Destiny of love ตอนที่ 14
Destiny
of love
ตอนที่ 14 “เรื่องราว...”
ตอนที่ 14 “เรื่องราว...”
...ทุกเรื่องราวยังคงดำเนิน เปรียบเสมือนทุกช่วงเวลาที่ยังคงพัดผ่าน
ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต สำหรับผมแล้วเรื่องราวดีๆที่เคยเข้ามา อยากจะเก็บทุกอย่างไว้
ให้อยู่ในห้วงแห่งความทรงจำ ไม่อยากที่จะลืมเลือนเลยสักนิด
รวมถึงเรื่องราวของเด็กคนหนึ่งที่เลือนลาง ที่เหมือนจะเป็นความฝันแต่ความรู้สึกมันบอกว่าต้องไม่ใช่แน่ๆ
แต่ถึงจะไม่อาจจำเรื่องราวทุกๆอย่างได้อย่างชัดเจน มนุษย์เราก็คงที่จะเลือกที่จะก้าวเดินต่อไปข้างหน้า ตัวผมเองก็เช่นกัน
…………………………………
“สายลมเย็นๆที่ผัดผ่านมันทำให้ชั้นรู้สึกว่ายังมีชีวิตยังไงล่ะ”
“.........................?”
“ชั้นจะเข้าไปนอนแล้วเธอเองไปนอนได้แล้วไป”
“อะไรเล่าคนอุตส่าห์-”
“…………………………..”
“นี่ๆสนใจพี่สาวคนนี้หน่อยสิ ฉันเห็นดึกๆดื่นๆไม่นอนเลยจะมายืนเป็นเพื่อนสักหน่อย”
“ลมมันพัดแรงขึ้นแล้ว ฝนจะตกหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“เป็นห่วงฉันหรอ?”
“เปล่า”
“ปากไม่ตรงกับใจจริงๆเลยนะ”
“…คงเป็นอีกค่ำคืนที่ยาวนานอีกแน่ๆเลย”
“?....เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ?”
“.........................................”
“ดูเหมือนจะมีอะไรติดใจอยู่ อย่าคิดมากไปเลย
ยังไงซะก็ยังมีเช้าวันใหม่เสมอ”
“?...แบบเธอนี่พูดอะไรดีๆก็เป็นด้วยแฮะ”
“บางทีสิ่งที่เป็นมันอาจจะไม่เป็นแบบที่วิวคิดก็ได้
โดยเฉพาะเรื่อง”
“…………………..?”
“ความรู้สึก”
“……………………”
“ฝันดี...ค่ะ”
“……………………”
(อะไรของยัยนี่ พูดอะไรแปลกๆตลอดช่วงนี้....
ยัยนั่นเดินเข้าห้องตัวเองไปแล้วเราเองก็จะหยุดยืนอยู่ตรงนี้ทำไมเล่า…)
“......จะไม่ให้ติดใจได้ไงเล่าก็คำพูดเมื่อตอนบ่าย
มันเหมือนจะได้ยินแบบนี้มาจากที่ไหนมาก่อนนี่นา ไม่ใช่เพียงคำพูด ความรู้สึกก็ด้วย”
(จะว่าไปแล้วคำๆนั้น)…
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………
(“……………………………”
“พี่ชายค่ะ”
“?”
“อะไรของเธอน่ะ”
“ได้ยินด้วยหรอ?”
“ก็ได้ยินน่ะสิ...หรือว่าเธอต้องการจะประชดอะไรชั้น ยัยพี่สาว...ไม่สิ...ยัยคู่อริ!”
“หืมมมมมมม...ยังใช้คำว่าคู่อริอีกเหรอเดี๋ยวก็กระโดดกัดคอซะนี่”
“…………..”
“ตั้งแต่เปิดเทอมและต่อจากนี้ฉันคิดว่าจะทำตัวให้น่ารักและสมเป็นผู้ใหญ่ขึ้นสักหน่อย...ก็แค่อยากให้...”
“?...อะไร...แต่เดี๋ยวนะ!! พี่สาวแก่นแก้วที่ชอบแกล้งคนอื่นแบบเธอน่ะเรอะจะเปลี่ยนมาเป็นผู้หญิงที่...”
“.......................................”
“ที่..เรียบร้อยและแสนหวานได้น่ะ”
“แถมยังช่างเอาอกเอาใจ จะขี้งอนนิดๆก็ไม่ว่าด้วยใช่ป่ะ”
“อึก!!”
“ที่พูดมานี่เหมือนผู้หญิงในอุดมคติใครกันนะ...คิคิคิ”
“ก็...ก็มันจริงนี่น่า
แต่ที่ชั้นสงสัยก็คือ...แบบเธอจะเป็นแบบนั้นได้หรือไง”
“ก็ไม่รู้สินะ...แล้ววิว...นาย...คิดจริงๆหรือว่านิสัยของฉันที่นายเรียกว่าพี่สาวคนนี้ เป็นแบบนั้นมาตลอดจริงๆ”
“………………..”
“วิวจำเรื่องราวได้ทั้งหมดแน่เหรอเรื่องราวของพวกเรา...เรื่องราวของพี่สาว...และเรื่องราวของน้องชาย”
“…เธอหมายควมว่ายังไง!?”
“ก็ไม่มีอะไร...”
“หมายความว่ายังไงกันแน่เรื่องที่เธอพูด!!”
“จะหมายความว่ายังไงก็ชั่งมันเถอะ แต่ที่สำคัญรีบกินเข้าไปเถอะข้าวเที่ยงน่ะ ฉันต้องรีบไปเข้าเรียนบ่าย”
“……………………………”
(แล้วไม่เข้าใจว่าทำไมเธอต้องออกมากินข้าวกับชั้นด้วยเล่า…ความจริงก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกก็เธอเพื่อนน้อยนี่..น่าจะหาเวลาไปเที่ยว ไปกินข้าวกับเพื่อนบ้าง...)
“เห....บ่ายแล้วนี่...เพราะมัวเถียงกับวิวอยู่ฉันเลยจะสายแล้ว...งั้นไปแล้วนะจ่ายเงินให้ด้วย”
“ความผิดชั้นหรือไง..แต่เดี๋ยวนะจ่ายส่วนของเธอ!?”
“..........................................”
“เห้อ...ช่วยไม่ได้สินะ...กลางวัน ของวันที่
27 มิถุนายน ก็มานั่งกินข้าวเที่ยงกับพี่สาว...แสนสวย...อีกแล้ว ”
(ก็เอาเถอะ!! ถึงจะน่ารักแล้วดูสวยขึ้นจริงๆ ทั้งๆที่ก็สวยจนเกินหน้าเกินตาคนอื่นอยู่แล้วก็เถอะ ... แต่ยังไงซะ
เธอก็คือ...)
บริเวณ โรงอาหารที่มีผู้คนพลุกพล่าน ภายในความวุ่นวายของผู้คนที่มากมายและบรรยากาศที่ดูแสนจะวุ่นวาย มีเพียงตัวผมที่เริ่มรู้สึกเงียบสงบลง เพราะต้องการที่จะใช้ความคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง แต่ถึงจะอยากนึกสักเท่าไหร่แต่ตอนนี้...เวลานี้...ก็คงจะไม่เหมาะสม...คิดได้แบบนั้นจึงได้จัดแจงจ่ายเงินแล้วคิดว่าจะเดินไปเรียนต่อ...ก่อนหน้าจะเดินออกมาก็สักเกตุเห็นเบลที่กำลังกินข้าวกลางวันกับกิ๊กเพื่อนของเธออย่างมีความสุขอยู่(มาตั้งแต่ตอนไหนกันนะทั้งคู่) คิดจะเข้าไปทักอยู่เหมือนกัน แต่คิดอีกทียังไม่อยากเข้าไปตอนนี้...คิดได้แบบนั้นผมเลยไม่อยากเดินเข้าไปหาเพียงได้แค่มองอยู่ห่างๆ
พร้อมหันหน้าเดินไปสู่ประตูโรงอาหาร
“…………………..”
(กิ๊กยิ้มที่มุมปากแล้วมองมาที่เราด้วยแฮะ...ก็ไม่แปลกถึงคนอื่นแม้แต่เบลก็ไม่รู้เรื่องของเราสองคนและไม่คิดว่าเราทั้งคู่สนิทกัน แต่ความจริงแล้วพวกเราน่ะ...)
“............................................”
“พี่ชายค่ะ”
“?...ไหนเธอบอกว่าจะรีบไป-”
(ไม่มีใครนี่หน่า...แล้วเมื่อกี้เสียงใครกัน)
หลังจากที่ผมเดินพ้นประตูโรงอาหารออกมาก็ได้ยินใครสักคนเรียก...หรือว่าที่จริงแล้วเสียงนี้จะเกิดขึ้นในสมองของผมเอง...คำว่าพี่ชายแบบนั้นหรือ...มันหมายถึงอะไรกันแน่
ก็เป็นเพียงแค่คำพูดหยอกล้อของมายเองไม่ใช่หรือไง...แต่ทำไมเสียงที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ถึงดูแตกต่างจากเสียงของมายออกไปตรงที่เสียงนี้เหมือนเคยได้ยินจากที่ไหนมาก่อน ประโยคนี้...ความรู้สึกนี้..เหมือนเมื่อเนิ่นนานมาแล้วก็ได้เคยได้ยินแบบนี้ ... เสียงเด็กคนนั้น!?
“……………………………”
“มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะวิว ถึงได้มายืนอยู่ตรงนี้”
“กิ่ง!!?”
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
