Destiny of love ตอนที่
10
Destiny of love
ตอนที่ 10 “กลับมาอีกครั้ง...สะสางความค้างคา”
ตอนที่ 10 “กลับมาอีกครั้ง...สะสางความค้างคา”
“อาจารย์กิ่ง?”
“ตกใจอะไรหรอ?”
“ปะ...เปล่าครับ”
“...”
“เอ่อ...แล้วอาจารย์--”
“เรียกกิ่งเฉยๆก็ได้...นี่ก็เลิกเรียนแล้วแล้วตอนนี้ก็ไม่มีคนอื่นอยู่”
“ทำไมล่ะครับ”
“ก็แค่อยากให้เรียกชื่อ”
“แต่--”
“ได้ไหม”
“ครับ...อา--...เอ่อ..กิ่ง”
“....”
“...แล้วกิ่งมานานหรือยังครับ”
“ราวๆครึ่งชั่วโมงได้แล้วจ่ะ...แต่ไม่คิดว่าคนแถวนี้จะมานอนที่นี่จริงๆ”
“แบบนี้ก็แสดงว่า...กิ่งตั้งใจมาหาผมใช่ไหมครับ”
“....”
“?”
(ไม่ตอบแฮะ...แถมท่าทางก็เรียบเฉยด้วย?)
“...เอ่อคือว่า--”
“จะอ่านหนังสือ...ค่ะ”
(หว๊า...อาจารย์กิ่งในคาแรกเตอร์เย็นชา...ไม่คิดเลยว่าสายตาเธอจะ....น่ากลัว)
“...”
“...กินน้ำหน่อยไหม”
“?”
“อะไรจ๊ะ?”
“...ขอบคุณครับ”
“...”
(...สี่โมงครึ่งแล้วหรอ...หลับไปเกือบชั่วโมงเลยแฮะ)
“...กิ่งจะกลับตอนไหนหรอครับ”
“ข้างนอกฝนยังรินอยู่เลย”
“?...ฝนตกหรอครับ...ตั้งแต่ตอนไหน”
“ก่อนที่กิ่งจะมาประมาณสิบนาทีจ่ะ”
“...”
(ก่อนที่จะเผลอหลับไปจำได้ว่าแดดยังแรงแล้วที่สำคัญหน้าต่างบานใกล้ที่เรานอนอยู่โดนปิดตั้งแต่ตอนไหนล่ะเนี่ย...แล้วทำไมบานอื่นไม่ปิด?)
“จะไปไหน...ว๊าย!!...จะทำอะไรน่ะ”
“ปะเปล่านะครับอยู่ดีๆขาผมก็ไม่มีแรง”
(บะบ้าไปแล้วเมื่อกี้ก็แค่จะยืนยืดเส้นยืดสายสักหน่อยแต่ขาดันหมดแรงล้มไปทับอาจารย์กิ่งที่นั่งอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้ามซะได้)
“ลุกเดี๋ยวนี้เลยนะเดี๋ยวมีคนมาเห็น”
“อย่าเพิ่งดันสิครับผมตั้งตัวไม่ได้”
“ข้ออ้าง!!”
“ผมเปล่านะ”
(เฮ้ย...ทำไมลุกไม่ขึ้นว่ะ)
“มือน่ะมือ”
“มือ?”
“ก็เธอจับตรงไหนอยู่เล่า”
“เอ๋....”
(นุ่มจัง...เฮ้ยไม่ใช่...อะพลิกตัวออกมาได้แล้ว)
“....”
“...อู้ยยย!!!...บิดเอวผมทำไมครับ”
“เมื่อกี้เธอจงใจใช่ไหมวิว”
(นะ...น่ากลัว!)
“ผะ...ผมเปล่านะครับ...เมื่อกี้อยู่ดีๆ--”
“ไม่ต้องพูดแล้ว”
“...”
“ขอนอนตรงนี้สักพักได้ไหม”
“?...ครับ”
“...”
“...วิว...เคยมีคนนอนหนุนตักเธอมาก่อนไหม”
“กิ่งเป็นคนแรกครับ”
“งั้นหรอ...แล้วเธอรู้สึกยังไง”
“...ผมดีใจนะครับที่กิ่งไม่เกลียดผมทั้งที่ผมทำอะไรไม่ดีลงไป”
“เรื่องอะไรเหรอจ๊ะ...
อ้อเรื่องแอบไปลักหลับกิ่งใช่ไหมคิคิ...มีเหรอที่กิ่งจะไม่โกรธที่อยู่ๆก็มีผู้ชายบุกเข้าห้อง...แต่คงเพราะ...”
“เพราะ?”
“...อ่าวหลับแล้วหรอ”
................................................................
(ผ่านไปสิบนาทีแล้วนะ...หลับจริงๆหรือ?)
“กิ่งครับ?”
“?”
“ตอนแรกผมคิดว่าหลับแล้ว...อะลุกเร็วแบบนั้นระวังล้มนะครับ”
“ไม่ต้องห่วงๆ...กิ่งไม้แกล้งล้มเพราะอยากจับ--”
“ผมไม่ได้แกล้งนะครับ”
“จริงหรอจ๊ะ...แต่เมื่อกี้รู้สึกเหมือนจะบีบด้วยนะ”
“ปะเปล่านะครับ”
“...”
“...”
“กลับกันเถอะ”
“ครับ”
................................................................
“ขอบคุณนะที่เดินมาส่งจนถึงรถ”
“ผมเต็มใจครับ”
“แล้วเธอจะกลับบ้านเลยหรือเปล่า”
“กลับเลยครับ”
“งั้นก็ขับรถระวังด้วยนะถึงฝนจะหยุดแล้วแต่ถนนยังไม่แห้งเลย”
“กิ่งก็เหมือนกันนะครับ...อ่าจริงด้วยขอบคุณเรื่องหน้าต่างด้วยนะครับดูจากสภาพรอบๆแล้วบานนั้นละอองฝนน่าจะสาดมาถึงที่ผมนอนอยู่”
“หน้าต่าง?...ทำไมหรอ”
“ที่อาจารย์กิ่งช่วยปิดให้ไงครับ”
“...”
“?”
“บอกแล้วไงเวลาอยู่กันสองคนไม่ต้องเรียกอาจารย์...ส่วนเรื่องหน้าต่างไม่รู้ไม่เห็นด้วย...ค่ะ”
“?”
“จะกลับแล้ว...”
“...ไปซะแล้ว...ว่าแต่เมื่อกี้งอนเราหรือเปล่านะ?”
(เมื่อกี้เผลอเรียกอาจารย์...ก็มันชินนี่นา...ว่าแต่เรื่องหน้าต่างถ้าไม่ใช่กิ่งแล้วมันปิดได้ไงล่ะ...อืมมม..ชั่งเถอะ)
.........................................................................................................
พอแยกกับอาจารย์กิ่งผมก็ตรงไปที่รถมอไซด์ของผมที่อยู่ไม่ไกลจากจุดที่ผมส่งอาจารย์(กิ่ง)และกะจะกลับบ้านเลยเพราะนี่ก็เริ่มเย็นแล้วขืนปล่อยให้ช้ากว่านี้เกรงว่ารถจะเยอะ...แต่ยังไม่ทันที่ผมจะขับรถออกไปไหนเลยก็มีรถเก๋งขับมาจอดประกบ
“?”
“วิว...คือว่า...ไปด้วยกันหน่อยได้ไหม”
คนที่ขับรถมาประกบผมเป็นหญิงสาวครับแถมมีหน้าตาสะสวยซะด้วยและเธอก็เพิ่งจะแยกจากผมไปเมื่อกี้เอง...แต่ไหงขับรถวนกลับมาล่ะเนี่ย...แล้วเธอจะชวนผมไปไหน
“ไปไหนหรอครับอา-...กิ่ง”
วันนี้ผมเดาใจเธอไม่ออกเลย...วันนี้อาจารย์กิ่งเหมือนจะมีหลายบุคลิกมาก...คือจะว่าไปแล้วผมเริ่มไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตัวตนของอาจารย์กิ่งเป็นคนแบบไหนกันแน่...อาจารย์กิ่งโดยทั่วไปแล้วจะดูเป็นคนที่นิสัยดีน่ารักและอ่อนหวานสุดๆแต่ในบางครั้งก็แอบมีเหมือนจะทำตัวเย็นชา...อันนี้ความรู้เย็นชาที่เธอแสดงออกนี่ไม่น่าจะเป็นการแกล้งนะครับแต่มันแสดงออกมาจากข้างในแววตาของเธอจริงๆ
“ยังไม่บอกจ่ะ...แต่ไปด้วยกันหน่อยได้ไหม...จริงด้วยดูแล้วฝนท่าทางจะรินลงมาอีกถ้าวิวขับรถมอไซด์กลับตอนนี้เดี๋ยวจะเปียกนะจ๊ะ”
“...”
(ดูท้องฟ้าแล้วฝนท่าจะรินลงมาอีกจริงๆแฮะ)
“เดี๋ยวกิ่งขับรถไปส่งวิวที่บ้านเองก็ได้จ่ะ”
(ก็ดีเหมือนกันนะ...แต่ถ้าเกิดมายกับพี่มิ้นเห็นเข้าล่ะ?...คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง)
“ก็ได้ครับ...ขอบคุณนะครับที่จะไปส่งว่าแต่...แล้วบอกได้หรือยังครับว่าจะพาผมไปไหน?”
“เดี๋ยวก็รู้จ่ะ”
“?....งั้นก็...เดี๋ยวผมขับมอไซด์ไปจอดไว้หอซิกมันนะครับ”
“จ่ะ”
พอคุยกับอาจารย์กิ่งและได้ข้อสรุปที่ลงตัวแล้วว่าผมจะไปกับอาจารย์กิ่งผมก็ขับรถมุ่งหน้าไปจอดรถไว้ที่หอไอ้ซิกโดยมีอาจารย์กิ่งขับตามมาติด...ถึงจะไม่รู้ว่าเธอจะพาไปไหนก็ตาม...แต่ในเมื่อเธอเอ่ยชวนถึงขนาดนี้จะปฏิเสธไปก็ไม่ได้
พอจอดรถเสร็จและล็อคกุญแจเรียบร้อยผมก็ขึ้นรถออกมากับเธอและไม่นานฝนก็รินหนาเม็ดขึ้นเรื่อย
...................................................................
ตอนนี้อาจารย์กิ่งพาผมขับรถออกมาทางเส้นนอกเมืองโดยใช้ความเร็วที่ต่ำมากนี่อาจเป็นเพราะสายฝนที่โปรยปรายลงมาอย่างหนักด้วยหรือเปล่า...แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันเพราะบรรยากาศข้างทางก็สวยไม่ใช้น้อยถึงจะมองไม่ค่อยชัดก็เถอะ
“...”
“?”
“...”
“มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?”
“ปะ...เปล่าครับ”
ผมมองบรรยากาศภายนอกสลับกับมองใบหน้าอาจารย์กิ่งสลับไปสลับมาจนเธอคงจะสังเกตเห็น...จะว่าไปแล้วผมก็แค่รู้สึกว่าตอนนี้ความรู้สึกของอาจารย์กิ่งกำลังขุ่นมัวเหมือนบรรยากาศภายนอกที่มีสายฝนมาบดบังหรือเปล่า...แต่ผมอาจจะคิดไปเองก็ได้เพราะตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมยังไม่รู้สึกถึงความรู้สึกของเธอเลย
..................................................................
18.00 น.
หลังจากที่อาจารย์กิ่งพาผมขับรถเล่น(น่าจะใช่นะ)ตามถนนเส้นนอกเมืองสุดท้ายเธอก็พาผมวนมาถึงที่หมายจนได้แต่กว่าจะถึงก็ใช้เวลานานพอสมควรเลย...แต่ก่อนหน้านั้น
(“...ตรงนี้”
“?...ครับ”
“สวยดีนะว่าไหม”
“ครับ...แต่น่าเสียดายนะครับถ้าฝนไม่รินอยู่คงจะได้ลงจากรถไปยืนชมวิว”
(ตรงนี้เป็นที่โล่งบนเนินเขาที่มองออกไปได้ไกลจริงๆเลยแฮะ...ข้างล่างก็เป็นสนามหญ้ากว้างๆ...ถ้าเป็นตอนกลางคืนคงจะสวยกว่านี้แน่)
“กิ่งชอบมาที่นี่มากเลยนะ...ถ้าบางทีวันไหนที่กิ่งไม่สบายใจก็ชอบมานั่งมองดูบรรยากาศแถวนี้แหละจ่ะ”
“กิ่งไม่สบายใจจริงๆด้วยสินะครับ”
“....”
“?”
“บางที”
“บางที?”
“บางทีกิ่งอาจจะชอบเข้าแล้วจริงๆก็ได้”
“...”
“ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยคิดว่าจะชอบผู้ชายคนไหนได้เลย...แต่พอได้พบได้เจอและยิ่งได้ใกล้ชิดมากเท่าไหร่ยิ่งทำให้รู้สึก...”
“รู้สึก?”
“มะ...ไม่มีอะไรหรอกจ่ะ...แต่ความใกล้ชิดนี่อันตรายจังนะวิวว่าไหม”
“แต่มันก็เป็นเรื่องที่ดีไม่ใช่หรอครับ...การที่ได้มีคนที่คอยอยู่ข้างๆน่ะ”
“ก็ดีจ่ะ...แต่การที่เราไม่สามารถเก็บเค้ามาครอบครองเพียงคนเดียวได้มันยิ่งทำให้...ชั่งเถอะจ่ะ”
“?”
“อะไรค่ะ...มองแบบนั้นทำไม!!”
“ผู้ชายคนนั้นที่กิ่งพูดถึงหรือจะเป็น-”
“ตอนนี้ยังบอกไม่ได้ค่ะ”
“...”
“เริ่มมืดแล้วเรากลับกันเถอะจ่ะ”
“เพราะฝนตกสินะครับเลยทำให้มืดเร็วทั้งๆที่เพิ่งห้าโมงครึ่งเอง”
“.......................................”
“.......................................”
)
ตอนนั้นกิ่งพาผมขับรถออกไปเส้นนอกเมืองไกลพอสมควรก็พาผมมาจอดที่ข้างทางบริเวณหนึ่งแล้วก็มองออกไปทางกระจกข้างผมพร้อมบอกว่านั่นเป็นสถานที่ที่เธอมักจะไปตอนที่ไม่สบายใจ...แบบนี้ก็แสดงว่าถึงเธอจะดูยิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลาแต่เธอก็ยังไม่สบายใจแบบนี้ก็แสดงว่าสิ่งที่ผมรู้สึกได้ผ่านทางแววตาของเธอเป็นความจริง!!
“พาผมมาที่ห้างทำไมหรอครับ”
ตอนแรกกิ่งบอกจะพาผมไปส่งที่บ้านเลย...ก็ไม่รู้หรอกนะว่าจะเป็นเรื่องดีหรือไม่เพราะถ้าเกิดมายหรือพี่มิ้นเห็นเข้าคง-...(จะว่าไปก็ไม่กับมายนี่จะทำอะไรหรือใครจะไปส่งก็เรื่องของชั้นสิส่วนพี่มิ้นถ้าอธิบายให้ฟังก็คงจะเข้าใจแต่กิ่งก็ดูสาวและสวยไม่ได้ต่างจากพี่มิ้นกับมายมากเลยแต่ด้วยตัวเลขก็ยังถือว่าพี่เราดูดีกว่านะเนี่ย)
“มีของที่อยากซื้อหน่อยน่ะ...เราไปทางนั้นกันเถอะ”
“ครับ”
พอผมพูดจบกิ่งก็เบียดร่างกายของเธอเข้ามาชิดและคล้องแขนผม...พร้อมดึงผมให้เดินไปพร้อมเธอ
ตอนนี้ดูเหมือนกิ่งจะมีสีหน้ายิ้มแย้มแบบเป็นธรรมชาติขึ้นมากๆ(ไม่ใช่การฝืนยิ้ม)แถมเธอยังเกาะแขนผมแน่นและดูจะแนบชิดขึ้นเรื่อยๆแต่ผมนี่สิไม้ค่อยชินเลยกู้หน้าอกนุ่มๆของแม่คุณคนสวยเล่นโดนแขนผมตลอด
“มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะเธอดูเกร็งๆนะวิว”
จะพูดจริงๆแล้วแค่หน้าอกนุ่มๆก็ไม่น่าจะทำให้เกร็งขนาดนี้หลอกครับถ้าผมดันไม่นึงถึงค่ำคืนนั้นน่ะนะ
(อ่า..จะว่าไปถ้าคืนนั้นมีแสงสว่างมากกว่านั้นคงได้เห็น...ไอ้บ้าเอ้ยคิดห่-อะไรอยู่ว่ะ..เปลี่ยนเรื่องๆ!!)
“...เอ่อคือว่าผมมีเรื่องที่ข้องใจอยู่น่ะครับ”
“ข้องใจอะไรเหรอ?”
(น้ำเสียงก็ยังไม่ผิดไปจากตอนกลางวันมากเลย)
“ทะ...ทำไมถึงชวนผมออกมาหรอครับ”
“อืม...ก็คงอยากจะออกมาเดทด้วยหรือเปล่านะครั้งแรกนี่ที่ได้มาเดินห้างด้วยกัน”
“ถ้าเป็นเวลาปกติผมก็ไม่สงสัยหรือข้องใจหรอกครับแต่...”
คือผมก็เพิ่งสังเกตนะครับที่ระหว่างที่เราเดินมานี่จะมีแต่คนชอบมองมาที่เราสองคนโดยเฉพาะนักเรียนหรือนักศึกษาที่เดินผ่านแต่พอผมสำรวจตัวเองเท่านั้นแหละ...กิ่งอยู่ในชุดอาจารย์สีน้ำตาลส่วนผมชุดนักศึกษาเต็มตัวแถมยังเดินควงแขนกันราวกับเป็นคนรัก
“...”
(ถึงกิ่งจะไม่พูดอะไรแต่ดูสีหน้าแล้วท่าทางจะเริ่มรู้แล้วเหมือนกันนะนั่น...)
“...นั่น....พี่ดา...พี่ดาใช่ไหมค่ะ!”
(?...คนรู้จักหรือ?)
“กิ่ง...ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะจ๊ะ”
“หลายปีมากเลยค่ะ...ว่าแต่พี่ดามาตั้งแต่ตอนไหนค่ะไม่เห็นจะบอกมั่งเลย”
“พี่เพิ่งมาถึงเองจ่ะยังไม่ได้เข้าบ้านเลย...อ่ายืนคุยกันตรงนี้ไม่ค่อยสะดวกนะจ๊ะเราไปหาที่นั่งคุยกันเถอะจ่ะ”
“ค่ะ”
“....”
(ลืมเราแล้วงั้นหรือ????)
“...”
“วิว...เดี๋ยวไม่รอนะจ๊ะรีบตามมาสิค่ะ”
“ครับ”
(ก็คิดว่ากิ่งจะลืมเราแล้ว...แต่คนเมื่อกี้ท่าทางจะสนิทกับกิ่งมากเลยนะแถมหน้าตาก็ดีใช้ได้...อะอ่าว..หายไปไหนกันแล้ว)
“..............................”
“!!!!!!!”
“โอ้ยยยยย!!!”
“ขะ...ขอโทษค่ะ”
“.....................................”
“.....................................”
“ไม่...ไม่เป็นไรครับ...แล้วคุณ-”
“แก!!!!!...ปล่อยคุณหนูเดี๋ยวนี้นะ!!”
(คุณหนู?)
“!!!!!!!!!”
“อึก...ปะ...ปล่อยผมนะ!!..โอ้ย!!!”
(มีอีกคนเข้ามาอยู่ข้างหลังตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย...แถมล็อคซะแน่นเลย!!!)
“วิว-”
“เดี๋ยวค่ะ...พี่ดวงไม่ใช่แบบที่คิดนะ-”
“คุณหนูคะไม่มีเวลาแล้ว...ต้องรีบไปแล้วค่ะ”
“แต่...”
“ดาวจับตัวไอ้หมอนั่นไว้ก่อน...เดี๋ยวพี่จะกลับมาบอกว่าจะทำยังไงต่อ”
“ครับ”
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิดนะ!!..โอ้ย”
(ไอ้นี่แรงเยอะเป็นบ้าเลยทั้งที่ดูๆแล้วก็รุ่นเดียวกัน...ไม่สิดูท่าจะอายุน้อยกว่าเราอีกแถมตัวก็เท่าๆกันแต่...ขยับไม่ได้เลย)
“เมื่อกี้เธอคนนั้นเป็นคนวิ่งมาชนผมนะ”
“....................................”
(จับล็อคเอามือไขว้หลังแบบนี้เหมือนที่ตำรวจจับผู้ร้ายเลย!!)
“....................................”
“เข้าใจผิดแล้ว...ปล่อยก่อน”
“.....................................”
(ไอ้บ้าเอ้ยคนมองมาทางนี้เต็มแล้ว...จะดิ้นก็ไม่หลุด)
“.......ตื้ดดด...”
“ครับพี่ดวง”
“....................................”
“คนนี้น่ะหรอครับ!!”
“....................................”
“แบบนี้จะเรียกว่าความบังเอิญหรือโชคชะตานำพาดีล่ะครับ”
“...................................”
“ตอนนี้เลยหรอครับ”
“...................................”
“เดี๋ยวผมจะลองเอ่ยชวนเค้าดูนะครับ”
“..................................”
“รับทราบครับ”
“..................................”
“?”
(ปล่อยได้สักทีสินะ!!)
“ต้องขออภัยด้วยนะครับที่เข้าใจผิด...แล้วก็ต้องขอขอบพระคุณด้วยครับที่ประคองคุณหนูของเราไว้ไม่ให้ล้มลงไป”
“ไม่เป็น...ไม่เป็นไรครับเรื่องแค่นี้เอง”
(แขนยังชาอยู่เลยวุ้ย)
“งั้นเพื่อเป็นการขอโทษคุณหนูและพี่เดือนได้ชวนคุณไป-”
“มีอะไรกันหรือเปล่าค่ะ...วิวเป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ?”
“ไม่มีอะไรหรอกครับกิ่ง...ว่าแต่กิ่ง...”
“ก็มาตามวิวแหละจ่ะเมื่อกี้ก็คิดว่าเดินตามมาแต่พอหันมาอีกทีก็ไม่เจอ...งั้นถ้าไม่มีอะไรเรารีบไปกันเถอะนะจ๊ะพี่ดารอนานแล้ว”
“ครับ...อ่าจริงด้วย...คือว่าผมขอตัวก่อนนะครับพอดีผมมีธุระต่อน่ะครับแล้วก็ฝากนี่ให้คุณหนูของคุณด้วยนะครับเธอทำตกไว้ตอนที่เราชนกัน”
(ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า??)
เมื่อกี้อะไรกัน?...ระหว่างที่ผมกำลังจะรีบเดินตามกิ่งที่กำลังขึ้นบันไดเลื่อนไปกับหญิงสาวคนนึง(รู้สึกเธอจะชื่อดา)จนสุดแล้ว..ระหว่างที่ผมกำลังจะก้าวขาขึ้นบันไดอยู่ๆก็มีหญิงสาวคนนึงเธอเข้ามาชนผมจากด้านหลังแต่มันก็ไม่แรงมากเพราะเธอออกจะผอมแล้วก็ตัวเล็กจึงทำให้เป็นเธอที่จะล้มแต่ที่ยังดีที่ผมยังสติไวคว้าประคองเธอไว้ทันหลังจากนั้นก็ไม่อยากที่จะนึกถึงเลย...จะว่าไปเธอก็เหมือนจะไปออกงานที่ไหนหรือเปล่าก็แม่คุณเล่นแต่งชุดราตรีสีดำสนิทเลยแต่ก็ยังมีเสือนอกตัวใหญ่คุมอยู่ส่วนเรื่องหน้าตานี่ผมไม่แน่ใจเพราะเธอใส่แว่นดำอันใหญ่อยู่ส่วนผิวก็ขาวฉบับลูกคุณหนู...จะว่าไปคิดแล้วหมั่นไส้บอดี้การ์ดสองคนนั้นจริงๆดูเผินๆก็เป็นคนปกตินะแต่แรงเยอะเป็นบ้าเลยนี่ยังไม่รวมถึงแม่บอดี้การ์ดสาวคนนั้นนะ...สายตาที่มองแบบจะฉีกเลือดฉีกเนื้อแบบนั้นคงไม่ธรรมดาแน่...ยังไงก็เถอะขอให้อย่าได้เจอเรื่องแบบนี้อีกเลย...สาธุ!!
.................................................................
หลังจากที่ผมเดินตามกิ่งขึ้นมาก็ได้พบกับหญิงสาวคนรู้จักของกิ่งซึ่งเปรียบเสมือนพี่สาวของเธอแต่ไม่ใช่พี่สาวแท้ๆดูจะเป็นเพื่อนเล่นและคนสนิทสนมกันมาตั้งแต่เด็กมากกว่าโดยกิ่งแนะนำให้ผมรู้จักเธอนิดหน่อยแล้วประโยคสนทนาส่วนมากจะเป็นการพูดถึงสารทุกข์สุกดิบกันซะส่วนมากแต่ตัวผมที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องได้แต่ฟังพวกเธอคุยกันไปๆมาจนตัวผมดันคิดถึงเรื่องของคุณหนูหรือหญิงสาวที่เธอเดินมาชนผมขึ้นมาทำให้บางทีแทบไม่ได้ตอบคำถามของกิ่งเวลาเธอหันมาถามผมจนรู้สึกว่ากิ่งเริ่มจะมีอาการงอนผมขึ้นเหมือนกัน...และสาเหตุที่ทำให้ผมคิดถึงเรื่องของเธอคนนั้นขึ้นมาเพราะผมรู้สึกว่าถ้าพิจารณาจากรูปร่างและหน้าตาที่เห็นไม่ค่อยชัดแล้วเธอกับดูคล้ายหญิงสาวที่ผมเจอที่ห้างนี้เมื่อไม่นาน...ซึ่งเธอคนนั้นชื่อ...ฟ้า
“........................”
“เหม่อมองออกไปแต่ทางนั้นมีอะไรหรือเปล่าจ๊ะวิว”
“คือว่าผู้หญิงที่เดินอยู่ทาง-อึ้ย~”
(อู้ยย...กิ่งบิดเอวซะแสบเชียว)
“...จะทำอะไรหรือจะมองใครก็ไม่สนด้วยแล้ว...ผู้ชายเดี๋ยวนี้เห็นผู้หญิงไม่ได้จริงๆเลยนะค่ะ”
“คือว่าไม่ใช่แบบนั้นนะครับ”
“....”
(จะว่าไปแล้วพี่คนรู้จักของกิ่งนั้นมองตรงมาที่เราสองคนแล้วยิ้มให้เราทั้งคู่ที่นั่งข้างๆกันแล้วยิ้มมาแบบนี้มาแปปนึงแล้วนะ?)
“กิ่งครับ...คือ...ทางนั้น”
ผมหันหน้าไปทางพี่ของกิ่งแล้วกิ่งก็มองตามไปแล้วกิ่งก็คงจะสังเกตเห็นความผิดปกติของพี่คนรู้จักของเธอแล้ว
“ยิ้มแบบนั้นมีอะไรหรอค่ะพี่ดา...จริงด้วยพี่จะมาอยู่ที่นี่กี่วันค่ะกิ่งอยากให้พี่แวะมาบ้านกิ่งบ้าง”
“........................”
“................”
(พี่คนนี้ก็ยังนั่งยิ้มนิดๆอยู่เหมือนเดิมเหมือนเธอกำลังคิดอะไรอยู่หรือเปล่า?)
“พี่ดาค่ะ”
“....”
“มีอะไรหรือเปล่าค่ะพี่”
“จ้ะ...ว่าไงหรอจ๊ะ”
“พี่ดาจะอยู่ที่นี่กี่วันหรอค่ะ”
“พรุ่งนี้พี่ก็กลับแล้วจ่ะ...พอดีงานที่พี่ทำยุ่งๆน่ะ”
“น่าเสียดายนะค่ะพี่น่าจะทำงานอยู่ที่บ้านเกิด...นี่เราไม่ได้เจอกันตั้ง7ปีเลยนะค่ะ”
“แต่7ปีที่ผ่านมากิ่งก็ยังสวยเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะมีแต่พี่ที่อายุมากขึ้นก็เปลี่ยนไปตามวัย”
“ไม่จริงเลยค่ะ...พี่ดาก็ยังสวยเหมือนเดิม”
(?...นั่น!!)
“...เอ่อ...คือว่าอาจารย์กิ่งครับ..ผมขอตัวแปปนึงนะครับ...เมื่อกี้ผมเหมือนจะเห็นคนรู้จักน่ะครับ”
“เชิญ..ค่ะ”
................................................................
“............................”
“พี่...พี่มิ้น-”
“...........”
“..........................”
(เดี๋ยวนะ...ผู้ชายคนนั้น?...ใครน่ะ!!!!)
ผมเดินออกมาจากร้านอาหารที่เรานั่งกันอยู่เพราะสังเกตเห็นพี่มิ้นเดินผ่านมาแถวบริเวณนั้น...แต่จะว่าไปก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันว่าใช่แน่หรือเปล่าเพราะเธอก็อยู่ไกลพอสมควรแต่ก็ยังดีที่ออกมาดูจึงทำให้แน่ใจว่านั่นคือพี่มิ้นแน่ๆ...แต่จังหว่ะที่ผมเดินเข้าไปหาเธอนั่นก็มี“ผู้ชาย”คนหนึ่ง
เดินเข้าไปจับมือเธอ
“แฟน...แฟนพี่มิ้นงั้นหรือ?”
พอเห็นเข้าแบบนี้ตัวผมเองเลยไม่กล้าขยับเข้าไปมากกว่านี้ได้แต่หลบเข้าตรงมุมเสาแถวบริเวณนั่น...ถ้าจะเดาเล่นๆว่าคนคนนั้นคือ“แฟน”ของพี่มิ้นก็คงไม่น่าแปลกเพราะทั้งคู่ดูสนิทสนมกันมาก
แล้วความสวยของพี่มิ้นก็มีมากพอที่จะทำให้ใครหลายๆคนหลงรักเธอได้แต่คนนี้งั้นหรือ?คือคนคนนั้นของเธอ(ผู้ชายผิวขาวหน้าตาหล่อเหลาคนนั้น)
และเรื่องที่ไอ้ซิกบอกว่าพี่มิ้นไม่มีแฟนก็คงเป็นเพียงการพูดเข้าข้างตัวเองตามประสาชายหนุ่ม
นั่นเพราะแฟนพี่มิ้น ปรากฏตัวขึ้นมาแล้ว
ถึงตรงนี้ผมก็ยังไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองแต่ยังไงภาพที่เห็นก็ก็เป็นความจริง
จนทำให้รู้สึกเจ็บใจอยู่นิดๆ
(ใจเย็นก่อนไอ้วิวเอ้ย...อาจจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ได้)
ถึงจะคิดแบบนั้นก็เถอะ
แต่ดวงตาทั้งสองข้างของผมก็เห็นและรับรู้ดีว่าเค้าทั้งสองคนกำลังเดินจูงมือกันไปช้าๆจนเริ่มรับสายตา...ยังไงก็ตามผมก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะไปขัดความความสุขของเธอถึงจะรู้สึก“ชอบ”ก็เถอะ...แต่เธอก็คือ...พี่สาว
.................................................................................
“กลับมาแล้วหรือจ๊ะ...ทำหน้าเศร้าแบบนั้นทำไมค่ะ...ให้กิ่งรอตั้งนานแหนะ”
ผมเดินกลับเข้ามาที่ร้านเดิมที่มีกิ่งนั่งคอยอยู่ด้วยจิตใจที่ยังสับสนและว้าวุ่นเพราะยังไม่อยากให้พี่มิ้นมีแฟน
อยากให้ผมเข้าใจผิดไปเอง แต่พอมาเห็นใบหน้าอาจารย์กิ่งที่ยิ้มให้และกวักมือเรียกผมนั้น
ผมเลยคิดขึ้นมาได้ว่ายังมีหญิงสาวที่ยังรอคอยผมอยู่และคำพูดที่เธอพูด
(“กิ่งขอพูดในฐานะอาจารย์นะ...บางทีเรื่องอะไรที่เกิดขึ้นอาจจะไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้นก็ได้....เพียงแต่เธอกล้าที่จะยอมรับความจริงไหม...บางทีนั่นอาจจะเป็นสิ่งที่ผิดแต่ก็อาจจะไม่ใช่สิ่งที่ผิดทั้งหมด...สิ่งเหล่านั้นอยู่ที่เธอแล้ว..ว่าจะแก้ไขมันยังไง...บางทีบุคคลเหล่านั้นก็อาจที่กำลังรอคอยเธออยู่ก็ได้”)
บางทีบุคคลที่กำลังรอคอยผมอาจจะเป็นกิ่งก็ได้
เพราะหลังจากเรื่องในคืนนั้นอาจจะทำให้เธอแสดงตัวตนหลายๆด้านออกมาแต่สุดท้ายแล้วตัวตนที่แท้จริงของเธอก็คือบุคคลที่มีนิสัยที่อ่อนหวานและผมก็เริ่มแน่ใจแล้วว่าเธอคนนี้กำลังมอบคำว่าให้อภัยและความรักให้กับผมเพราะเธอกำลังแสดงให้เห็นว่าไม่เคยเกลียดชังผมเลย
และผมจะขอรับความรักนี้ไว้ด้วยใจที่บริสุทธิ์เช่นกัน...แต่ยังไม่จบยังไงผมก็จะไม่ทอดทิ้ง“กัน”น้องสาวของเธอด้วยเช่นกัน...(คงจะต้องพักเรื่องพี่มิ้นไปก่อนล่ะนะ...เดินหน้าต่อจนกว่าจะพบทางสว่าง...ถึงยังไงก็จะต้องถามพี่มิ้นให้ได้ว่านั่นเป็นแฟนพี่มิ้นใช่ไหม?)
“เอ่อ...ขอโทษครับ”
“นั่งก่อนจ่ะ”
“แล้วพี่คนนั้น”
“พี่ดากลับไปแล้วจ่ะ...พี่ดาเดินออกไปก่อนที่วิวจะมาแปปเดียวเอง”
“ครับ...เอ่อ”
“มีอะไรหารือเปล่าจ๊ะ”
“คือ...วันนี้ผมขอไปบ้าน..กิ่ง...ได้ไหมครับ”
“....”
(หว๊า...พูดว่าขอไปบ้านผู้หญิง...เดี๋ยวนะไม่ได้คิดเรื่องแบบนั้น)
“คือไม่ใช่จะไปขอค้าง-”
“คิคิคิ”
“?”
“พร้อมแล้วเหรอจ๊ะ”
“?”
“จะไปคืนดีกับ กัน
ใช่ไหม...ถึงวิวจะไม่บอกกิ่งก็จะพาไปคืนนี้อยู่แล้วจ่ะ...และที่มาที่นี่ก็เพื่อการนั้น”
“ที่นี่?”
“ใช่จ่ะ...เสียเวลามากแล้วด้วยเราไปกันเลยดีกว่า”
“?”
(หืม..เดินมาคล้องแขนอีกแล้ว...แต่ก็ช่วยไม่ได้...สินะ)
“............................................”
...............................................................................
19.00 น.
“กว่าจะซื้อของเสร็จก็เสียเวลาไปมากเลย...จะได้กินกันกี่ทุ่มล่ะเนี่ย”
(เดินคล้องแขนผมตลอดก็ไม่แปลกหลอกครับที่จะซื้อของช้า)
“ซื้อไปเยอะมากเลยนะครับ”
“มีแต่ของที่กันชอบกินทั้งนั้นแหละจ่ะ...เด็กคนนั้นชอบฝีมือการทำอาหารของพี่สาวคนนี้มากเลยนะจ๊ะคิคิ...ความจริงก็อยากไปซื้อของสดที่ตลาดมากกว่าในห้างนะจ๊ะแต่เสียดายที่ฝนตกมาซะก่อน”
“แล้วแบบนี้ถ้าผมไปด้วย...กัน...จะยอมมากินข้าวด้วยไหมครับเนี่ย”
(เริ่มไม่แน่ใจแฮะ)
“วิวต้องไปพิสูจน์เองจ่ะ...ไม่มีโอกาสให้กลับแล้วนะจ๊ะ...ไปกันเถอะ”
“............................................”
...............................................................................
19.15 น.
“ถึงแล้วจ่ะ”
(กลับมาอีกครั้ง...แล้วสินะที่นี่)
“.................................”
“.................................”
“ผมถือให้เองครับ”
“งั้นเดี๋ยววิวถือพวกนี้นะจ่ะ...เดี๋ยวกิ่งจะถือพวกนี้ไปเอง”
“แล้วพวกนี้ล่ะครับ?”
“...กันช่วยถือเองค่ะ”
“กันครับ?”
“ปล่อยให้รอนานเลยนะค่ะ...พี่พาวิวไปเถลไถลที่ไหนมาใช่ไหมค่ะ”
“เปล่านะก็ฝนตกนี่พี่เลยกลับช้า”
“?...คือว่า”
“อ่าจริงด้วย...ยินดีต้อนรับอีกครั้ง...สู่บ้านของพวกเรานะคะ...วิว”
..........................................................................................................................................
...อีกด้านหนึ่ง ณ
ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในจังหวัดจันทบุรี
บริเวณชั้นสุดท้ายของห้องสมุดปกติซึ่งปกติจะไม่มีผู้คนขึ้นมาใช้บริการแล้วเนื่องจากเป็นที่เล่าลือกันมากเรื่องความผิดปกติหรือหลายๆคนมักจะเรียกว่าสิ่งลี้ลับของชั้นนี้แต่จะพูดว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นมาเป็นเวลานานแล้วก็ไม่ใช่เพราะเรื่องนี้เพิ่งจะมาเริ่มขึ้นมาในช่วงสองปีนี้เอง
เพราะเริ่มมีนักศึกษาที่ชอบความสงบมาใช้พื้นที่ชั้นนี้แล้วพบร่างของผู้หญิงปรากฏขึ้นบางทีแล้วก็เหมือนจะหายไปทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่มีใครอยู่ในห้องและแน่นอนว่าไม่ใช่เพียงคนเดียวที่พบ...
“..........................................................”
“คุณหนูแพรเจ้าค่ะ...อยู่ที่นี่หรือเปล่าค่ะ”
“........................................................”
“คุณหนูเจ้าค่ะหนูกลัวนะค่ะออกมาเถอะ...ในห้องสมุดเงียบๆแบบนี้มันน่ากลัวนะค่ะ”
“...เราอยู่นี่”
“เสียงมาจากทางหน้าต่าง...ตรงนี้สิคะนะปรากฏตัวเถอะค่ะ”
“เราอยู่ตรงนี้ต่างหาก”
“เอ๋”
“เป็นสาวรับใช้ของเรายังต้องฝึกอีกเยอะเชียวนะ”
“หนูจะพยายามเป็นผู้รับใช้ที่เก่งเหมือนพี่ให้ได้เจ้าค่ะ”
“ถึงแบบนั้นก็เถอะแค่จะมองเรายังมองไม่เห็นเลยนะ”
“แฮะๆ...ก็พลัง...ของคุณหนูแข็งแกร่งมากเลยนี่เจ้าค่ะ”
“เรายังเทียบ...เธอคนนั้น...ไม่ได้หลอก...ว่าแต่มาหาเรามีอะไรหรือเปล่า”
“คุณผู้หญิงเรียกหาเจ้าค่ะ”
“ท่านแม่เรียกหาเรา?”
“ค่ะ...จะว่าไปแล้วหนูก็โดนคุณผู้หญิงดุด้วยนะค่ะเรื่องไม่ตามดูแลคุณหนู”
“เราเป็นคนเลือกเอง”
“...แล้วตอนนี้คุณหนูมองออกไปนอกหน้าต่าง...มีอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าค่ะ...ตั้งแต่หนูเข้ามารู้สึกคุณหนูจะยังไม่มองหนูเลย”
“ไม่มีอะไรหลอกเราแค่ยืนตากลม”
“ยืนอยู่ตรงนี้มานานหรือยังเจ้าค่ะ”
“สองชั่วโมงสี่สิบนาทีแล้ว”
“สุดยอดเลยเจ้าค่ะ...แล้วตั้งแต่ที่หนูแยกกับคุณหนูตั้งแต่เมื่อเช้าที่นี่คุณหนูได้ออกไปไหนบ้างหรือเปล่าค่ะแล้วมีคนขึ้นมาเยอะไหม”
“เราอยู่ที่นี่ตลอด...ก่อนหน้านี้ก็มีนักศึกษากับอาจารย์ขึ้นมาสองคน”
“คงจะไม่มีใครมองเห็นคุณหนูเลยใช่ไหมค่ะ...เพราะน้อยคนนักที่จะมองเห็นคุณหนูถ้าคุณหนูไม่ปรากฏตัวให้เห็นเอง...แต่ก่อนหน้านี้ที่เห็นคุณหนูก็ไม่กล้าขึ้นมาที่นี่เองเลยเพราะคุณหนูเล่นปรากฏตัวออกมาแถมยัง...บรื้อ...แล้วก็หายวับไปกับตา....อึ้ยเป็นหนูๆก็กลัวนะค่ะ”
“เพราะว่าเราไม่พอใจการกระทำของคนผู้นั้น....กลับกันเถอะเดี๋ยวท่านแม่รอนาน”
“เจ้าค่ะ?”
“............................”
“เอ๋?....คุณหนูไปไหนแล้วววววว....รอหนูด้วยยยย.......”
......................................................................................................................................................................................................................
