Destiny of
love ตอนที่ 13
Destiny of love
ตอนที่ 13 “คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ...คำสารภาพที่ถูกเอ่ยออก!?”
8.00 น.
“ตื่นสายไปหน่อยแฮะ...บ้านเงียบๆแบบนี้...ไปเรียนกันหมดแล้วอย่างงั้นเหรอ”
“......................................”
“..................?”
“ฮึๆๆ”
“!!!!!!!!!?????”
“อะไร...อะ..แอบย่องมาอยู่ข้างหลังชั้นทำไม!!!”
“เปล่านะ...ยืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรกแล้ว”
“แล้วมายืนอยู่ตรงนี้ทำไมล่ะฮะมุมเสาร์หน้าบ้านเนี่ย”
“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกแต่ฉันมีเรื่องสำคัญที่อยากจะถาม”
“เรื่องอะไร?”
(จะทำน้ำเสียงดูจริงจังไปไหนล่ะยัยนี่)
“ก็ไม่มีอะไรนี่ก็แค่คุยกันเรื่องทั่วๆไป”
(คิดกับพี่แบบไหน!!?ประโยคที่พี่มิ้นถาม!?...คงไม่ใช่เรื่องนี้หรอกนะที่ยัยนี่สงสัย..แต่มันก็ไม่ได้นานขนาดนั้นเลยนี่หน่า!?)
“แน่นะ?”
“อืมแน่สิ...พี่มิ้นแค่เข้ามาบอกว่าวันเสาร์อาทิตย์นี้พ่อจะกลับมาน่ะ”
“เรื่องนี้เองหรอ...จริงด้วยวันเสาร์อาทิตย์นี้วิวก็ไม่อยู่นี่”
“ไม่ใช่แค่เสาร์อาทิตย์หรอกแต่เหมือนว่าฉันจะได้กลับวันอังคารโน่นแหละเพราะเพื่อนเพิ่งโทรมาคุยด้วยเมื่อเช้านี้เอง...แต่ชั้นคงอยู่รอก่อนแหละเพราะพี่มิ้นขอไว้น่ะว่ากินข้าวด้วยกันก่อนแล้วค่อยไปทีหลัง”
“แบบนั้นแหละดีแล้ว...ฉันดีใจนะที่เราได้อยู่ด้วยกัน...พร้อมหน้า”
“...พร้อมหน้างั้นหรอ...พ่อ...แม่...ลูก....ผิดแต่ความจริงแล้วพวกเราไม่ใช่-”
“อดีตที่เคยพัดผ่าน...ปัจจุบันยังคงดำเนิน”
อะไรกัน...อยู่ๆยัยนี่ก็กอดผมทางด้านหลังในขณะที่ผมหันตัวไปอีกทางทางหน้าบ้านและกำลังจะคิดย้อนกลับไปถึงอดีตที่...โศกเศร้า...
“เธอ”
(เพียงแค่นึกย้อยไปถึงเศษเสี้ยวความทรงจำแค่นี้...ก็ทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปในทันทีเลยเหรอ...ทั้งที่มันเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวความทรงจำที่กลับมาแท้ๆ...แต่ก็ไม่ใช่เพียงเราคนเดียวอย่างนั้นเหรอ...ยัยนี่เองก็เช่นกัน...ความรู้สึกอุ่นๆที่กลางหลังนี้...เธอเองก็เจ็บปวดเมื่อนึกถึงคนรักที่ไม่มีทางได้พบเจอสินะ...มายศิณีย์...)
ตอนที่ 13 “คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ...คำสารภาพที่ถูกเอ่ยออก!?”
(ตอนนี้วิว...รู้สึกกับพี่...แบบไหน...อะไรกันอยู่ๆพีมิ้นก็...)
(...อยู่ๆพีมิ้นก็ทำใบหน้าที่ดูจริงจังและตั้งสายตามองตรงมาทีผมพร้อมกับถามคำถามทีไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าพีมิ้นจะถาม...
“คือผม...อยู่ๆทำไมพีมิ้นถามผมแบบนี้ล่ะครับ”
“พี่แค่ต้องการคำยืนยันอะไรสักอย่างน่ะจ่ะ...ถึงจะพอรู้อะไรมาบ้างแล้วก็เถอะแต่มันยังไม่ชัดเจนมากพอ”
“พี่มิ้นรู้?”
“ก็แค่พอจะเดาๆออกได้บ้างน่ะ...แต่...”
“แต่อะไรเหรอครับ”
“แต่...พี่อาจจะคิดไปเองก็ได้...เพราะยังไงตัวพี่เองก็อาจจะยังดีเทียบเท่าผู้หญิงคนอื่นไม่-”
“ไม่ใช่นะครับ!!!”
“..........................”
“พี่มิ้นดูงดงามไม่แพ้ใครอื่นเลย...ไม่ใช่เพียงรูปร่างหน้าตา...แต่พี่มิ้นเป็นผูหญิงที่ดูอบอุ่นและผมมีความสุขมากที่ได้อยู่ใกล้ๆพี่...ตัวผมเอง...ความจริงแล้วผม...ชอบ...ผมชอบพี”
“วิว”
“ถึงจะรู้ว่ามัน-”
“พอแล้ววิว...พี่รับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่วิวมีให้พี่แล้ว...ความจริงแล้ว...พี่เองก็ชอบ...พี่ชอบวิวมาตลอด...ไม่ใช่ในฐานะน้องชายหรือพี่สาว...เพียงแต่ความรู้สึกนี้เป็นของผู้หญิงที่มีให้ผู้ชายคนหนึ่ง”
“......................”
“วิว”
“!?”
อยู่ๆพี่มิ้นก็ลุกขึ้นและเดินตรงเข้ามาหาผม
“...ถ้าเกิดว่าเราทำ....”
“ถ้าเกิดว่า...”
“.............................”
“...ถ้า...อะ...อุ๊...อุ๊บบบ........พะ...พี่มิ้น!!?”)
“...วิว”
“..........................”
“เป็นอะไรเหรออยู่ๆก็หน้าแดงขึ้นมาแบบนั้น”
“ครับ...ครับพี่...ผม...ผมน่ะเหรอหน้าแดง”
“เห็นชัดเลยจ่ะ...”
(โธ่!!...คิดซะเป็นเรื่องเป็นราวเชียว...พี่มิ้นจะพูดประโยคแบบนั้นออกมาได้ไงเล่า!!...ขืนบอกไปแบบนั้น!?)
“คงจะตอบยากใช่ไหมจ๊ะคำถามของพี่...บางทีมันอาจจะยังเร็วไปสำหรับตอนนี้”
“คือว่า”
“................”
“คือว่าสำหรับผมแล้วพี่มิ้น!!”
“อุ...คิคิคิ...ทำไมทำท่าทางจริงจังขนาดนั้นล่ะจ๊ะ...ความจริงเมื่อกี้พี่แค่ถามเล่นๆเฉยๆจ่ะ”
“?”
“มีเรื่องจะบอกน่ะจ่ะเลยเข้ามาหา...ส่วนคำถามเมื่อกี้...พี่ต้องการหาคำตอบด้วยตัวเองมากกว่า...เพราะมันมีความหมายสำหรับพี่...เพราะมันอาจคือความทรงจำหรือความสุขที่สุดในชีวิตพี่ก็ได้...เพราะมันคือ...คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ จ่ะ”
“แบบนี้ผมก็รู้สึก-”
“แบบนี้แหละจ่ะดีแล้ว...เพราะมันจะดีที่สุด...สำหรับพวกเรา...อ้า...พี่เริ่มง่วงแล้วแฮะงั้นบอกวิวเรื่องที่เข้ามาหาวิวเลยดีกว่า...คือวันเสาร์อาทิตย์นี้แม่กับพ่อจะกลับมาบ้านนะ”
“กลับมาจากเกาหลีแล้วหรอครับ”
“ใช่จ่ะ...แต่เหมือนวิวจะไม่อยู่บ้านใช่ไหมจ๊ะ...พี่เลยมาบอกไว้ก่อน”
“ผมเองก็อยากเจอเหมือนกันครับ..แต่ไม่รู้จะอยู่ทันไหม...เหมือนว่ารถจะออกแต่เช้าเหมือนกัน”
“ไปแค่นี้เองน่าจะตามไปที่หลังก็ได้นะจ๊ะ...นานๆทีจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันสักที...เอาเป็นว่ายังไงก็ทานข้าวกับท่านก่อนดีไหมเดี๋ยวพี่ขับรถไปส่งวิวถึงที่เลย”
“...คือ”
“นะจ๊ะ”
“เอ่อ...แบบนั้นก็ได้ครับ”
“น่ารักมากจ่ะ...งั้นเอาตามนี้นะจ๊ะ”
“ครับ”
“....................................”
“................................”
“งั้นพี่ไปนอนแล้วนะ”
“ครับ..เอ่อ...ขออีกคำถามนะครับ...ถ้าสมมุติผมถามพี่มิ้นว่า...”
“?”
“ว่า...พี่มิ้นคิดยังไงกับผม...พี่มิ้นจะ-”
“ชอบ!!”
“!?”
“ชอบแกล้ง...กันจริงๆเลยน๊า...คำถามแบบนี้ไม่ใช่เพียงจะเอ่ยออกมาจากปากจ่ะ...แต่มันจะรับรู้ได้ด้วยความรู้สึก”
“รับรู้ได้เอง”
“ใช่จ่ะ...ถามหัวใจตัวเองดีๆนะจ๊ะ... น้องชาย สุดหล่อของพี่...ว่าความจริงแล้วรู้สึกยังไง...”
“พี่มิ้น”
(ความรู้สึกที่สัมผัสได้งั้นหรอ...ผมชอบพี่...ความรู้สึกที่ผมมีต่อพี่...มันใช่ความรู้สึกแบบนั้นจริงๆหรือเปล่า!!!)
..........................................................................................................................
....................................................................
26 มิถุนายน 2556
(...อยู่ๆพีมิ้นก็ทำใบหน้าที่ดูจริงจังและตั้งสายตามองตรงมาทีผมพร้อมกับถามคำถามทีไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าพีมิ้นจะถาม...
“คือผม...อยู่ๆทำไมพีมิ้นถามผมแบบนี้ล่ะครับ”
“พี่แค่ต้องการคำยืนยันอะไรสักอย่างน่ะจ่ะ...ถึงจะพอรู้อะไรมาบ้างแล้วก็เถอะแต่มันยังไม่ชัดเจนมากพอ”
“พี่มิ้นรู้?”
“ก็แค่พอจะเดาๆออกได้บ้างน่ะ...แต่...”
“แต่อะไรเหรอครับ”
“แต่...พี่อาจจะคิดไปเองก็ได้...เพราะยังไงตัวพี่เองก็อาจจะยังดีเทียบเท่าผู้หญิงคนอื่นไม่-”
“ไม่ใช่นะครับ!!!”
“..........................”
“พี่มิ้นดูงดงามไม่แพ้ใครอื่นเลย...ไม่ใช่เพียงรูปร่างหน้าตา...แต่พี่มิ้นเป็นผูหญิงที่ดูอบอุ่นและผมมีความสุขมากที่ได้อยู่ใกล้ๆพี่...ตัวผมเอง...ความจริงแล้วผม...ชอบ...ผมชอบพี”
“วิว”
“ถึงจะรู้ว่ามัน-”
“พอแล้ววิว...พี่รับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่วิวมีให้พี่แล้ว...ความจริงแล้ว...พี่เองก็ชอบ...พี่ชอบวิวมาตลอด...ไม่ใช่ในฐานะน้องชายหรือพี่สาว...เพียงแต่ความรู้สึกนี้เป็นของผู้หญิงที่มีให้ผู้ชายคนหนึ่ง”
“......................”
“วิว”
“!?”
อยู่ๆพี่มิ้นก็ลุกขึ้นและเดินตรงเข้ามาหาผม
“...ถ้าเกิดว่าเราทำ....”
“ถ้าเกิดว่า...”
“.............................”
“...ถ้า...อะ...อุ๊...อุ๊บบบ........พะ...พี่มิ้น!!?”)
“...วิว”
“..........................”
“เป็นอะไรเหรออยู่ๆก็หน้าแดงขึ้นมาแบบนั้น”
“ครับ...ครับพี่...ผม...ผมน่ะเหรอหน้าแดง”
“เห็นชัดเลยจ่ะ...”
(โธ่!!...คิดซะเป็นเรื่องเป็นราวเชียว...พี่มิ้นจะพูดประโยคแบบนั้นออกมาได้ไงเล่า!!...ขืนบอกไปแบบนั้น!?)
“คงจะตอบยากใช่ไหมจ๊ะคำถามของพี่...บางทีมันอาจจะยังเร็วไปสำหรับตอนนี้”
“คือว่า”
“................”
“คือว่าสำหรับผมแล้วพี่มิ้น!!”
“อุ...คิคิคิ...ทำไมทำท่าทางจริงจังขนาดนั้นล่ะจ๊ะ...ความจริงเมื่อกี้พี่แค่ถามเล่นๆเฉยๆจ่ะ”
“?”
“มีเรื่องจะบอกน่ะจ่ะเลยเข้ามาหา...ส่วนคำถามเมื่อกี้...พี่ต้องการหาคำตอบด้วยตัวเองมากกว่า...เพราะมันมีความหมายสำหรับพี่...เพราะมันอาจคือความทรงจำหรือความสุขที่สุดในชีวิตพี่ก็ได้...เพราะมันคือ...คำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ จ่ะ”
“แบบนี้ผมก็รู้สึก-”
“แบบนี้แหละจ่ะดีแล้ว...เพราะมันจะดีที่สุด...สำหรับพวกเรา...อ้า...พี่เริ่มง่วงแล้วแฮะงั้นบอกวิวเรื่องที่เข้ามาหาวิวเลยดีกว่า...คือวันเสาร์อาทิตย์นี้แม่กับพ่อจะกลับมาบ้านนะ”
“กลับมาจากเกาหลีแล้วหรอครับ”
“ใช่จ่ะ...แต่เหมือนวิวจะไม่อยู่บ้านใช่ไหมจ๊ะ...พี่เลยมาบอกไว้ก่อน”
“ผมเองก็อยากเจอเหมือนกันครับ..แต่ไม่รู้จะอยู่ทันไหม...เหมือนว่ารถจะออกแต่เช้าเหมือนกัน”
“ไปแค่นี้เองน่าจะตามไปที่หลังก็ได้นะจ๊ะ...นานๆทีจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันสักที...เอาเป็นว่ายังไงก็ทานข้าวกับท่านก่อนดีไหมเดี๋ยวพี่ขับรถไปส่งวิวถึงที่เลย”
“...คือ”
“นะจ๊ะ”
“เอ่อ...แบบนั้นก็ได้ครับ”
“น่ารักมากจ่ะ...งั้นเอาตามนี้นะจ๊ะ”
“ครับ”
“....................................”
“................................”
“งั้นพี่ไปนอนแล้วนะ”
“ครับ..เอ่อ...ขออีกคำถามนะครับ...ถ้าสมมุติผมถามพี่มิ้นว่า...”
“?”
“ว่า...พี่มิ้นคิดยังไงกับผม...พี่มิ้นจะ-”
“ชอบ!!”
“!?”
“ชอบแกล้ง...กันจริงๆเลยน๊า...คำถามแบบนี้ไม่ใช่เพียงจะเอ่ยออกมาจากปากจ่ะ...แต่มันจะรับรู้ได้ด้วยความรู้สึก”
“รับรู้ได้เอง”
“ใช่จ่ะ...ถามหัวใจตัวเองดีๆนะจ๊ะ... น้องชาย สุดหล่อของพี่...ว่าความจริงแล้วรู้สึกยังไง...”
“พี่มิ้น”
(ความรู้สึกที่สัมผัสได้งั้นหรอ...ผมชอบพี่...ความรู้สึกที่ผมมีต่อพี่...มันใช่ความรู้สึกแบบนั้นจริงๆหรือเปล่า!!!)
..........................................................................................................................
....................................................................
26 มิถุนายน 2556
8.00 น.
“ตื่นสายไปหน่อยแฮะ...บ้านเงียบๆแบบนี้...ไปเรียนกันหมดแล้วอย่างงั้นเหรอ”
“......................................”
“..................?”
“ฮึๆๆ”
“!!!!!!!!!?????”
“อะไร...อะ..แอบย่องมาอยู่ข้างหลังชั้นทำไม!!!”
“เปล่านะ...ยืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่แรกแล้ว”
“แล้วมายืนอยู่ตรงนี้ทำไมล่ะฮะมุมเสาร์หน้าบ้านเนี่ย”
“เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอกแต่ฉันมีเรื่องสำคัญที่อยากจะถาม”
“เรื่องอะไร?”
“เมื่อคืนพี่มิ้นเข้าไปหา
นาย ที่ห้องใช่ไหม...แล้วเข้าไปคุยอะไรกัน..ตั้งนาน”
(จะทำน้ำเสียงดูจริงจังไปไหนล่ะยัยนี่)
“ก็ไม่มีอะไรนี่ก็แค่คุยกันเรื่องทั่วๆไป”
(คิดกับพี่แบบไหน!!?ประโยคที่พี่มิ้นถาม!?...คงไม่ใช่เรื่องนี้หรอกนะที่ยัยนี่สงสัย..แต่มันก็ไม่ได้นานขนาดนั้นเลยนี่หน่า!?)
“แน่นะ?”
“อืมแน่สิ...พี่มิ้นแค่เข้ามาบอกว่าวันเสาร์อาทิตย์นี้พ่อจะกลับมาน่ะ”
“เรื่องนี้เองหรอ...จริงด้วยวันเสาร์อาทิตย์นี้วิวก็ไม่อยู่นี่”
“ไม่ใช่แค่เสาร์อาทิตย์หรอกแต่เหมือนว่าฉันจะได้กลับวันอังคารโน่นแหละเพราะเพื่อนเพิ่งโทรมาคุยด้วยเมื่อเช้านี้เอง...แต่ชั้นคงอยู่รอก่อนแหละเพราะพี่มิ้นขอไว้น่ะว่ากินข้าวด้วยกันก่อนแล้วค่อยไปทีหลัง”
“แบบนั้นแหละดีแล้ว...ฉันดีใจนะที่เราได้อยู่ด้วยกัน...พร้อมหน้า”
“...พร้อมหน้างั้นหรอ...พ่อ...แม่...ลูก....ผิดแต่ความจริงแล้วพวกเราไม่ใช่-”
“อดีตที่เคยพัดผ่าน...ปัจจุบันยังคงดำเนิน”
อะไรกัน...อยู่ๆยัยนี่ก็กอดผมทางด้านหลังในขณะที่ผมหันตัวไปอีกทางทางหน้าบ้านและกำลังจะคิดย้อนกลับไปถึงอดีตที่...โศกเศร้า...
“เธอ”
(เพียงแค่นึกย้อยไปถึงเศษเสี้ยวความทรงจำแค่นี้...ก็ทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปในทันทีเลยเหรอ...ทั้งที่มันเป็นเพียงแค่เศษเสี้ยวความทรงจำที่กลับมาแท้ๆ...แต่ก็ไม่ใช่เพียงเราคนเดียวอย่างนั้นเหรอ...ยัยนี่เองก็เช่นกัน...ความรู้สึกอุ่นๆที่กลางหลังนี้...เธอเองก็เจ็บปวดเมื่อนึกถึงคนรักที่ไม่มีทางได้พบเจอสินะ...มายศิณีย์...)
.........................................................................................................................................................
9.00 น.
“มาสายไปหรือเปล่าวันนี้...เฮ้ออ..”
“อย่าบ่นไปน่าน้องชาย...ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย...มาสายแค่นิดๆหน่อยๆเอง”
(แต่ชั้นไม่ใช่แบบนั้นนี่ยัย...พี่สาวเอ้ย...แต่พอมองตายัยนี่แล้วโมโหไม่ค่อยออกเลยแฮะ...)
“มองอะไร?”
“เปล่า...ไม่..ไม่ได้มอง”
“เมื่อกี้มองอยู่ชัดๆ...นี่อย่าทำเป็นเมินหน้าหนีพี่สาวนะ”
“ก็บอกว่าไม่มีอะไรยังไงเล่า...ชั้น...ชั้นจะไปเรียนแล้ว”
“จริงด้วยสายแล้วนี่นา”
“งั้นเอากุญแจเก็บไว้กับวิวก็ได้”
“เอาเก็บไว้กับเธอไม่ดีกว่าเหรอเผื่อว่ามีธุระจะได้เอาไว้ใข้...รถเธอนี่..”
“พูดประชดใช่ไหม!!”
“เปล่าเลย”
“ใช่แน่ๆ...ก็รู้ว่าฉันขับไม่เป็นแล้วจะไปไหนได้ล่ะ”
“...เชอะฝากไว้ก่อนนะฉันจะไปเข้าเรียนแล้ว...วิวเองก็เร็วๆนะระวังจะเรียนไม่ทันเอา...อ่อจริงด้วยถ้ามีธุระอะไรจะ
โทรหานะแล้วมาขับรถให้ด้วยนะจ๊ะ...น้องชาย”
“นี่คิดว่า..อ่าวเดินหนีซะงั้นยัยบ้า...ชั้นไม่ใช่คนขับรถเธอนะ...แต่ก็...เฮ้ออออออ...ยอมให้สักวันคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
...หลังจากที่ผมออกจากบ้านโดยมีผมเป็นคนขับรถให้มาย(แบบไม่เต็มใจเท่าไหร่)ก็ว่าจะมามหาลัยเลยแต่ยังไม่ทันถึงก็โดนยัยนั้นพาแวะร้านข้าวระหว่างทางซะงั้น...จะสายก็กลัว...แต่ก็ทนแรงอ้อนวอนผสมตื้อของยัยนั้นไม่ไหวจนต้องพาแวะ...และสุดท้ายก็สายแบบที่เห็น....
...หนึ่งในพี่สาวแสนสวยที่เดินห่างจากผมไปด้วยใบหน้าตอนนี้ที่กลับมามีรอยยิ้มและความร่าเริงแบบปกติ...ถึงดูเพียงภายนอกจะเป็นแบบนั้นแต่ลึกๆแล้ว..พี่สาวของผมคนนี้...เธอเองก็กำลังเก็บซ่อนความรู้สึกที่เจ็บปวดไว้เช่นกัน...แต่ถึงแม้จะเจ็บปวดแค่ไหน..ชีวิตเราก็ยังคงต้องก้าวเดิน..ต่อไป...สินะ...
................................................................................................................................................................................................................................................................................
หลังจากที่มายเดินไปที่ตึกเรียนแล้วผมก็กะจะขึ้นตึกบ้างกะว่าจะขึ้นเรียนเลยแต่ยังไม่ทันจะได้ขึ้นตึกก็พบกับเพื่อน...ซึ่งไม่ใช่ใครอื่นเลยแต่เป็น
“มีอะไรวะมองหน้าแบบนี้...มาสายแล้วยังไม่รีบอีกนะมึง”
“ว่าแต่กูมึงนั้นแหละจะไปไหนซิก”
“อาจารย์ยังไม่มาเลยกูเลยจะไปซื้อกาแฟกินแก้ง่วงสักหน่อย...ว่าแต่วันนี้มึงมากับมายคนสวยของกูรึ...ไปไหนแล้วล่ะ”
“เดินเข้าไปในตึกเรียนของยัยนั้นแล้วก่อนที่มึงจะเดินออกมาแหละ”
“งั้นหรอ..น่าเสียดายชะมัด”
“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเลยมีน้องส้มแล้วไม่ใช่เรอะ”
“ฮะๆๆ
ถึงน้องส้มกูจะดูดี..แต่ก็ยังสู้นางฟ้าตัวจริงไม่ได้หรอกเว้ย”
“เวอร์ไปนะมึง”
“หรือไม่จริง..มีพี่สาวสวยๆตั้งสองคน”
“เออๆๆ
แล้วมึงจะไปซื้อที่ไหนเดี๋ยวกูไปด้วยอยากกินกาแฟเหมือนกัน”
“ตรงนี้ไง...ร้านสะดวกซื้อหน้าตึกเราเนี่ย...วันนี้กาแฟต้องอล่อยกว่าปกติแน่นอนเชื่อกูดิ”
“...มันก็รสชาติเหมือนกันทุกสาขาไม่ใช่เรอะ?”
“มาเถอะน่าเดี๋ยวก็รู้ว่าทำไม”
“.............................................................”
“.............................................................”
“...สวัสดีค่ะ..เชิญค่ะ”
“.............................................................”
“ไงมึงเมื่อกี้เห็นไหมพนักงานใหม่ร้านนี้...น่ารักดีใช่ไหม”
“อือ..ก็น่ารักดีอยู่แต่รีบซื้อกาแฟเถอะเมื่อกี้มีคนค้าส่งข้อความมาบอกแล้วว่าอาจารย์มาแล้ว”
“โธ่อยากเห็นหน้าน้องนางนานกว่านี้จัง...งั้นวิวน้องเค้าอยู่เครื่องหนึ่งก็ขอคิดเงินก่อนนะ”
“..............................................................”
“คิดเงินหน่อยคร๊าบน้องนางคนสวย”
“วางเลยค่ะพี่”
“แก้วนี้เท่าไหร่คร๊าบมีโปรซื้อกาแฟแถม...”
(อะไรกันความรู้สึกนี้อยู่ๆก็รู้สึก...!?)
“คิดเงินด้านนี้ได้อีกเครื่องค่ะ”
(อ่าวมีคนอยู่เครื่องนี้ด้วยหรอ?)
“เอ่อ...เท่าไหร่ครับ...”
..............................................................................................................................................................................
......................................................................................................................
“เมื่อกี้สงสัยถ้าซื้ออย่างอื่นด้วยกูได้เบอร์แน่นอนเลยว่ะ...เสียดายมีคนมารอต่อคิวคิดเงินซะก่อน”
“...................................................................”
(ความรู้สึกแบบนั้นมันอะไรกันนะเหมือนเคยรู้สึกได้มาก่อน)
“เฮ้ยจริงด้วย...อาจารย์เค้าเช็คชื่อแล้วมั้งไปกันเถอะ”
“.............................................................”
(...เส้นผม...สีน้ำตาลที่ติดอยู่ที่บ้าของเรา...ของใครล่ะ..แล้วติดมาตั้งแต่ตอนไหน?)
“...โชคชะตายังคงดำเนิน...ถ้าเธอได้ยินเสียงนี้...ไม่ว่าต่อไปจะเกินอะไรขึ้น...จงเดินหน้าต่อจนกว่าจะพบทางสว่าง”
“!!!”
(...เสียงที่แว่วมาตามสายลม...ไม่ผิดแน่...เสียงผู้หญิง...แต่เป็นเสียงของใครกัน!!!)
.........................................................................
………………………………………………………………………………………………………
“เริ่มสอนแล้วหรอว่ะ?”
“...............................”
(แล้วเค้าจะรอพวกเราทำไมว่ะ)
“ขออนุญาตครับอาจารย์”
“ขอเข้าไปหน่อยนะครับ”
“วิวหาที่นั่งเลยเดียวเราเรียนไม่ทัน”
“.................................”
(ไม่ต้องมาทำเป็นพูดเลย...)
“แอ๊ะ?”
(คนนั้นใครกัน?)
“.............................................”
“วิวนั่งตรงนี้ก็ได้จ่ะ”
“...ขอบคุณครับเบล”
“ว่าแต่เธอคน...”
(อาจารย์สอนอยุ่เดี๋ยวคอยถามดีกว่าแฮะ...เบลก็กำลังตั้งใจเรียนอยู่ด้วย...จะเป็นการลบกวนเปล่าๆ)
“…?”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”
...พอพวกเรามาถึงห้องเรียนอาจารย์เริ่มสอนไปแล้วแต่เหมือนจะเพิ่มเริ่มแต่ที่ผมสงสัยคือเธอคนที่มานั่งที่นั่งประจำของผมเธอเป็นใครกัน...
“?”
(เธอคนนั้นกำลังมองใครอยู่น่ะ...ไม่ได้มองที่อาจารย์พูดแต่สายตาที่มองตรงไปทางที่ไอ้หนึ่งนั่งอยู่หรือเปล่า...แล้วไอ้หนึ่งมันไม่เรียนหรือไงน่ะหมอบหัวแบบนั้น...เอ้ยๆๆ...ไม่สิตัวมันสั่นๆน่ะ...แล้วเธอคนนั้นมอง...ฮะยิ้มที่มุมปากงั้นหรออะไรกันละเนี่ย-)
“วรรณศักดิ์...มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ”
“?...อะ..เปล่า....เปล่าไม่มีอะไรครับอาจารย์”
“มีอะไรหรอจ๊ะวิว...ลุกขึ้นแล้วมองไปแต่ทางนั้น”
“คือ...ไม่มีอะไรหรอกครับเบล...แค่สงสับอะไรนิดหน่อย”
“..............................................”
(น่าอายชะมัด...เมื่อกี้ดันอยากรู้ว่าเธอคนนั้นมองอะไรแลยเผลอลุกขึ้นมองไปตามระยะสายตาเธอซะงั้น...ก็คอมมันบังนี่หว่า)
(......................................................)
“งั้นขอจบบทนี้เลยนะจ๊ะ...ถ้าเกินสงสัยอะไรตรงไหน.ถามอาจารย์ได้เลยนะจ๊ะ”
(สอนจบไวจัง....อาจารย์ออกไปแล้วงั้นถามเรื่อง...)
“เอ่อ...คือว่าเบลครับ..ผู้-”
“?”
“เฮ้ยๆๆ
หัวหน้า....ทำไมเมื่อกี้จารย์เค้าสอนไวจังว่ะกูตามไม่ทันเลย”
“อือกูก็ว่าเค้าสอนไวไป…ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะแต่คนที่นั่งข้างกูนี่จดทุกคำเลย”
“วิวล่ะก็...เดี๋ยวอีกแปปก็ต้องไปเรียนวิชาต่อไปแล้ววิวอย่าสายนะค่ะ”
“จะไปให้ตรงเวลาครับ”
“เอ้ยๆๆ
หวานเกินน่าเกินตาแล้ว”
“อะไรของมึงวะ”
(?เบลหน้าแดงแฮะ)
“'งั้นเบลไปเรียนก่อนนะค่ะ
เราเลือกลงวิชาไม่เหมือนกันด้วย...จริงด้วยเมื่อกี้วิวมีเรื่องอะไรจะถามเบลหรือเปล่าค่ะ”
“คือ...”
(ถามถึงผู้หญิงอื่นกับเบลคงไม่ดีหรอกมั่งอ่าวหายไปไหนแล้วละ!?)
“?”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ..แค่สงสัยว่าอาจารย์เค้าเหมือนจะสั่งงานอะไรก่อนออกจากห้อง”
“จารย์สั่งงานด้วยหรอว่ะมึง”
“เหมือนจะมี”
“มีจ่ะ...อะนี่ที่เบลจดไว้วิวเอาไปดูกะซิกก็ได้จ่ะ”
“แล้วเบลล่ะครับ”
“ไม่เป็นไรจ่ะ...เบลมีจดไว้อีกแผ่นแล้วค่ะ”
“ขอบ...ขอบคุณครับ”
“'งั้นเบลไปก่อนนะค่ะ”
“………………………………..”
“….ไปนู่นแล้วเว้ยละสายตาบ้างก็ได้มึง”
“เปล่าไม่มีอะไรนี่”
“ดีจังเลยเนอะจดเผื่อมึงด้วย...เรียนก็เก่ง....นิสัยก็ดี...คิดว่าไงว่ะวิว”
“อะไรเล่า...พวกเราเองก็รีบไปบ้างเถอะเดี๋ยวก็สายแบบเมื่อกี้อีก”
“สายแค่ไม่กี่นาทีเอง...หรือจะไปซื้ออะไรอีกดี”
“ไม่ไปแล้วว้อย!!”
(จะว่าไปแล้วผู้หญิงคนนั้น....สวยดีแฮะ!!!)
………………………………………………………………………………………………………
12.00 น.
“เฮ้อ...เหนื่อยชิบหายเลยว่ะ...การเรียนเนี่ย”
“ทำเป็นบ่น...วิชานี้ไม่ได้ยากขนาดนั้นเลย”
“เออๆๆทนๆกันไปก็ได้ว่ะ
ไหนๆก็เลือกลงวิชานี้แล้ว”
“มึงดึงกูมาลงเป็นเพื่อนเองไม่ใช่เหรอว่ะ...บอกให้ดึงวิชาเรียนตามแผนก็ไม่เอา....แถมยังลากกูมาลงเรียนด้วยอีก”
“เอ้ย!!
หัวหน้านี่มึงยังไม่สังเกตอะไรเลยเหรอว่ะ...ไม่สิน่าจะพอรู้บ้างใช่ไหมว่าวิชานี้น่ะ...”
“อะไร?”
“ก็นั่นไงมึงลองมองทางนั้นดิ...แล้วก็ทางนั้น...ตรงนั้นก็มี”
(ถึงว่าที่ไอ้ซิกมันลงเรียนวิชานี้ก็เพราะดูเหมือนว่าห้องนี้จะมีแต่สาวๆสวยๆทั้งนั้นเลยสินะ…จะเรียนได้ว่าเท่าๆที่เห็นความสวยคงจะระดับประกวดตามงานหรือพาออกงานไดแบบไม่อายใครเลยล่ะมั้ง)
“………………………………….”
“สวยๆทั้งนั้นเลยใช่ไหมล่ะเพื่อน”
“ก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะแต่ห้องเราก็มีไม่ใช่เหรอว่ะ”
“นอกจากน้องเบล…ของมึง…แล้วก็ไม่เห็นจะมีใครสวยเท่าไหร่เลยนี่หว่า...บรรยากาศมันต่างกันเว้ย”
“ของกู!?”
“ไม่ต้องทำเป็นงงเรื่องแบบนี้รู้ๆกันอยู่”
“..................................”
“..................................”
“จะว่าไปกูขอถามในฐานะเพื่อนสนิทหน่อยเถอะ...มึงคิดยังไงกับเบลกันแน่”
“……………………………….”
“กูคิดว่ากูคิดไม่ผิดแน่เรื่องที่เบลชอบมึงน่ะ”
“ฮ่ะๆๆ
ไอ้บ้าซิกมึงนี่คิดไปไกลถึงไหนแล้ว”
(ตายห่-ล่ะลืมไปว่าอาจารย์ยังไม่ได้ออกจากห้องแถมคนอื่นก็ยังจดงานไม่เสร็จ)
“ทำไมว่ะ…ไม่ใช่หรอกเหรอ?”
“ไม่รู้สิกูแค่ไม่อยากคิดไปไกลถึงขนาดนั้น...แต่ถ้าเป็นแบบนั้นกูก็คง...ไม่อาจจะปฏิเสธเบลได้ล่ะมั้ง”
(ก็มีผู้ชายที่ไหนเค้าจะปฏิเสธไมตรีมี่หญิงสาวมอบให้กันล่ะ)
“555+ร้ายจริงว่ะหัวหน้า”
“………………………………”
“..คนที่นั่งริมสุดฝั่งตรงนั้นชื่ออะไรว่ะ...”
“เลิกเพ้อได้แล้วมั้ง”
“55+
อาหารตาอาหารใจอิ่มแล้วว่ะต่อไปกองทัพต้องเดินด้วยท้อง...ไปหาไรกินกันดีกว่าวะเที่ยงกว่าแล้ว”
“อือดีเหมือนกัน...อาจารย์ก็บอกไว้ก่อนแล้วว่าถ้าจดเสร็จแล้วพักได้เลย...ขืนซุบซิบกันนานกว่านี้ไม่ดีแน่”
(จะว่าไปห้องเราเองก็มีผู้หญิงน่าตาดีๆหลายคนอยู่นี่หว่า...แล้วยิ่งโดยเฉพาะ...คงนับรวมไม่ได้หรอกมั่งเพิ่งเคยเห็นวันแรกนี่..แถมยังนั่งที่นั่งประจำ..!?)
“เอ่อขอโทษครับพอดีไม่ทันได้”
“แว่น...แว่น…”
“มีอะไรเหรอว่ะได้วิว”
“เปล่าๆ…หะ...หานี่อยู่เหรอครับ…ขอโทษด้วยนะครับพอดีเดินออกมาไม่ทันได้มอง...”
(แว่นของเธอจะเป็นอะไรไหมเนี่ย)
"ไม่..เป็น..ไร..ค่ะ..ขอบคุณ..นะ..คะ"
“…………………………………..”
(มาเรียนห้องนี้สินะเธอคนเมื่อกี้...แต่เป็นคนที่ดูแปลกดีแฮะ)
“เมื่อกี้อะไรว่ะ...เดินชนน้องแว่นคนนั้นงั้นเหรอ”
“นิดหน่อยว่ะไม่ทันได้มอง”
“555+
นี่หรือว่าจะเป็นโชคชะตานำพาว่ะ...กับสาวแว่นท่าทางเฉิ่มๆแถมดูเหมือนว่าจะขี้เหล่ซะด้วย”
“ไปหาว่าเค้าไอ้ซิก”
“555+”
(ท่าทางแปลกๆนั่นน่ะใช่แต่ใบหน้าที่ซ่อนอยู่หลังแว่นนั่น...)
“รีบไปเถอะเดี๋ยวคนเยอะ”
T r r
r r r r
r r r
r r r r r
r r
r rr r r
r r …………….
“…ใครโทรมาว่ะ?”
“………………………………”
“ยัยพี่สาวโรคจิตล่ะมั้ง”
“ไหนๆกูรับเอง”
“โอ๊ะ...ไม่ใช่แฮะ...ฮัลโหล..สวัสดีครับ”
“วิวเหรอค่ะนี่เบลเองนะค่ะ...ตอนนี้วิวเรียนเสร็จเหรอยังค่ะ”
“อ่อ..เรียบร้อยแล้วครับ...กำลังจะไปทานข้าวกันพอดีเลยเบลเรียนเสร็จยังเหรอครับไปกินด้วยกันไหม”
“เบลว่าจะชวนวิวพอดีเลยคจ่ะ”
“งั้นเอาเป็นว่าเดี๋ยวไปด้วยกันนะครับ”
“ค่ะ...งั้นเจอกันใต้ตึกนะค่ะ”
“ครับ”
“………………………………………”
“เบลนัดเจอกันเราใต้ตึกว่ะ...เดี๋ยวไปกินกัน3คนเนอะ”
“แบบนี้เอง...”
“อะไรของมึงว่ะซิก?”
“เปล่าๆๆ...สงสัยกูจะไม่ว่างแล้วว่ะน้องส้มโทรมาเมื่อกี้เองบอกจะมากินข้าวห้องกู”
“โทรมาตอนไหนว่ะ...กินข้าวแน่หรือเปล่ามึง”
“น่าจะรู้นี่หว่ามึง555+
ข้าวใหม่ปลามันก็แบบนี้เหละ
งั้นเดี๋ยวก็ไปก่อนนะเว้ย...มึงก็รีบๆเข้าล่ะ...เรื่องนั้นน่ะ...”
“เฮ้ย...เดี๋ยวดิ...เรื่องไรว่ะ”
“……………………………………”
“เฮ้อ..ช่วยไม่ได้นะ”
…………………………………………………………………………………………….
………………………………………………………………………………………….
หลังจากที่ไอ้ซิกบอกว่าจะไม่ไปกินข้าวกับผมมันก็รีบเดินแยกจากผมไปอย่างเร็ว
จ่ะว่าไปเหมือนจะเป็นการเปิดทางให้ยังไงก็ไม่รู้
แต่เมื่อกี้ก่อนก่อนที่จะเดินออกมาดูแล้วผู้หญิงคนเมื้อกี้ที่ผมเดินชนเธอใส่แว่นหนามากไปหรือเปล่าทั้งๆที่ใช่แว่นหนาขนาดนั้น
แต่ทำไมดูเหมือนคนสายตาปกติเลยล่ะ
ก็เจ้าหล่อนเล่นจ้องหน้าตรงๆก่อนที่จะร้องเรียกหาแว่น
จะว่าไปสาวเช้าก็มองไปทางแว่นนี่หว่าก่อนที่ผมจะหยิบขึ้นมาให้...หรือผมคิดไปเอง...แต่ท่าทางที่เชื่องช้านั่นไม่เข้ากับสายตาเลยนะ
ความรู้สึกมันชวนให้คิดไปแบบนั้นนี่
“…………………………..”
“………………………………….”
“ทางนี้จ่ะวิว”
“………………………”
“วิว”
“?”
“มีอะไรหรอเปล่าค่ะ
เห็นดูแปลกๆตั้งแต่เช้าแล้ว”
...จะว่าไปก็น่าจะจริงที่เบลพูดแบบนั้นเพราะรู้สึกว่าตั้งแต่เช้ามาแล้วที่รู้สึกว่ามีอะไรมากวนใจบ่อย...ก็เจอแต่คนที่ท่าทางแปลกๆนี่...แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมมันชวนให้คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยตลอด..ทั้งๆที่คิดว่าไม่น่าจะเกี่ยวข้องกับตัวเองเลย
พวกเธอเป็นใครก็ไม่รู้จัก...ตัวเราแคร์แค่พี่มิ้นคนเดียวก็พอแล้วมั้ง..ไม่สิ...กัน...กิ่ง...กิ๊ก...เบล..เธอพวกนี้ก็จะ
“เอ่อ....ไม่.....ไม่มีอะไรหรอกครับ…ไปกินที่ไหนกันดีเหรอครับ”
“แล้วซิกไปไหนแล้วเหรอค่ะ...ไปทานกัน2คนเหรอ”
“ก็น่าจะประมาณนั้นนะครับ...คือว่าซิกมันรีบกลับนิดหน่อยน่ะครับ
เพราะตอนบ่ายก็ไม่มีเรียนแล้ว…งั้นจะไปกินที่ไหนกันดีหรอครับ”
“เรื่องสถานที่วิวเลือกเลยจ่ะ...ขอแค่...ได้ทานข้าวร่วมกันกับวิว...จะเป็นที่ไหนก็ได้ทั้งนั้นค่ะ”
(อะ...พูดไปก็หน้าเริ่มแดงอีกแล้ว..เบลจะน่ารักขึ้นทุกทีแล้วนะ)
“เอ่อ........”
(จะว่าไปก็ลืมไปเลยแฮะว่ามากับยัยพี่สาวขืนยัยนั่นต้องการใช้รถขึ้นมาจะทำยังไงล่ะเนี่ย...จะว่าไปแล้วทำไมไม่เก็บกุญแจรถไว้กับตัวเองเล่า...แบบนี้แสดงว่ารู้เวลาเรียนของเราแน่ถึงบอกไว้แบบนั้น...จะเลี่ยงก็ไม่ได้สินนะ....แต่ถ้าจะให้เดาไม่ผิดยัยนั่นน่าจะเลิกประมาณบ่ายโมงถึงบ่ายโมงครึ่งแบบนี้ก็แสดงว่ายังมีเวลาอีก
40-60 นาที สินะ ไม่สิแค่ 40 ก็พอ เลือกที่ใกล้ไว้ก่อน)
“?”
(ตัดสินใจได้แล้วงั้นเอาเป็นว่า...)
……………………………………………………………………………………………………………
“…นี่รถวิวหรอจ๊ะ”
“คือไม่ใช้หรอกครับ...รถพี่สาวน่ะพอดีวันนี้มากับยัยนั่น”
“แล้วจะไม่เป็นไรหรอคจ๊ะ”
“ไม่หรอกครับถ้าเกิดยัยนั่นมีอะไรเดี๋ยวก็น่าจะโทรมาเองแหละ...เบลขึ้นมาเถอะครับ”
“จ่ะ”
..ผมพาเบลขับรถอกจากมหาลัยโดยรีบนิดหน่อยเพราะกลัวว่าขืนช้าเกิดมายโทรตามตอนกำลังนั่งกินข้าวกับเบล
เบลอาจจะรู้สึกไม่ค่อยดีก็ได้
(ยังไงซะจูบแรกที่มอบให้มาในวันนั้นเธอเองก็คงไม่คิดว่าเราเป็นแค่เพื่อนแล้วแน่ๆยังไงซะตัวเราเองก็ไม่ได้ปฎิเศษไมตรีที่เธอยืนมาให้นี่หน่า..บางทีการได้นั่งกินข้าวด้วยกันอาจจะทำให้เธอมีความสุขขึ้นมาก็ได้แม้จะน้อยนิดก็ตามที)
“…ที่นี่”
“อาหารอล่อยดีนะครับได้กินครั้งที่แล้วผมรู้สึกชอบเลยแถมยังไม่ไกลจากมหาลัยด้วย”
“................................”
“เสียดายที่2คนนั้นไม่ได้มาด้วยนะครับ
จะว่าไปก็เป็นที่ๆเราได้นั่งกินข้าวร่วมวงกันครั้งแรกด้วยนี่นา”
“นั่งกินข้าวด้วยกันครั้งแรกหรอจ๊ะ..คิคิ
วิวยังจำไม่ได้สินะ เรื่องของเบล”
“?”
“ครั้งแรกที่เราได้เจอกัน...รวมถึงอีกหลายๆเรื่องราว”
“?”
(อยู่ๆเบลก็พูดอะไรแปลกๆออกมา?)
.......................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
12.50 น.
“ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวนะค่ะวิว”
“เรื่องแค่นี้เอง...ไปกินข้าวด้วยกันแล้วให้ผู้หญิงจ่ายคงผิดนิสัยผู้ชายแย่เลย”
“จ่ะ...เบลดีใจมากเลยนะ...แล้ววิวจะไปไหนต่อหรอไม่มีวิชาเรียนตอนบ่ายใช่ไหม”
“ครับ...คิดว่าน่าจะนั่งเล่นแถวนี้สักแปปน่ะครับรอพี่สาวน่าจะกลับพร้อมยัยนั่นเลย”
(เป็นเพราะไอ้ซิกคนเดียว
เลยที่ไม่ดึงวิชาเรียนตามแผน...จะว่าไปปกติปีหนึ่งเค้าต้องบังคับให้ดึงตามที่เค้ากำหนดไม่ใช่เหรอ...แต่ปีนี้ไม่แฮะ)
“จะได้เวลาเรียนคาบบ่ายแล้วงั้นเดี๋ยวเบลขึ้นเรียนก่อนนะจ๊ะเมื่อกี้เห็นอาจารย์เดินขึ้นไปแล้วด้วย”
“ครับ...บายครับ”
“จ่ะ”
“…………………………………….”
“.......................................................”
พอกินข้าวกันเสร็จผมก็พาเบลกลับมาส่งที่ตึกเรียนทันทีแต่ก็ใช้เวลาพอสมควรเลยเพราะเรา
กินไปคุยกันไปหลายเรื่องมาก..แต่ที่สงสัยคือเธอพูดเหมือนว่าเราทั้งคู่เหมือนจะเคยเจอกันมาก่อน...แต่จะเป็นแบบนั้นแน่หรอ...ตั้งแต่ตอนไหนทำไมผมถึงนึกไม่ออก...แต่จะคิดมากไปก็เท่านั้นถ้าเคยเจอกันมาก่อนจริงๆเดี๋ยวเบลก็คงจะเล่าให้ฟังเองละมั่งว่าเป็นตอนไหนหรือคงจะเป็นตอนที่มาสมัครเรียน...คิดมากไปก็เท่านั้น...เพราะตอนนี้มีเรื่องที่น่าคิดมากกว่านั่นซะอีก...ก็ไม่เข้าใจว่ายัยหญิงสาวที่ผมคิดว่าเป็นคู่อริมายืนอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่เพิ่งจะรู้สึกตัวเมื่อกี้นี้เอง...
“อะไรของเธอน่ะ”
“ไม่มีอะไร”
“ทำตัวแปลกๆนะ?..เธอนี่”
“ปกติ”
“งั้นหรอ...แล้ว...แล้วมายืนอยู่ข้างหลังชั้นตั้งแต่ตอนไหนน่ะ”
(ปกติตรงไหนเนี่ย...สีหน้าเธอเหมือนไม่ค่อยปกตินะ)
“เมื่อกี้”
“งั้นหรอ”
“….นี่”
“…?”
ตัวผมก็ไม่รู้หรอกว่ามายไม่พอใจอะไร..แต่มาจับแขนเสื้อแล้วมองหน้าแบบนี้ต้องการอะไรล่ะยัยพี่สาว
“...ไม่มีอะไรหรอก...มีอะไรต้องทำอีกหรือเปล่าฉันอยากกลับบ้านแล้ว”
“ก็ไม่มีอะไรหรอกนะ..กลับเลยก็ได้”
“TR……r……r……TR…r……r….”
(กิ๊กโทรมา...รับสาย?...ไม่ดีกว่ามั่งเดี๋ยวค่อยโทนรกลับเอายัยพี่สาวก็ยืนอยู่ตรงนี้ด้วยที่สำคัญพวกเธอยังรู้จักกันอีก...ขอโทษนะครับกิ๊กเดี๋ยวโทรกลับนะ)
...ผมไม่ได้รับสายกิ๊กเพราะยัยพี่สาวอยู่ด้วยแต่เหมือนว่ายัยนี่ก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมไม่รับแต่กิ๊กก็โทรมาเพียงแค่สายเดียวแล้วก็ไม่ได้โทรมาอีก...หลังจากนั้นผมกับมายก็ขึ้นรถและขับรถออกมาจากมหาลัยแล้วก็กะจะกลับบ้านเลยแต่พอขับรถออกมาได้ไม่นานแล้วมันมองเห็นร้านข้าวหลายๆร้านมันก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความคิดที่อยากเลี้ยงข้าวยัยนี่บ้าง...ก็ดูเหมือนจะยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่..คิดได้แบบนั้นผมเลยขับรถเลือกร้านที่บรรยากาศดีๆและจอดเทียบท่า...
“?...มีอะไรหรอ”
...ถึงตอนนี้ยัยพี่สาวทำหน้างงนิดหน่อย
“ลงงมาสิเธอยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงใช่ไหม”
“……………………………………………..”
...พอผมบอกไปแบบนั้นมายก็ไม่ได้ตอบอะไรและเดินตามผมลงมากจากรถ...
“…………………………………………….”
“ฝั่งนั่นเหมือนจะว่างนะ”
“ทางนั้นดีกว่าไม่ค่อยมีคนดีฝั่งนั้นยังมีกลุ่มผู้ชายนั่งอยู่ฉันไม่ค่อยอยากไป”
“เธอนี่รู้สักจะไม่มีผู้ชายที่ชอบเลยสินะ...ชั้นชักจะสงสัยแล้วสิว่าเธอยังเป็นผู้หญิงจริงๆหรือเปล่า”
(จะว่าไปยัยนี่ก็เหมือนจะมีคนที่ชอบอยู่เหมือนกันนี่หว่า)
“บ้า..ฉันเป็นผู้หญิงร้อยเปอร์เซ็นย่ะ”
“ฮ่าๆ
ชั้นแค่แซวเล่นเอง”
“สักวัน”
“?”
“สักวันฉันจะต้องบอกเขาแน่ๆ...เรื่องความรู้สึกของฉัน...เรื่องราวทุกๆอย่าง”
“....................................”
“แต่ตอนนี้ยังสารภาพออกไปไม่ได้...”
(คำสารภาพที่เอ่ยออก!?...ไม่ได้สินะ)
“…ยังไงก็เถอะ...แต่ชั้นก็ขอให้เธอสมหวัง...ในเมื่อเธอมีคนที่ชอบก็พยายามเข้านะ...พี่สาว”
(ความรู้สึกตอนนี้...มันรู้สึกเหมือนมีอะไรสักอย่างที่ติดใจอยู่...ความรู้สึกตอนที่มายบอกว่ามีคนที่ชอบ..ฟังกี่ครั้งมันก็รู้สึกแปลกๆ...ถึงจะบอกให้เธอพยายามเข้าก็เถอะ)
…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………….
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………………..
