกเพื่อนผมนี่ออกหน้าออกตาเลยทั้งๆที่ตอนนั้นมันยังบอกว่าจะจีบสาวสวยคนที่ได้เจอที่คณะของมายอยู่เลยแต่พอกลับมาเจออาจารย์คนนี้ก็ออกลายเหมือนเคย...แต่ถ้าจะพูดความจริงแล้วพวกเพื่อนๆในคณะหรือไอ้ซิกจะไม่เชื่อว่าอาจารย์เค้าอายุ29แล้วก็ไม่น่าแปลกเพราะรูปร่างหน้าตาหรือแม้แต่ผิวพรรณของอาจารย์ไม่เหมือนผู้หญิงที่อายุใกล้ขึ้นเลข3เลย...และที่สำคัญหน้าตาอาจารย์คนนี้เหมือน...

“?”

“...”

“?...ที่หน้าอาจารย์มีอะไรติดอยู่หรือเปล่าจ๊ะ?”

“ปะ..เปล่า...เอ่อขอโทษครับ”

(ทำไมหน้าอาจารย์กิ่งถึงได้หน้าตาเหมือน“กัน”ขนาดนี้!?)

“...”

อาจารย์กิ่ง เป็นคนที่ผอมขาว ไว้ผมยาวพอประมาณเลยบ่าลงมานิดหน่อย จะว่าไปก็สวยเลยก็ได้ แต่ไม่ว่าจะมองมุมไหนเธอก็คล้ายคลึงกับหญิงสาวคู่นอนของผมเมื่อคืน...ถ้าหากว่าเธอทั้งคู่เกิดเป็นพี่น้องไม่สิฝาแฝดกันผมก็จะไม่แปลกใจเลย...จะมีที่ต่างกันก็คงเป็นที่สีผม,ความยาว,ตา,ความสูงนี่แหละ...กันย้อมผมสีน้ำตาลเข้มและยาวกว่าส่วนตาก็เป็นตา2ชั้นแต่อาจารย์ชั้นเดียวแล้วก็กันจะตัวเล็กกว่านี่หน่อยก็คงจะประมาณ165-166ส่วนอาจารย์หน้าจะ170...จะว่าไปถ้านึกถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วคิดว่าผมทำอะไรกับ...

(บ้าเอ้ย...คิดอะไรอยู่วะไอ้วิว)

“มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะวิว-”

“อาจารย์คะ...อาจารย์วิยะดาตามหาอยู่น่ะค่ะ”

“หรอจ๊ะ..ขอบใจมากนะเฟิร์น”

“ค่ะ”

“...”

“วิว...อาจารย์ไปก่อนนะจ๊ะ”

“คะ..ครับ”

(คิดเรื่องแบบนั้นตอนที่ทำกับกันจนไม่กล้ามองหน้าอาจารย์เลยวุ้ย!!..โธ่...)

หลังจากอาจารย์ไปแล้วผมก็นั่งเล่นต่ออีกสักพักจนไอ้ซิกเดินมา...จะว่าไปดูแล้ววันนี้มันจะหน้าตาซีดเซียวนี่ก็อาจเป็นเพราะเมื่อคืนมันเล่นจ้ำจี้กับน้องส้มหมอนวดคู่ขาที่ติดใจจนขนาดพากลับเข้าไปต่อที่ห้องก็เป็นได้...คิดแล้วก็หน้าแซวมันเหลือเกินตอนนี้คนกำลังเยอะเลยด้วย

“...”

“อ้าวววว!!!!...ไอ้ซิก..เมื่อคืนเล่นจ้ำจี้กับหมอนวดจนหน้าซีดเป็นไก่ต้มเลยหรอว๊าา!!!!”

“!!!!!...ไอ้บ้าวิวมึงจะตะโกนเสียงดังทำไมวะ”

(ฮ่าๆๆๆสะใจ)

“.......”

เมื่อกี้พอผมตะโกนใส่ไอ้ซิกไปแบบนั้นทำให้นักศึกษาที่เดินไปมาหันมามองมันเป็นตาเดียวจนไอ้ซิกนี่หน้าซีดลงไปอีก เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้

“ไงหล่ะพี่ซิก...น้องส้มเล่นหนักเลยสิ”

“...ผู้หญิงอะไรจะเซ็กส์จัดขนาดนั้น...กูจะพักสักหน่อยก็ไม่ได้”

“ฮ่ะๆๆ..เห็นบอกชอบไม่ใช่เหรอแบบนี้”

“มันก็เกินไปโว้ยย!!”

“เหรออออ”

“...แล้วเพื่อนผู้จัดการร้านน้องส้ม-”

“ไอ้วิว..ไอ้ซิก..อาจารย์เรียกรวมแล้ว”

(คนนี้ใคร?)

เหมือนว่าเมื่อกี้ไอ้ซิกมันจะถามถึงกันแน่ๆแต่ก็มีเพื่อน(หรือเปล่าไม่รู้)ในคณะเดินเข้ามาตามพวกผมเพราะดูเหมือนว่าจะเริ่มทำกิจกรรมกันแล้ว

“อือ”

“เออๆไอ้เคเดี๋ยวกูตามไป”

“...”

...................................................................................................................................................................................................................................

กิจกรรมที่คณะผมจัดเป็นกิจกรรมสันทนาการทั่วไปและจัดมาจนถึงเวลา11โมงอาจารย์จึงปล่อยพัก...ระหว่างร่วมกิจกรรมไอ้ซิกก็ได้แต่คอยที่จะหยอดคำหวานต่างๆนาๆให้อาจารย์กิ่งแต่อาจารย์กิ่งก็จะไม่ค่อยสนใจมันสักเท่าไรแต่ดูเหมือนไอ้ซิกก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน

(ไอ้บ้านี่เมื่อเช้ายังหน้าซีดตาเหลืองเป็นไก่ต้มอยู่เลยแท้ๆพอสายหน่อยก็เป็นคนละคนเลยนะมึง)

“............................................”

พออาจารย์ปล่อยพัก...ผมก็เดินออกมานั่งตรงโต๊ะหินอ่อนใต้ตึกที่เดียวกับเมื่อเช้าคนเดียวเพราะไอ้ซิกก็ดูเหมือนจะเดินตามไปส่งอาจารย์ที่ไหนไม่รู้...แต่เหมือนกับมันจะไปส่งได้ไม่ไกลสุดท้ายก็เดินมาหาผม

“...เฮ้ย..วิว..ว่างๆแบบนี้เราไปไหนกันดีวะ”

“จะรู้เรอะ.เพิ่ง11โมงเอง...แล้วอาจารย์นัดบ่าย2ใช่ป่ะ”

“เออ...งั้นกลับไปนอนเล่นหอกูก่อนไหมหล่ะ”

“อืมมมมม...ก็น่าจะดี...แล้วเมื่อกี้นี้มึงเดินตามอาจารย์เค้าไปไหนมา?”

“จะไปส่งไงแล้วก็ว่าจะไปกินข้าวกับอาจารย์กิ่งสุดสวยของกูด้วย”

“เหรอ!..แล้วทำไมกลับมาเร็ว...คงจะโดนอาจารย์เค้าไล่มาหล่ะสิ”

“555...”

“ไม่ต้องมาทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อนเลยมึง”

“อาจารย์กิ่งก็แค่ยังไม่หิวโว้ย!”

“แน่เรอะ...กูคิดว่าเค้าคงไม่อยากไปกินกับมึงมากกว่ามั้ง”

“ไม่ต้องพูดเลยมึง”

“งั้นไปหอมึงเถอะ”

พอผมพูดจบก็มีเสียงใสๆของผู้หญิงคนหนึ่งเรียกผมมาจากด้านหลัง

“วิวคะ”

เป็นเบลที่เดินมากับเพื่อนสาวอีกคนหนึ่งพอผมหันไปเบลก็เดินเข้ามาหาผม...จะว่าไปเมื่อตอนที่ทำกิจกรรมอยู่ผมไม่กล้าที่จะมองหน้าเธอสักเท่าไรเพราะมันจะทำให้นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวาน

“ครับเบล...มีอะไรหรอครับ”

ดูท่าแล้วสาวเจ้าพอเห็นหน้าผมหน้าเธอก็แดงออกมาจนตัดกับสีผิวที่ขาวของเธอเช่นกัน...และตอนนี้ทั้งผมและเธอแทบจะไม่กล้าที่จะมองหน้ากันตรงๆเลย

“เบลฝนไปรอที่รถนะ”

“จ่ะ...เดี๋ยวเบลตามไปนะ”

“วิวๆๆ...เดี๋ยวกูไปรอที่รถก่อนนะ”

(ท่าทางมึงนี่จะรนๆนะ..ฝนก็เพื่อนนะโว้ยกูรู้นะว่ามึงคิดไม่ซื่อกับฝน)

“อ่าๆ”

(ไอ้บ้านี่จีบไม่เลือกเลยนะมึง!)

“ฝนคร๊าป...ไปที่เดียวกับซิกเลย!!”

(กูว่าแล้ว!!...เอิ่มม..ฝนนี่เห็นตัวเล็กๆแบบนี้แต่จะซ่อนรูปหรือเปล่านะ??...แล้วตรงนั้น-ไอ้ห่าวิวมึงคิดอะไรอยู่วะ!!!!)

แนะนำนิดนะครับฝนเธอเป็นคนที่ขาวไม่มากนักผิวออกไปทางสีน้ำผึ้งมากกว่าแล้วก็ถึงจะออกสูงแต่เธอก็ผอมมาก...แถมหน้าอกก็ดูท่าจะเล็กแฮะ...เดาๆแล้วก็คงจะประมาณ31-32เห็นจะได้

“...”

“ตอนเที่ยงวิวว่างไหมคะ”

“ก็ว่างอยู่นะครับทำไมหรอ?”

“คือ...”

“?”

“วิวค่ะ...ตอนเที่ยงเราไปทานข้าวด้วยกันนะค่ะ”

(ข้าว...ข้าว..ข้าว..ฮะ..เฮ้ยยยย!!!!...ตอนเที่ยงเราต้องไปกินกับยัยนั่นนี้หว่าาาา!!!)

“เอ่อออ”

“ไม่ว่างหรอคะวิว”

(เอาไงดีวะ-รถไฟชนกันแน่...แต่เราจะกลัวทำไมก็มายเป็นพี่เรานี่หว่า...ถ้าไปกินกัน3คน--ไม่สิไม่ได้!!)

“ว่างๆ...ว่างนะครับ”

คิดดูดีๆแล้วถ้าผมไปกินข้าวกับเบลตอนเที่ยงแล้วเกิดไปเจอมายขึ้นมานี้ท่าทางจะยุ่งแน่...แต่จะเอายังไงดีหล่ะถ้าปฏิเสธเบลก็ไม่ดีเหมือนกัน

“งั้นเดี๋ยวตอนเที่ยงเราเจอกันนะค่ะ”

(ตอนเที่ยงๆ...เออจริงด้วยนี่ก็เพิ่ง11โมงเอง..แล้วถ้าไปกับเบลก่อน...แค่นี้ก็คงไม่มีปัญหา)

“เอ่อ...เบลครับงั้นเราไปกินข้าวเที่ยงกันตอนนี้เลยดีไหมครับ”

“ตอนนี้เลยหรอคะ...”

ดูเหมือนเบลจะลังเลนิดๆเธอเอานิ้วชี้ข้างขวามาแตะริมฝีปากที่เรียวบางแล้วทำสีหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง

“นะครับ”

“ก็ได้ค่ะ...งั้นเดี๋ยวเบลไปบอกฝนก่อนนะค่ะ”

(รอดตัวไปวุ้ย)

“งั้นเดี๋ยวไปด้วยกันเลยนะครับผมจะไปหาซิกมันด้วยเลย”

“ค่ะ”

ผมลุกออกจากโต๊ะหินอ่อนและเดินไปกับเบลจนมาถึงที่จอดรถซึ่งมีไอ้ซิกและฝนยืนคุยกันอยู่

“ฝนจ๊ะ...”

“อ่าวเบลคุยกันเรียบร้อยแล้วหรอ”

“ใช่จ่ะ...เดี๋ยวเบลจะไปกินข้าวกับวิวตอนนี้เลย...ฝนจะไปด้วยไหม”

“ฝนมีธุระน่ะ...ต้องเอาของไปให้อาจารย์”

“แล้วซิกหล่ะค่ะ”

“ผมกลับไปกินที่หอดีกว่าครับ”

(สุดท้ายก็ไปกัน2คนสินะ)

“.............................................................”

“งั้นเราแยกกันตรงนั้นเลยนะ...วิวกินข้าวเสร็จไปหอกูด้วยนะโว้ย”

“เออๆ”

“ไปก่อนนะเบล...มีความสุขมากๆหล่ะ”

“ฝนก็...พูดอะไรก็ไม่รู้”

(เบลหน้าแดงแฮะ)

ทั้งไอ้ซิกและฝนต่างขับรถออกไปคนละทางและตอนนี้ก็เหลือเสียงแค่ผมกับเบลแค่2คน

“ไปร้านไหนกันดีครับ...หรือจะกินในมหาลัยเลย”

“ไปร้านที่เราเจอกันครั้งก่อนดีไหมค่ะ...ป้าศรีทำกับข้าวอร่อยดี”

“งั้นก็ได้ครับ”

พูดจบเบลก็เหมือนที่จะเอารถตัวเองไปผมจึงห้ามไว้และบอกไปคันเดียวกันดีกว่า...ตอนแรกเบลก็ทำสีหน้าอายนิดๆแต่สุดท้ายก็ขึ้นมาซ้อนรถผมจนได้เรา2คนไปนั่งกินข้าวด้วยกันที่ร้านป้าศรีระหว่างที่กินเราสองคนก็พูดคุยกันปกติและผมก็ไม่ลืมที่จะถามถึงอาการของกิ๊กเพราะว่าเมื่อวานนี้เธอไม่ค่อยสบายแต่ดูเหมือนว่าอาการของกิ๊กจะดีขึ้นมากแต่วันนี้กิ๊กก็ยังมามหาลัยไม่ไหว...จะว่าไปถ้าไปหากิ๊กหน่อยก็น่าจะดี...พอกินเสร็จหลังจากนั้นผมก็พาเบลมาส่งที่ตึกคณะเพราะเหมือนว่าเบลจะโทรนัดกับฝนไว้ที่นี่

11.50 น.

“ขอบคุณที่มาส่งนะคะวิว”

“ไม่เป็นไรครับ...งั้นผมไปก่อนนะ”

“จ่ะ...ไว้เจอกันบ่าย2นะค่ะ”

“ครับ”

........................................................................................

พอส่งเบลเสร็จผมก็ขับรถต่อมาที่ตึกคณะมายตอนแรกถือว่าโชคดีที่เผื่อเวลาไว้เพราะว่าตอนนั้นก็คิด2จิต2ใจเหมือนกันว่าที่มายพูดเมื่อเช้าจะจริงหรือเปล่าแต่สุดท้ายพอเบลเดินขึ้นตึกไปมายก็โทรตามจนได้

(“ฮัลโหล...”

“วิวอยู่ไหน...จะเที่ยงแล้วนะมารับฉันไปกินข้าวด้วย”

“ทำไมชั้นต้องไปกินกับเธอด้วยเล่า”

(เมื้อเช้ายังพูดไม่จบตอนนี้ได้พูดสักที)

ความจริงผมก็ไม่คิดอะไรมากหรอกถ้าจะให้ไปกินด้วยกันเพียงแต่ถามมายไปเฉยๆแบบนั้นเองและยัยนั้นก็คงจะเอาเหตุผลพี่สาวน้องชายมาอ้างอีกเหมือนเคย

“พี่สาวจะกินข้าวเที่ยงกับน้องชายมันแปลกตรงไหน”

(ว่าแล้วเชียว)

“อือๆๆเดี๋ยวชั้นไปรับ”

“...”)

พอถึงผมก็จอดรถไว้หน้าตึกและเดินขึ้นไปได้หน่อยนึงก็มีเบอร์แปลกโทรมาหาผม

“หือ...เบอร์ใครหล่ะเนี้ย090-77xxxxx...สวัสดีครับ”

“วิวค๊ะ...จำได้ไหมว่าใคร”

“กิ๊กใช่ไหมครับ...ตอนนี้อาการป่วยเป็นยังไงบ้างครับ”

(แล้วได้เบอร์โทรศัพท์ของเรามาจากใครอีกหล่ะเนี้ย)

ผมจำเสียงกิ๊กได้และคิดว่าเป็นเสียงกิ๊กแน่นอนแต่ฟังๆดูแล้ววันนี้เสียงกิ๊กดูแหบๆแห้งๆแสดงว่าท่าทางจะป่วยหนักพอดูเลย

“ดีขึ้นบ้างแล้วค๊ะ...ขอบคุณที่เป็นห่วงนะค๊ะ”

“พักผ่อนเยอะๆนะครับแล้วกิ๊กโทรมามีธุระอะไรหรือเปล่าครับ”

“แหม..วิวล่ะก็...กิ๊กจะโทรหาวิวโดยที่ไม่มีธุระไม่ได้หรอค๊ะ”

กิ๊กพูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะงอนนิดๆ

“อึ้ย..ผมขอโทษครับ”

“คิๆๆ..กิ๊กล้อเล่นน่ะค๊ะ”

“แฮะๆๆ”

“วิวค๊ะ...เที่ยงแล้วนะออกมากินเข้าเที่ยงด้วยกันเถอะค๊ะ”

(เห...ชวนไปกินข้าวเที่ยงอีกคนแล้วหรอ)

“เอ่อ...คือว่าผมมีธุระกับพี่สาวนิดหน่อยน่ะครับ...ขอโทษด้วยนะครับ”

“...หรอค๊ะ”

ตอนนี้น้ำเสียงกิ๊กดูจะผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด

“ขอโทษจริงๆนะครับ”

“งั้นไม่เป็นไรค่ะ...แต่”

“?”

“พอกิ๊กหายดีแล้ววิวต้องมาชดเชยนะค๊ะ”

“ชดเชย?...ได้ครับเดี๋ยวผมจะพากิ๊กไปเลี้ยงเอง”

“คิคิคิ...แน่นะค๊ะ...แต่กิ๊กไม่ยอมให้วิวเลี้ยงแค่ข้าวอย่างเดียวแน่ค๊า”

“เห...”

“งั้นกิ๊กกินข้าวกินยานอนก่อนนะค๊ะ...กิ๊กจะรอวันที่เรามีความสุขด้วยกันอีกครั้งนะค๊ะ”

“อึก”

ผมกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอเพราะรู้ความในว่ากิ๊กหมายความว่าอะไร

“แค่นี้้นะค๊ะ...ที่รัก”

”คะ..ครับ”

พอกิ๊กวางสายไปมายก็มาพอดี

“คุยโทรศัพท์อยู่กับใครเหรอวิว”

“กับเพื่อน...เธอบอกให้ชั้นรีบมาแต่เธอนี่ช้าจริงๆเลยนะ”

“ก็อาจารย์ใช้หล่ะสิ...อย่าทำเป็นบ่นไปเลยน่า”

“แล้วจะไปกินร้านไหน?”

“กินที่โรงอาหารนี่แหละวิว...แดดมันร้อนฉันไม่อยากซ้อนมอไซด์ตากแดด...เดี๋ยวผิวเสียหมด”

“ตากแดดแค่ไม่กี่นาทีมันคงไม่ทำให้เธอขี้เหร่ลงไปหรอกน่า”

“หรือว่าน้องชายชอบคนไม่สวยหล่ะฮะ”

“จะเป็นแบบนั้นไปได้ไง...ผู้ชายที่ไหนจะชอบคนขี้เหร่หล่ะเธอ”

“เห็นไหม!...แล้วถ้าฉันขี้เหร่ลงไปก็ไม่มีใครชอบสิ”

“นี่ชั้นก็บอกไปแล้วไงว่าตากแดดแค่นี้มันคงไม่ทำให้เธอเปลี่ยนไปขนาดนั้นหรอก...ก็เธอ-...”

“อะไร...พูดมาให้จบนะวิว”

“สะ...สวยมากอยู่แล้วไง”

(ไม่ได้ชมนะแค่พูดตามความจริง)

พอผมพูดไปแบบนั้นมายก็เดินไปข้างหน้าผมอย่างเร็วนี่ไม่รู้มายจะเขินหรือเปล่าเพราะผมมองไม่เห็นหน้า

“อะไร...จะชมฉันแค่นี้ต้องอ้ำๆอึ้งๆด้วยรึไง.....”

มายเดินนำผมลงไปข้างล่างบันไดจนผมได้ยินไม่ค่อยชัดว่ายัยนี้พูดอะไรบ้างแต่รู้สึกว่าจะได้ยินแค่ชมฉันแค่นี้ต้องอ้ำๆอึ้งๆด้วยหรือไงแล้วเหมือนจะพูดอะไรต่อไม่รู้เพราะมายหันกลับมาครึ่งหน้าและพูดเสียงเบามากทำให้ผมเห็นเพียงแค่ริมฝีปากที่ขยับและเหมือนหน้ายัยนี่จะแดงออกมานิดๆอันนี้แน่หรือเปล่าไม่แน่ใจ...เพราะผมเห็นแค่ครึ่งหน้าเองแล้วลมมันก็พัดมาจนผมปิดหน้าอีกทำให้อ่านปากไม่ออกเลย

“?...ต่อจากอ้ำอึ้งเธอพูดอะไรอีกหรือเปล่า?”

ผมเดินตามมายลงมาข้างล่างและถามยัยนั่นไปแบบนั้นพอผมเข้าไปใกล้ยัยนี่ก็เบนหน้าหนีไปทางอื่น

“เปล่านี่...ไปกินข้าวกันได้แล้ว”

(พูดอยู่ชัดๆ)

“อือๆๆ”

.................................................................

ผมพามายมาถึงที่โรงอาหารของมหาลัยและก็เป็นแบบที่คิดเพราะคนเยอะมากแต่มันก็สะดวกเรื่องระยะทางนี่แหละ

“คนเยอะจัง”

พอจอดรถเสร็จมายก็บ่นออกมาเลย

“เธอชวนชั้นมาที่นี่เองนะ”

“ก็ไม่รู้นี่ว่าคนจะเยอะขนาดนี้...พี่สาวผิดงั้นเรอะ”

“ไม่ผิดเลยครับ...ก็คงจะมีแต่คนที่คิดแบบเธอว่าถ้าตากแดดแค่ไม่กี่นาทีจะทำให้ความสวยถดถอยจนทำให้ต้องมารวมตัวกันอยู่ที่นี่ไง..หึๆ”

“ประชดประชันฉันจังเลยนะวิว”

“เปล่าสักหน่อย”

ผมเดินคุยกับมายมาจนถึงข้างในและกำลังมองหาที่นั่งเพราะดูแล้วเต็มแทบทุกโต๊ะแต่ก็ยังดีที่มายตาไวเลยเห็นที่ว่างพอดี

“ตรงนั้นว่างพอดี...ฉันเอาอะไรก็ได้...ไปนะ”

“ดะ...เดี๋ยว..เดี๋ยวเธอจะไปไหน”

“จะไปจองที่ไว้ไง”

“จะไปก็ไม่ว่าหรอกแล้วตังหล่ะ”

“นี่วิวแบบนี้ใช้ไม่ได้นะ...มากับสุภาพสตรีแล้วจะปล่อยให้สุภาพสตรีออกเงินซื้อข้าวเองหรอ”

“...อือๆๆ...ก็ได้ๆ”

พูดจบมายก็เดินไปนั่งที่โต๊ะว่างด้านในส่วนผมก็มาต่อแถวซื้อข้าว

(แถวยาวจริงวุ้ย)

“.......................................................”

“...เอาข้าวมันไก่....แล้วก็แกงเขียวหวานครับ....แกงเขียวหวานไม่ต้องเยอะนะครับ”

ผมเลือกข้าวมันไก่ให้มายเพราะเป็นของโปรดของยัยนั่นแต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะถูกใจหรือเปล่าส่วนผมเลือกแกงเขียวหวานแต่ก็เอาไม่เยอะเพราะเริ่มอิ่มๆมาตั้งแต่ไปเกินกับเบลแล้ว

หลังจากนั้นพอได้ของกินแล้วผมจึงจัดแจงใส่ถาดและกำลังจะยกไปให้มายแต่ก็ดูเหมือนจะมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่โต๊ะเดียวกับมายแต่คนละฝั้ง

(ยัยนี่เสน่ห์ยังแรงไม่เปลี่ยนเลยนะ)

ผมยังไม่อยากที่จะเข้าไปขัดจังหวะตอนนี้เลยยืนถือถาดดูเหตุการณ์อยู่ด้านหลังมายแต่ก็ไม่ห้างมากทำให้พอได้ยินได้บ้างว่าคุยอะไรกันแต่ก็ได้ยินไม่มากเพราะที่นี่เสียงดังมากด้วย

“เราแลกเบอร์กันก่อนและรองคุยๆกันดูก่อนไม่ได้หรอครับ”

“............................................”

(ยัยนั้นพูดอะไรไม่ได้ยินเลย)

“ทำไมหล่ะครับ”

“.............................................”

“เขาเป็นใครหรอครับเรียนที่นี่หรือเปล่า”

“.............................................”

“พี่เข้าใจแล้วครับ...งั้นพี่ขอโทษด้วยนะครับ”

“.............................................”

มายพูดอะไรไม่รู้แต่ดูเหมือนคนนั้นจะกินแห้วไปตามระเบียบ...พอคนเมื่อกี้เดินไปนั่งที่โต๊ะอีกฝั่งกับเพื่อนหรือเปล่าไม่รู้ผมจึงเดินเข้าไปหามายและนั่งลงที่เดียวกับที่คนเมื่อกี้นั่ง

“...”

“มาแล้วหรอ...ช้าจัง”

“ก็คนเยอะนี่”

“ว๊าววว...ของโปรด..ขอบคุณนะวิว”

“...มาย...แล้วเมื่อกี้เธอคุยอะไรกับผู้ชายโต๊ะฝั่งโน้นเหรอ...คนรู้จักเรอะ?”

เรา2คนนั่งกินข้าวพลางคุยกันไปผมจึงถามมายไปด้วยถึงเรื่องผู้ชายคนเมื่อกี้

“ไม่ใช่หรอก...คนนั้นเค้ามาขอเบอร์”

“เหอะๆๆ...เสน่ห์แรงจังแฮะเธอ”

“ยังเทียบกับ-”

“เทียบกับอะไร”

“เทียบกับพี่พลอยไม่ได้หรอก”

“พี่พลอย?...ใครเหรอ?”

(ชื่อคุ้นมากเลย...แต่นึกไม่ออกว่าใคร)

“วิวจำคนที่เจอเมื่อวันศุกร์ได้ไหม...คนที่อยู่กับฉันตอนวิวไปหาน่ะ”

คนที่ดูสวยอยู่กับมายที่ผมเจอมี2คนซึ่งหน้าจะเป็นพี่น้องกันแต่หญิงสาวคนน้องหน้าจะอ่อนกว่าผมและมายถ้างั้นก็หมายถึงคนพี่สินะ...ชื่อพลอยหรอเนี้ย

“...อืมจำได้สิ...คงจะเป็นคนที่สวยสุดๆคนนั้นใช่ไหม...555..แต่เค้าก็สวยเกินมนุษย์ไปแล้วไม่น่าแปลกที่เธอจะเทียบไม่ติด”

“นี่วิว!!!”

“ชั้นแค่ล้อเล่นหน่ะคนเราก็สวยไปคนละแบบสำคัญที่นิสัยมากกว่า...แล้วผู้หญิงคนนั้นเค้าเป็นอะไรกับเธอเรอะ”

“เป็นญาติ...รึเปล่าไม่รู้นะ..เป็นหลานของพ่อหน่ะ”

“พ่อเธอ?”

“พี่วิวนั้นแหละ”

“เอ้ย!!-งั้นก็เป็นญาติชั้นหล่ะสิ”

“ใช่...แล้ววิวยังจำไม่ได้อีกเหรอว่ามีลูกพี่ลูกน้องกี่คน”

“...ไม่อะชั้นนึกไม่ออกเลย...เธอช่วย-”

“ไม่ได้หรอกเรื่องสำคัญแบบนี้วิวต้องนึกให้ออกเอง”

จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้สาเหตุที่ตัวเองจำเรื่องในอดีตไม่ได้...แล้วผมก็เคยถามจากพ่อหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่เคยที่จะได้คำตอบเพราะพ่อจะบ่ายเบี่ยงตลอด

“บอกหน่อยไม่ได้เรอะ”

“ยังบอกตอนนี้ไม่ได้...ถ้าวิวนึกออกเองมันจะมีความหมายมากกว่า”

(อะไรกันแค่บอกว่าเรามีพี่น้องกี่คนก็ไม่ได้รึ)

“...”

“เปลี่ยนเรื่องคุยเถอะ”

(คิดแล้วก็น่าจะดีเหมือนกันบางทีถ้าค่อยๆคิดไปความจำสมัยเด็กอาจจะกลับมาทั้งหมดก็ได้ถึงจะต้องใช้เวลานานสักขนาดไหนก็ตาม ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต สักวันหนึ่งต้องจำให้ได้)

“...อ่าาา...แล้วเมื่อกี้เธอ...ได้ให้เบอร์เค้าไปไหมหล่ะ”

“เปล่านี่”

“ทำไมหล่ะ...เธอไม่คิดจะหาฟงหาแฟนกับเขาบ้างหรือไง...ระวังจะขึ้นคานนะมายศิณีย์ 555+”

“นี่วิวอย่าดูถูกฉันนะ!!...ฉันก็มีคนที่ชอบหรอกน่า!!!”

“เหๆๆ...ยัยตัวแสบแสนสวยยอมเปิดปากว่ามีคนที่ชอบแล้ววววว...”

“ฉันก็เป็นผู้หญิงที่มีหัวจิตหัวใจนะ!!!”

“โฮ้ๆๆ...อย่าเพิ่งซีเรียสสิ...งั้นช่วงสัมภาษณ์ครับ”

ผมคิดอะไรดีๆออก...คืออยากรู้ว่ายัยนี่ชอบใครกันแน่เพราะเท่าที่เห็นทุกครั้งยัยนี่จะบอกปัดหมด

“อะไร?”

“อ๊ะแฮ่ม...คนที่คุณมายศิณีย์ชอบ...ตอนนี้เค้า อายุเท่าไหร่,ทำงานอะไร,แล้วอยู่ที่ไหน ครับ”

“....เล่นอะไรเนี้ยวิว...เอ่อ...อายุ18...เป็นนักศึกษาอยู่จังหวัดนี้”

“เหๆๆ...เด็กหนุ่มนักศึกษาซะด้วย...เอ๋ๆๆ...แล้วมหาลัยไหนหล่ะเนี้ยยย”

“มหาลัยเดียวกับฉันนี่แหละ”

(มหาลัยนี้??)

“โอ้...คนในมหาลัยเดียวกันด้วย...ใครเน้ออ...งั้นถามต่อเลยนะครับ-”

“เค้าคนนั้นนิสัยเป็นยังไงครับ”

“...อืม...ก็เป็นคนที่ใจดีนะ...ปฏิเสธคนอื่นไม่เป็น...ดูเป็นคนที่พึ่งพาได้...อ่อนโยน...รวมๆแล้วก็นิสัยดีนี่แหละเพราะฉันมีความสุขตอนที่ได้อยู่ใกล้เขา...แต่ก็มีข้อเสียหลายอย่างเหมือนกัน”

(ใจดี...ยอมทำตามที่คนอื่นขอ...เป็นคนที่พึ่งพาได้...นิสัยดี...อ่อนโยน...ใครฟ๊ะ?????)

“ข้อเสีย?”

“ชอบอยู่คนเดียว...ดูเศร้าๆเป็นประจำตอนอยู่ตามลำพัง...ปฏิเสธใครไม่เป็น..อ่อนโยนเกินไป”

“ยังไงอ่ะ?”

“ก็เพราะเขาอ่อนโยนกับคนรอบข้างจนเกินไปและปฏิเสธใครไม่เป็นนี่แหละฉันเลยคิดว่ามันจะก่อให้เกิดปัญหาในอนาคตได้”

“โฮ้ๆๆ...ชักเริ่มอยากรู้จักกับผู้ชายคนนั้นซะแล้วสิ...”

“เขาอยู่ใกล้ๆนี่เอง”

“งั้นข้อ--”

“นี่วิวเล่นอะไรพอได้แล้ว!!”

“โธ่...ชั้นก็อยากรู้บ้างนี่...เธอก็เป็นพี่สาวชั้นนะ...น้องชายจะอยากรู้ว่าพี่สาวแอบปิ้งใครมันก็เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เรอะ...งั้นขอคำถามสุดท้าย...คนนั้นชื่ออะไรเรอะ”

(555+ สะใจที่ได้แกล้งยัยนี่จริงวุ้ย)

“ไม่บอก!!!”

“---โห.....”

ไม่ว่าผมจะถามสักเท่าไรมายก็ไม่ยอมบอกว่าคนนั้นชื่ออะไร

“...ถ้าถึงเวลาฉันจะบอกเอง”

(คนนั้นคือใครก็ชั่งเถอะ“ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต”สักวันก็คงจะรู้เองแหละมั้ง?)

“อย่าลืมด้วยหล่ะ”

“อืมๆๆ”

“.....”

บางทีได้มานั่งกินข้าวกับยัยนี่และคุยกันแบบนี้ก็รู้สึกมีความสุขดีแฮะ...ผมคิดแบบนั้น

เรา2คนนั่งกินข้าวกันจนหมด(แบบอิ่มจนแทบไม่อยากที่จะขยับเขยื้อนตัว)แล้วเหลือบไปมองนาฬิกานี่ก็เกือบจะเที่ยงสี่สิบแล้ว...ตัวผมเองก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอกถ้าจะนั่งเล่นอยู่ที่นี่ต่ออีกสักพักถึงจะเสียงดังเกินไปก็เถอะ...แต่ดูเหมือนมายจะต้องไปทำกิจกรรมต่อ

“เรากลับกันเถอะเดี๋ยวฉันต้องไปทำกิจกรรมต่อ”

“อืม”

“....................................................”

“....................................................”

“ขอบคุณนะวิวที่เลี้ยงข้าวฉัน”

“ไม่เป็นไรหรอกปกติเธอก็ทำให้ชั้นกินทุกวันอยู่แล้วนี่”

“หรอ...แล้ววิวจะไปไหนต่อหล่ะ”

“ก็ว่าจะไปนอนเล่นหอซิกมันหน่อยน่ะ...อาจารย์นัดชั้นตอนบ่าย2”

“แล้ววันนี้วิวจะกลับบ้านกี่โมง”

“อาจารย์ปล่อยตอนไหนชั้นก็กลับตอนนั้นแหละ...แล้วก็เธอหล่ะ”

“เดี๋ยวอีกสักพักพี่มิ้นคงมารับ”

“กลับเร็วอาจารย์เค้าไม่ว่าหรอ?”

“ไม่เป็นไรหรอกอาจารย์เค้าบอกกลับได้”

“อ่อ...งั้นชั้นไปนะ”

“ขับรถดีๆ...อย่าเพิ่งรีบตายก่อนหล่ะ”

“ชั้นไม่พลาดง่ายๆหรอกน่า...ไปนะ”

“อืม”

หลังจากส่งมายเสร็จผมก็ขับรถออกมาและกำลังที่จะมุ่งหน้าไปที่หอไอ้บ้าซิกแต่ระหว่างทางก็บังเอิญได้เจอกับพี่มิ้นและเพราะพี่มิ้นบีบแตรเรียกผมจึงเข้าไปหาพอไปถึงพี่มิ้นก็ลดกระจกลง

“มารับมายแล้วหรอครับพี่มิ้น”

“ความจริงก็ยังไม่ถึงเวลาหรอกจ่ะแต่พี่ว่างน่ะเลยออกมาก่อน”

“หรอครับ...แล้วพี่มิ้นกินข้าวเที่ยงมายังหรอครับ”

“ยังเลยจ๊ะ”

“งั้นผมแนะนำร้านอร่อยๆให้นะครับอยู่ตรงซอยฝั่งประตู3นี่เองครับชื่อร้านป้าศรี”

“ก็ดีเหมือนกันนะ....งั้นพี่ไปก่อนนะ”

“ครับ”

พูดจบพี้มิ้นก็เลื่อนกระจกขึ้นแต่ยังไม่ทันที่กระจกรถจะเลื่อนขึ้นปิดสนิดพี่มิ้นก็ลดกระจกลงอีกครั้งพร้อมพูดกับผม

“วิว...กินข้าวเที่ยงยังจ๊ะ...ออกไปกินกับพี่ไหม”

(อึก!!!...ข้าวเที่ยงอีกแล้วหรอออออเนี้ยยยยยย...โธ่เอ้ยพี่มิ้นอุตส่าห์ชวน...จะปฏิเสธก็ไม่ใช่สิ่งที่สมควรทำซะด้วย)

“กะ...ก็ได้ครับ”

...........................................................................................................................................................................

...................................

20.00 น.

อีกด้านหนึ่ง ณ ที่บ้านของ กันยา

“................................................”

“ฮัลโหล...”

“ทำอะไรอยู่ยัยกัน”

“ฉันเพิ่งทำกับข้าวไว้รอพี่เสร็จเมื่อกี้เอง...ตอนนี้กำลังนอนเล่นอยู่บนเตียงนี่แหละ”

“เหรอย๊ะ...วันนี้ไม่เห็นออกมาเที่ยวร้านฉันบ้างเลย...เมื่อวานก็คุยกันแปปเดียวเอง”

“แหม...เธอ...ก็ฉันอายนี่ป่านนี้คนอื่นเข้าใจฉันผิดหมดแล้วมั้ง”

“อ่าจริงด้วยพูดถึงเรื่องเมื่อวาน...เธอทำอะไรยังไงถึงได้เปิดห้องกับหนุ่มหล่อคนนั้นได้หล่ะ..ถ้าทางเค้ายังเด็กอยู่ด้วย”

“แล้วทำไมฉันต้องบอกเธอด้วยหล่ะ”

“อึ้ยย~~…เธอ...ไม่บอกฉันก็ยิ่งเข้าใจผิดหล่ะสิก็8-9ปีมานี้เธอไม่ยอมคบใครเลยนะ...อาาา~~...หรือว่าเค้าจะหน้าคล้ายกับ...คนนั้น”

“ไม่เลยวิวเค้าดูอ่อนโยนและใจดีกว่าเป็นล้านเท่า”

“อูยยย~~…แค่นั้นแน่เหรอย๊ะ...ซี๊ดด--~~”

“ฉันยังไม่บอกเธอตอนนี้หรอก...แล้วเมื่อกี้เสียงอะไรน่ะ?”

“ฉะ..ฉันก็..ยังไม่บอกเธอเหมือนกันแหละ..อู้ยยย..”

“นี่เธอทำอะไรอยู่กันแน่”

“ก็...ฉันมีแฟนนี่หน่าจะทำ..อา...อะไรอยู่มันแปลกตรงไหน”

“แหม..แล้วจะโทรหาฉันตอนนี้ทำไมเนี่ย”

“โธ่กัน...อาาา..ตอนแรกฉันก็คุยกับเธออยู่นี่แหละอุ้ยย~~แล้วเค้าก็มาบีบนม~~”

“.....”

“แล้วตอนนี้ก็เริ่มไซร้ซอกคออาาาา~~มือก็บีบหน้าอก..ฉันแรงขึ้นเรื่อยๆแล้ว...อู้ยยย~~”

“สนุกไหมหล่ะเธอ”

“สะ...เสียวมากเลยแหละ...ว๊ายย..ตัวเองล้วงมือเข้าไปตรง..นะนั้น.อู้ยย~~~เสียว”

“ตรงไหนของเธอน่ะ?”

“กัน...อาา~~……เค้าล้วงไปลูบกางเกงในใต้กระโปรง...ฉันใหญ่เลย..อาาา~~”

“.....”

“อึ้ยย~~เค้าผลักฉันลงบนเตียงแล้วก็ถอดกระโปรงฉันไปแล้ว...อู้ยยย...อาาา~~..ตัวเอง..เลียเบาๆก่อน...”

“....นี่หล่อน..ทำอะไรเกรงใจฉันบ้างสิ”

“กะ..ก็..ฉันเสียวนี่...น้ำก็ออกมาเยอะจนแฉะไปหมดแล้ว...อ้าาา~~บีบหน้าอกแรงอีกก็ได้..”

“อุบ...อืมมมม..กัน...เค้ายื่นหน้ามาจูบฉันแถมสอดลิ้นเข้ามา----”

“พอเลยหล่อนคิดจะยั่วฉันหรือไง...เฮ้อออ..ทำไมเราไม่มีแฟนกับเค้าบ้างนะ...อึ้ย..หวาา..เป้าแฉะตั้งแต่ตอนไหนหล่ะเนี้ย...สงสัยคืนนี้ต้อง....แต่คิดถึงวิวจริงๆเลยน๊า...กันอยากเจอกับวิวอีกนะคะ”

“.........................”

“...พูดอะไรอยู่เนี้ยยัยกันแค่คิดถึงเรื่องวิวก็ร้อนรุ่มขึ้นมาเลยเหรอไง...เรา2คนอายุห่างกันตั้งหลายปีนะ...เฮ้อฟุ้งซ่านเกินไปแล้วววววว”

“...........................”

“.........??เสียงรถพี่...กลับมาแล้วเหรอ”

“.....................................................”

“.....................................................”

“.....................................................”

“...กลับมาแล้วเหรอค่ะพี่...วันนี้ที่มหาลัยเป็นไงบ้างค่ะ”

........................................................................................................................................................................................................